Σύμφωνα με την πυραμίδα του Μάσλοου ο άνθρωπος θέτει σε προτεραιότητα τις βασικές ανάγκες, όπως αυτή της επιβίωσης και της ασφάλειας και στη συνέχεια μεριμνά για την ικανοποίηση των ανώτερων αναγκών του. Σήμερα σίγουρα (πιθανόν και παλιότερα) έχει αναγάγει και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του και την ενασχόληση με τα κοινά στις ανώτερες ανάγκες.
Αυτό διαπιστώνεται εύκολα κοιτάζοντας τριγύρω τους ανθρώπους στον καιρό της κρίσης. Η απάντηση των πολιτών στην ανέχεια και την αγανάκτηση, είναι ότι χρειαζόμαστε έναν ηγέτη, έναν Υπερήρωα. Ο Υπερήρωας ως δια μαγείας θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και όλοι πια θα ευημερούν. Αυτό δεν εκφράζει όλους. Υπάρχουν και εκείνοι, που θέλουν Τον ηγέτη, αλλά θέλουν να συμμετάσχουν και οι ίδιοι στη διάσωση της κοινωνίας.
Εάν αντιτείνει κάποιος, ότι οι ηγέτες μιας χώρας είναι οι πολίτες της, ότι εκείνοι διαμορφώνουν τις συνθήκες της κοινωνίας τους, θα χαρακτηριστεί γραφικός, ονειροπόλος ή θα θεωρηθεί ότι τοποθετείται εκ του ασφαλούς χωρίς οικονομικές υποχρεώσεις να τον βαραίνουν. Πριν από καιρό σε μια εταιρεία ζητούσαν έναν χημικό. Πρότειναν σε διάφορους επαγγελματίες του χώρου αμοιβή με 400 ευρώ λιγότερα απ’ ό,τι προβλέπει η σύμβασή τους. Ο μισθός που έμενε, διόλου ευκαταφρόνητος για τα δεδομένα της εποχής. Δεν δέχθηκε κανείς από τους άνεργους, που κυκλοφορούν εκεί έξω κι έχει ανάγκη να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Τελικά η εταιρεία προσέλαβε κάποιον με τα χρήματα, που πρέπει να αμείβεται.
Επομένως αν κάποιος θέλει να κάνει την αλλαγή μπορεί και χωρίς κρατική παρέμβαση. Τίθεται πάλι το ερώτημα, γιατί ο κόσμος δεν αντιδρά και ασχολείται μόνο με την άσκηση της κριτικής από την άνεση του pc του - σημειωτέον ξεπεράσαμε την εποχή του καναπέ. Έτσι παθητικά πράττουν το καθήκον τους ως ενεργοί πολίτες.
Κοινός τόπος κάθε συζήτησης τα τελευταία χρόνια είναι, ότι οι πολίτες δεν αντιδρούν σε αυτό που γίνεται, επειδή τα μέτρα έρχονται λίγα λίγα και σταδιακά. Η άποψη: «Αν όλα αυτά συνέβαιναν από την αρχή της κρίσης θα ήταν όλοι στους δρόμους» είναι μια διαδεδομένη αντίληψη. Την ίδια στιγμή η παγκόσμια μόδα εκτόνωσης έφτασε και στην Ελλάδα. Τα δωμάτια θυμού. Για όλους εκείνους, που αγανακτούν με την κυβέρνηση, τον εργοδότη ή όποιον έχει εξουσία και γι’ αυτό τα βάζουν με τους συμπολίτες τους στον δρόμο, σε μια συζήτηση, στις συγκοινωνίες, τα δωμάτια θυμού είναι μια λύση. Το θέμα δεν είναι η ενασχόληση με τα κοινά, αλλά το τυφλό ξέσπασμα του θυμού. Απλώς όσο αυτό μας απασχολεί, υπερήρωας δεν πρόκειται να εμφανιστεί.
