Σόιμπλε, Τόμσεν, Ντάισελμπλουμ. Η τριπλέτα των κακών δαιμόνων της Ελλάδας, των κακών δαιμόνων της Ευρώπης.
(Με κάποιους αστερίσκους ο τελευταίος, λόγω ιδιάζουσας κυκλοθυμίας).
Εντάξει, τι να κάνουμε, αυτούς έχουμε απέναντί μας, μ’ αυτούς θα πορευτούμε.
Και να δεις ότι μπορεί, τελικά, και να μην τους περάσει...
Για «κτηνωδία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και των βορειοευρωπαϊκών τραπεζών έναντι της Ελλάδος» μίλησε ο Νόαμ Τσόμσκι.
Προκειμένου «να μη διαδοθεί στην Ευρώπη η επιδημία της Δημοκρατίας» συμπλήρωσε.
Είπατε τίποτα; Όχι; Καλά κάνατε.
Σε λανθασμένα στοιχεία βασίζεται η απαίτηση του ΔΝΤ για προνομοθέτηση μέτρων, εκτιμούν οι Ευρωπαίοι εταίροι, όπως μεταδίδεται εκ Βρυξελλών.
Και να ‘ταν η πρώτη φορά, θα θυμίσουμε εμείς.
Λες να ‘χουμε κιόλας ξεχάσει τον περίφημο «λάθος πολλαπλασιαστή»;
Άσε δε που το Ταμείο παραδέχεται, κάθε τόσο, τα λάθη του. Άνετα δε και εντελώς ακομπλεξάριστα.
Άλλο αν τα επαναλαμβάνει διαρκώς με θαυμαστή συνέπεια, θα πρέπει να ομολογήσουμε.
Και, με την ευκαιρία, θυμόμαστε άραγε ποιοι, εδώ δικοί μας, εκτιμούσαν το ελληνικό χρέος ως απολύτως βιώσιμο κι ότι κανέναν δεν έχουμε ανάγκη;
Ναι, καλά θυμόμαστε, οι Σαμαροβενιζέλοι, καλή τους ώρα.
Κοίτα να δεις που ο Μάρτιν Σουλτς μπορεί και να την κάνει την έκπληξη στις γερμανικές εκλογές.
Μακάρι, αρκεί ν’ ακολουθήσει τα βήματα του «ύστερου» Γκάμπριελ και όχι του «πρώιμου».
Ορκίζομαι πως όταν πρωτοείδα την είδηση, δεν την πίστεψα.
Αυτή ότι ο Κυριάκος αρνήθηκε να πάει στη Μόρια.
Περιοριζόμενος στην «αφ’ υψηλού» θέασή της.
Επειδή, λέει, θα έπρεπε να πάρει μαζί του δύο διμοιρίες ΜΑΤ για την ασφάλειά του και δεν το ήθελε.
Δεν το πίστεψα, θεωρώντας το ως μία από τις συνήθεις ανευθυνότητες του Διαδικτύου.
Ε, όταν το γεγονός πιστοποιήθηκε και με επίσημη κομματική ανακοίνωση, απλώς δεν πίστευα στα μάτια μου.
Στη Μόρια, έτσι; Που την έχουν επισκεφτεί, κατά καιρούς, ο πρωθυπουργός, ο γ.γ. του ΟΗΕ, υπουργοί, ξένοι ηγέτες, οι πάντες.
Χωρίς διμοιρίες ΜΑΤ δε.
Είναι εκεί όπου ο αρχηγός της Ν.Δ. επιμένει να αυτοτρολάρεται.
Και, απ’ ό,τι φαίνεται, το απολαμβάνει.
Αν αληθεύει ότι ο Άκης Τσοχατζόπουλος ασθενεί βαρέως, ε, ας τον αφήσουν να πάει σπίτι του.
Εδώ έχουν βγει καν και καν με ανήκεστο.
Ακόμη και με δήθεν ανήκεστο.
Είναι εκεί ακριβώς που αποκλειστικό κριτήριο είναι (πρέπει να είναι) η ανθρωπιά και τίποτε άλλο.
Αυξάνονται και πληθύνονται οι γυρολόγοι βουλευτές.
Αυτοί που εγκαταλείπουν το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν και παίρνουν δρόμο γι’ άλλες πολιτείες.
Κρατώντας την έδρα, εννοείται, λες και την κληρονόμησαν απ’ τον παππού τους.
Εντάξει, τώρα πρόκειται για το Ποτάμι που, και εκ των ιδίων του ευθυνών, συρρικνώνεται απελπιστικά.
Ας δούμε όμως το φαινόμενο στη γενικότητά του, ως δείγμα πολιτικής αγυρτίας.
Διόλου ανεύθυνοι, φυσικά, και οι πολιτικοί αρχηγοί που υποδέχονται τους γυρολόγους.
Καμαρώνουν μάλιστα φωτογραφιζόμενοι μαζί τους μ’ ένα χαμόγελο να...
Η μισή ντροπή δική τους, κυριολεκτικά.
Εγώ να σου πω, τον Μουζάλα πιστεύω για το Ελληνικό.
Το ώς τώρα έργο και το «βιογραφικό» του ανθρώπου, εγγύηση.
Ενώ κάποιων (κάποιων...) δήθεν αλληλέγγυων, ούτε κατά διάνοια.
Πολύτιμο απόκτημα το «ψηφιακό μουσείο» της Μακρονήσου.
Επισκεφτείτε το στη διεύθυνση www.makronissos.org.
Δεν θα χάσετε και, σίγουρα, θα συγκινηθείτε.
Αν κάποιος μου πει γιατί ακριβώς φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάρρευση του ΔΟΛ, πολύ θα το εκτιμήσω.
Συγκεκριμένα πράματα όμως, έτσι; Όχι γενικούρες.
Εκτός κι αν τον εγκαλεί επειδή δεν συνέχισε την, διά των τραπεζών, δανειοδότηση «του αέρα». Οπότε πάσο.
Οι τράπεζες λοιπόν σφράγισαν (και δικαστικώς) το λουκέτο.
Και την απελπισία των εργαζομένων.
Ε, λοιπόν, ας μην περιμένει η κυβέρνηση τη συναίνεση του Κυριάκου για τη νομοθέτηση θεσμικού πλαισίου σωτηρίας των μέσων που βρίσκονται στη ζώνη του κινδύνου.
Ήδη, πλην του Τσίπρα, το ζητούν η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι.
Αρκεί. Και επείγει.
Η Ν.Δ. ας μείνει με την ντροπή του νιπτήρα του Πιλάτου.
Άλλωστε μία πάνω, μία κάτω...
Κατεβαίνουν, λέει, μεθαύριο στην Αθήνα τα τρακτέρ.
Ξέρετε κάτι; Πέρα απ’ την ουσία του πράγματος, την όποια ουσία.
Το απεχθές εν προκειμένω είναι η «τρομοκρατία του όγκου».
Και η χρήση της προς επιβολή.
Ας αποφύγουμε λοιπόν συσχετίσεις ανίερες.
Αν και...
Τρίτο αίτημα έκδοσης του Χριστοφοράκου.
Μια και ξεκινά, όπου να ‘ναι, η δίκη της Siemens.
Χωρίς τύχη, σίγουρα, κι αυτό το αίτημα, το τρίτο.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, με ευθύνη τίνων έφυγε, σαν κύριος, από την Ελλάδα ο Χριστοφοράκος;
Να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή.
Όσο για τη Novartis, έρχονται Αμερικανοί εισαγγελείς στην Αθήνα.
Και πάνε δικοί μας στην Ουάσιγκτον.
Ναι, καλά καταλάβατε, τώρα οι βρώμικες υποθέσεις δεν κρύβονται στα σεντούκια.
Ούτε κάτω απ’ το χαλί.
Ο καλύτερος σύντροφος της νεότητάς μας υπήρξες, Λουκιανέ.
Μας αγκάλιασες, μας κατάλαβες, μας εξέφρασες.
Οι πόθοι, οι αμηχανίες, τα ερωτηματικά, οι αγωνίες μας σε βρήκαν εκεί.
Όρθιο και γόνιμο, για λογαριασμό μας.
Όχι με φόρμες επικές, όπως τότε συνηθιζόταν.
Αλλά με την ήπια λυρική, τη γλυκιά αύρα της μελαγχολίας σου, της μελαγχολίας μας.
Σημείο αναφοράς διαρκές, αναπαλλοτρίωτο, για πάντα δικός μας.
«Μ’ ένα μπουκάλι ρούμι» ή και χωρίς αυτό.
«Κάου μπόι» ναι, «μοναχικός» όχι, από πού κι ώς πού, με τόσους δικούς σου στο «βαθύ μπουντρούμι»;
«Πάμε, Ντόλι» είπες και την έκανες.
Στο καλό...
