Αυτό το «μου φτάνει που μεγάλωσα με σένα» δεν θα μπορούσε να είναι πιο κυριολεκτικό. Από την ημέρα που έφυγε ο Λουκιανός για ‘κείνο το Πάρτυ με το ρούμι, έχει κολλήσει το μυαλό, το CD player και το youtube στα τραγούδια του. Νόμιζα ότι ήμουν η πιο φανατική, μετά όμως από όσα γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες κατάλαβα ότι είμαστε πολλές και πολλοί. Τι ωραία!
Στο Δημοτικό -αρχές του 1980- στον οικογενειακό και φιλικό κύκλο τα τραγούδια του ακούγονταν πολύ και όλοι τον ήξεραν. Ήταν και κάπως σαν «δικός μας άνθρωπος». Μιλούσε γι’ αυτά που όλοι μιλούσαν, με την ίδια γλώσσα, με χιούμορ, σαρκασμό, τρυφερότητα και κριτική διάθεση.
Και ερχόταν και στη Νέα Σμύρνη! Εκεί που έγιναν κάποια από τα ιστορικότερα Φεστιβάλ της “Αυγής” (εντάξει και του Θούριου...). Θυμάμαι την «πρώτη παγκόσμια» του «που βαδίζουμε κύριοι» με μια τέλεια εισαγωγή από τον Λουκιανό για το πόσο ταιριάζουν οι στίχοι με το κοινό του Φεστιβάλ - και του πολιτικού χώρου φυσικά!
Στη σάτιρα που κάναμε στο Δημοτικό χρησιμοποιήσαμε μουσική του, στα πάρτι μου το «παιχνίδι με τα πολλά χαρτιά» παιζόταν με μουσική υπόκρουση τα τραγούδια του και θυμάμαι πάντα ότι μόλις μαθαίναμε από το Δεύτερο και την “Αυγή” για καινούργιο δίσκο, «λύσαγα» μέχρι να έρθει η κασέτα στο σπίτι. Πρώτη φορά την ακούγαμε όλοι μαζί, οικογενειακά, σχολιάζοντας τους στίχους και τα θέματα των τραγουδιών. Κάναμε και λίγο ιστορία και λίγο πολιτική ανάλυση έτσι... Μετά την «έλιωνα». Την άκουγα συνεχόμενα, αμέτρητες φορές μέχρι ν’ απειλήσει η μάνα ότι θα την πετούσε από το μπαλκόνι αν συνέχιζα. Και πόσες φορές άκουσα εκείνο το «κάνει καλό» μέχρι να καταλάβω επιτέλους τι στο καλό εννοεί!
Το πάρτι της Βουλιαγμένης το άκουσα από τον Πετρίδη στο ραδιόφωνο, 11 χρονών, στη Σίφνο με τον παππού, σκασμένη που δεν μπορούσα να είμαι εκεί - λες και θα μ’ έπαιρναν μαζί τους αν ήμουν! Εκείνο το καλοκαίρι πρέπει να ήταν που παραφράσαμε τους στίχους του «ψυχραιμία παιδιά» για να πούμε στους γονείς ότι «δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα» και οι απαγορεύσεις τους...
Αργότερα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, ήμουν μικρούτσικη μειοψηφία. Τα τραγούδια του ήταν άσχετα και άγνωστα για τους περισσότερους συμμαθητές μου. Τότε οι συνομήλικοι άκουγαν εφήμερα pop τραγουδάκια, ΑΒΒΑ, παλιά ροκ, πανκ και heavy metal μερικοί και σκυλολαϊκά. Εγώ ήμουν λίγο γραφική με το κόλλημά μου στον Κηλαηδόνη αλλά πάντα το ίδιο «φανατική». Και έλεγα ότι θα θυμάμαι πάντα να μην γίνω σαν τη «Ρίτα» στο ομώνυμο τραγουδάκι, ούτε σαν τις «παλιές γκόμενες» του «είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι».
Όταν έφυγα από την Αθήνα και πήγα να μείνω μόνη μου, πήρα φυσικά και τον Λουκιανό μαζί μου. Όλα τα CD (βγήκαν και αυτά στο μεταξύ...) από την Πόλη Μας και τα Μικροαστικά μέχρι το Μαραγκό και το Πάμε Μαέστρο. Και μέχρι σήμερα τις πιο δύσκολες μέρες, τις πιο βαρετές φασίνες, τα πιο διασκεδαστικά μαγειρέματα τα έχω ομορφύνει και περάσει παρέα με τα τραγούδια του.
Τώρα πάλι λέω «τι να ‘χουν γίνει» για παλιούς φίλους, «ποιος λες μου τηλεφώνησε για τα γενέθλιά μου» και «μιλάω για κάποιους που έζησαν αλλιώς και τώρα αναρωτιούνται αν ήταν υπαρκτός» αλλά αυτά πάνε και με την ηλικία... μεγάλωσε ο Λουκιανός, μεγαλώσαμε κι εμείς.
Και μετά, έκανα μια κόρη που ακούει Κηλαηδόνη από την κοιλιά της μάνας της και αναγνωρίζει τα τραγούδια του από μωρό με χαμόγελο, πολλά σιγοτραγουδάει μαζί μου και μερικά τα χορεύουμε όπως έκανα κι εγώ κάποτε με τον μπαμπά μου. Βέβαια την ενοχλεί που ο Κηλαηδόνης λέει «ναι στα τσιγάρα» και επίσης είναι κι αυτή μειοψηφία ανάμεσα στους συνομηλίκους της που ξέρει τέτοια τραγούδια. Μ’ αρέσει όμως που θα ‘χει παιδικές αναμνήσεις συνδεδεμένες μ’ αυτά.
Καλό ταξίδι Λουκιανέ. Ήταν ωραίο που «μεγάλωσα με σένα». Και αν διάλεγα κι εγώ τα «πέντε πράγματα που αγάπησα, που πίστεψα, που κράτησα» ένα από αυτά θα ήταν σίγουρα τα τραγούδια σου.
