Όταν ήμουνα μικρή, είχα αδυναμία στα σύννεφα. Μαύρα, γκρι, λευκά ή ροδαλά. Τα κοιτούσα για ώρες. Δεν ήθελα να γίνω μετεωρολόγος, απλώς με μάγευε η αέναη κίνησή τους στον ουρανό. Με συνάρπαζε η δυναμικότητά τους. Παρακολουθούσα την αλλαγή στο σχήμα και το χρώμα τους αφοσιωμένη, επειδή πίστευα ότι ήταν μια κρυφή επικοινωνία μου με τον άπιαστο ουρανό. Μεγαλώνοντας, έγινα πεζή και πρακτική. Περιόρισα λίγο την ενασχόλησή μου. Τα συσχέτισα με τα καιρικά φαινόμενα. Την πιθανή βροχή που επίσης λατρεύω. Την καλοκαιρία ή την καταιγίδα. Ευπρόσδεκτα και τα δύο. Περίμενα υπομονετικά την επιδρομή των ανέμων για να υπομένω τη δύναμη της φύσης.
Το σύννεφο, αυτό το ορατό σύνολο υδρατμών, λεπτότατων υδροσταγονιδίων ή λεπτότατων παγοκρυστάλλων, ή συνδυασμό των προηγουμένων, προέρχεται από τη συμπύκνωση των υδρατμών που βρίσκονται στην ατμόσφαιρα. Η δημιουργία νέφους πολύ πλησίον ή επί της επιφάνειας της γης (ξηράς ή θάλασσας) προκαλεί την ομίχλη. Ποτέ δεν μου άρεσε, και μάλιστα τη φοβόμουν, επειδή μου στερούσε κάτι που ήταν πολύ σημαντικό στα μάτια ενός παιδιού: Την ορατότητα. Δεν ήξερα τι κρύβει από πίσω της. Τα σύννεφα στην ατμόσφαιρα της Γης μελετούνται από τη Νεφολογία ή τον κλάδο Φυσικής Νεφών της Μετεωρολογίας. Το σύννεφο έφερε βροχή / και έχουμε μείνει μοναχοί λέει ο Β. Γκούφας, αλλά είναι μια εικόνα που παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις. Τα μαύρα σύννεφα της στενοχώριας σε ταξιδεύουν μακριά από την ευτυχία. Πολλά σύννεφα επισκιάζουν τα γεγονότα της ζωής μας. Τα σημαντικά και τα ασήμαντα. Ποιος θα βρεθεί να το καταλάβει; Ποιος θα μας νιώσει και θα ασχοληθεί με το θέμα μας;
Ενίοτε παρατηρούμε τα σύννεφα των διπλανών μας. Επειδή πλήττουμε με τη δική μας ψυχική μιζέρια, ασχολούμαστε με τον κόσμο των άλλων. “Δανειζόμαστε” την ηρεμία ή την τραγωδία τους και τα σύννεφά τους: Μαύρα, γκρι, ροζ ή λευκά. Ζηλεύουμε ή χαιρόμαστε μαζί τους. Γελάμε ή κλαίμε μαζί τους. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Υπέροχος και απομονωμένος, μακριά από τα καλά ή τα κακά του κόσμου.
Συμπονούμε, σιωπούμε και, κυρίως, σεβόμαστε. Τον πόνο του άλλου...
