Με μια απλή ματιά στα οικονομικά μεγέθη των οικονομιών των χωρών της Ευρωζώνης αλλά και της ευρωπαϊκής οικονομίας εν συνόλω μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς ότι το “ελληνικό πρόβλημα” δεν είναι... πρόβλημα! Και, για να είμαστε ακριβείς, δεν είναι ένα οικονομικό “πρόβλημα” που δεν μπορεί να το επιλύσει.
Αν η ελληνική κρίση ήταν ένα παγόβουνο, η οικονομική της πλευρά ήταν απλά η κορυφή του. Το μεγαλύτερο τμήμα του παγόβουνου ήταν η πολιτική κρίση. Το παρωχημένο παραγωγικό μοντέλο και οι μεγάλες παθογένειες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος δημιούργησαν τις απαραίτητες συνθήκες για το ξέσπασμα της κρίσης. Δύο κόμματα που λυμαίνονταν, χέρι - χέρι με τη διαπλοκή, την εξουσία και τα οφέλη της έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα, βυθίζοντας στην κρίση την οικονομία, άλλοτε κάτω από τη μύτη των Ευρωπαίων, άλλοτε με την ανοχή τους και άλλοτε σε αγαστή συνεργασία με ευρωπαϊκούς επιχειρηματικούς κολοσσούς.
Τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών, της Siemens και μια σειρά άλλα δεν ήταν προϊόν παρθενογένεσης, ούτε με αποκλειστικό ελληνικό know how.
Όταν όλα ήρθαν στην επιφάνεια, τόσο οι δανειστές όσο και οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 έως το 2015 κάλεσαν τον Έλληνα πολίτη και συνολικά την ελληνική κοινωνία, μέσα από ένα τιμωρητικό πλαίσιο, να πληρώσουν την οικονομική κρίση μέσα από ένα πογκρόμ φορολογίας και περικοπών.
Τώρα, στο κατώφλι της β' αξιολόγησης κι αφού η Αθήνα έχει φέρει σε πέρας όλα όσα έχει υπογράψει, επί ημέρες τα ίδια γεράκια δημιουργούν αδιέξοδα εκεί που υπάρχει δυνατότητα συμπόρευσης και στρώνουν το έδαφος για αναζωπύρωση νέας πολιτικής κρίσης.
Τον ίδιο κίνδυνο αναγνώρισαν στο κύριο άρθρο τους οι “Financial Times” που βλέπουν πίσω από τις κινήσεις των ακραίων της Ε.Ε. σενάρια πολιτικής αναταραχής. Το άρθρο μάλιστα καταλήγει σημειώνοντας ότι “Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχουν συμπεριφερθεί με λάθος τρόπο στο ζήτημα αυτό και τους αξίζει να ηττηθούν”.
Το αν αξίζει να ηττηθεί αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μεγάλο ερώτημα.
Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, πάντως, το μείζον θέμα είναι αν η Ε.Ε. θα μάθει, θα διδαχθεί και θα αλλάξει. Αν δεν γίνει αυτό, τότε σίγουρα θα ηττηθεί, ανεξαρτήτως αν της αξίζει ή όχι. Πάντως, η ουσιαστική πρόοδος που σημειώθηκε στην πενταμερή χθες όχι μόνο ανοίγει τον δρόμο για την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης, αλλά επιπλέον είναι ένα καλό σημάδι που δεν πρέπει να μείνει στη μέση. Η μεγάλη πρόκληση της Ε.Ε. δεν είναι το “ελληνικό ζήτημα” και ευτυχώς αυτό το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι μέσα στην Ε.Ε.
