Live τώρα    
15°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Σποραδικές νεφώσεις
15 °C
13.1°C17.0°C
2 BF 66%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
13 °C
11.1°C15.3°C
0 BF 66%
ΠΑΤΡΑ
Ελαφρές νεφώσεις
14 °C
9.0°C13.8°C
2 BF 69%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
14 °C
13.8°C14.1°C
2 BF 77%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
8 °C
7.9°C14.1°C
0 BF 87%
Με το πιστόλι στον κρόταφο
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Με το πιστόλι στον κρόταφο

Όσοι λοιπόν θρηνούν και ολοφύρονται που δεν έκλεισε η αξιολόγηση την προπερασμένη Πέμπτη στο Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου. Όσοι ζητούν να κλείσει επειγόντως, γιατί κακό που το πάθαμε. Μάλλον θα πρέπει να μας πουν τι ακριβώς προτείνουν. Να συμφωνήσουμε στην εκ των προτέρων, στην εδώ και τώρα προκαταβολική νομοθέτηση μέτρων για μετά το 2018; Αν αυτό ζητούν, ας το πουν έτσι, καθαρά και ξάστερα. Να ξέρουμε, βρ’ αδερφέ, ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Επιτέλους, να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας...

Κάποιοι υποστηρίζουν πως το σημερινό κλίμα θυμίζει το καλοκαίρι του 2015. Δεν ξέρω ποιες παραμέτρους του πολιτικού περιβάλλοντος λογαριάζουν, ώστε να στηρίξουν τον συλλογισμό τους. Το βέβαιο είναι πως, πράγματι, το καλοκαίρι του 2015 «είναι εδώ», ως προς τη συμπεριφορά και τις απαιτήσεις της Ν.Δ. αλλά και των σχημάτων του κεντρώου χώρου. Καθώς σήμερα, όπως και τότε, ζητούν μετ’ επιτάσεως να κλείσει όπως-όπως η αξιολόγηση. Να τα υπογράψουμε όλα όσα μας ζητούν, να τα δώσουμε όλα. Αρκεί να μην υπάρξουν καθυστερήσεις. Με δικά του λόγια ο καθένας, και κάπως περιφραστικά και περί διά γραμμάτων. Δίχως, πάντως, ν’ αλλάζει η ουσία, στο ελάχιστο. Ενώ είναι εκείνοι που, από το πουθενά, επαναφέρουν σήμερα επιθετικά τον εφιάλτη του Grexit.

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι καθυστερήσαμε. Αφού η 20ή Φεβρουαρίου δείχνει (και ίσως είναι) «καταληκτική ημερομηνία». Δεδομένου ότι, μετά απ’ αυτήν, μπορεί να χαθεί το προνόμιο της ένταξής μας στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ. Αλλά γιατί άραγε καθυστερήσαμε και με ευθύνη τίνος; Ε, λοιπόν, μονάχα τυφλός ή και κακόπιστος δεν βλέπει πως η καθυστέρηση οφείλεται στις εξωφρενικές αξιώσεις μερίδας των πιστωτών. Σε αξιώσεις εντελώς έξω από τα προγραμματικώς προβλεπόμενα. Σε αξιώσεις που καμιά ευρωπαϊκή χώρα, καμιά ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν έχει ποτέ δεχτεί και δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχτεί. Και στην προσπάθεια της ελληνικής πλευράς να αποκρούσει, να ακυρώσει αυτές τις σκανδαλωδώς παράλογες αξιώσεις. Ακόμη και να βρει συμβιβαστικές λύσεις στο αδιέξοδο, όσο γίνεται λιγότερο επώδυνες και, στην τελική, λιγότερο προσβλητικές για τη χώρα και τον λαό της...

Τώρα θα «μετρηθούμε»...

Είναι, στ’ αλήθεια, πολύ δύσκολη η εξίσωση. Από τη μια οι Ευρωπαίοι που, με σκληρό γερμανικό veto, έχουν δεχτεί ότι ελληνικό πρόγραμμα χωρίς το Ταμείο δεν υπάρχει. Από την άλλη το ΔΝΤ που ζητάει την άμεση ελάφρυνση του χρέους, τη μείωση των επιτοκίων (για τους Ευρωπαίους πιστωτές χτυπά, ως προς αυτά, η καμπάνα), αλλά και «βαθιές μεταρρυθμίσεις» για λογαριασμό μας. Με κορυφαία και πιο σκληρή απαίτηση την ως άνω αναφερόμενη περί της νομοθέτησης προληπτικών μέτρων. Στη βάση της εκτίμησής του πως μετά το 2018 δεν θα βγαίνει ο λογαριασμός. Δίχως, προφανώς, να «συγκινείται» το ΔΝΤ από το γεγονός το αδιαμφισβήτητο, πως οι φωστήρες του έχουν, ως τώρα, πέσει έξω σε σχεδόν όλες τους τις προβλέψεις.

Κι όλ’ αυτά ενώ επιμελώς μεθοδευμένα φρόντισαν να φτάσουμε στο παρά πέντε, με αγχωτικά προσεγγίζουσες τις καταληκτικές ημερομηνίες. Έτσι ώστε να συρρικνωθούν μέχρις εξαφανίσεως τα περιθώρια αντίδρασής μας. Κατά την πάγια τακτική τους, βεβαίως. Ποιος δεν θυμάται τις περίφημες σχετικές οδηγίες του Τόμσεν προς την Βελκουλέσκου, τις θορυβωδώς αποκαλυφθείσες πριν από κάποιους μήνες;

Και τώρα λοιπόν τι; Τώρα που όντως φτάσαμε στο παρά πέντε. Τώρα οπότε βρισκόμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο. Οι επόμενες δυο εβδομάδες θα είναι, χωρίς αμφιβολία, καυτές. Εβδομάδες έντονων και σκληρών διαπραγματεύσεων υψηλών απαιτήσεων αλλά και υψηλού ρίσκου. Είναι εκεί όπου θα φανεί αν μπορούν να γίνουν, από τη μεριά μας, ευφυείς και επιδέξιες κινήσεις τέτοιες που, δίχως να διακινδυνεύουμε τα «μη περαιτέρω», να παράσχουμε κάποιου είδους στέρεες εγγυήσεις για το μέλλον. Τέτοιες ώστε να καμφθούν οι ανελαστικότητες της άλλης πλευράς. Να παρασχεθεί, έστω, πρόσχημα προς τούτο. Και είναι επίσης εκεί όπου, από την άλλη μεριά, θα ζυγισθούν οι αντοχές και θα μετρηθούν τα κότσια των Ευρωπαίων. Εκείνων, τουλάχιστον, που εξακολουθούν να αισθάνονται «Ευρωπαίοι». Αυτών που, το καλοκαίρι του 2015, έβαλαν πλάτη στην υπόθεσή μας και, μαζί, φρένο στα σχέδια του Σόιμπλε. Και που, όπως όλα δείχνουν, τώρα είναι πολύ περισσότεροι.

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλά για την ανάγκη «πολιτικής διαπραγμάτευσης». Επειδή ο όρος έχει παραφορεθεί, ίσως δεν ακούγεται και τόσο πειστικός ως προς το περιεχόμενό του. Όμως ναι, αν δεν είναι τώρα η ώρα για «πολιτική διαπραγμάτευση», για κατίσχυση δηλαδή των πολιτικών έναντι των «τεχνικών» κριτηρίων, δεν ξέρω πότε είναι. Προκειμένου να διασωθεί ακέραιη, αλώβητη και αξιόμαχη η Ευρωζώνη και, δι’ αυτής, η Ε.Ε. στο σύνολό της. Μαζί μ’ αυτήν και η πανταχόθεν αμφισβητούμενη και βαλλόμενη ευρωπαϊκή ιδέα.

Οι πολέμιοι είναι πολλοί, ισχυροί, γνωστοί, με ονοματεπώνυμο. Με την εκείθεν του Ατλαντικού νέα απειλή να δείχνει, αυτή την ώρα, τα νύχια της. Τα νύχια της που, πλέον, δεν τα βλέπουμε μονάχα, τα αισθανόμαστε κιόλας. Ή μήπως όχι;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL