Ο λαός ζητάει ελπίδα, ο άνθρωπος ζητάει ελπίδα. Και η ελπίδα για την εργατική τάξη μιας υλιστικής κοινωνίας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, δηλητηριασμένη από έναν τοξικό καπιταλισμό, δεν είναι άλλη από εργασία και οικονομική άνεση.
Αν η Μαρία - Αντουανέτα είχε δώσει στον λαό παντεσπάνι, θα είχε το κεφαλάκι της ήσυχο. Είθισται, όταν ο λαός φωνάζει για ψωμί, να του πετούν κεφάλια. Όταν ο λαός φωνάζει για δικαιοσύνη, πάλι του πετούν κεφάλια.
Τα κομμένα κεφάλια είναι η σίγουρα αποδεκτή απάντηση σε κάθε λαϊκό αίτημα. Γιατί ο λαός χαίρεται να του πετούν κεφάλια. Γουστάρει εκδίκηση.
Όμως επειδή δεν χορταίνει, δεν ξεδιψά ούτε δικαιώνεται, μόλις περάσει η πρώτη χαρά, τα αιτήματα επανέρχονται. Κι η γκιλοτίνα μόνο μια δουλειά γνωρίζει: Να κόβει κεφάλια.
Κι αν οι πρακτικές έχουν αλλάξει, οι αιτίες και τα κίνητρα της καρατόμησης παραμένουν ίδια: να ξεκολλήσουν οι μάσκες μαζί με τα πρόσωπα.
Ο καπιταλισμός που ζήσαμε έταζε ευκαιρίες στον κάθε φιλόδοξο εργαζόμενο, έδινε ελπίδα στους αφελείς, έβαζε «στόχους» τέτοιους που ολόκληρες ζωές αφιερώθηκαν / χάθηκαν στην υπηρεσία αυτών των «στόχων», κάνοντας τον ατομικό πλουτισμό το ιδανικό του σύγχρονου «πολιτισμένου» κόσμου, συνώνυμο της επαγγελματικής επιτυχίας και οικογενειακής ευτυχίας. Στα χρόνια της κρίσης όμως φάνηκε απρόθυμος να εξασφαλίσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, γυρνώντας τους την πλάτη κι αναζητώντας νέες δεξαμενές φτηνού εργατικού δυναμικού. Έδειξε το σκληρό του πρόσωπο, ευτελίζοντας τον εργαζόμενο, εκβιάζοντάς τον ή και πετώντας τον σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Σήμερα, οι οικονομολόγοι ράβουν και γαζώνουν κοστούμια και σάβανα, που θα φορεθούν στην επερχόμενη κατά τα προβλεπόμενά τους «αναδιανομή πλούτου».
Όμως, η αριθμητική υπεροχή των οικονομικά ασθενέστερων δεν αποτελεί εγγύηση για μια δίκαιη κατανομή του πλούτου και ακόμα περισσότερο για τη Δημοκρατία.
Η αναπόφευκτη καταδίκη του καπιταλιστικού συστήματος έρχεται με μια αλλοπρόσαλλη ψήφο σε όποιον αδιακρίτως τάζει στον λαό εργασία, τάξη και ασφάλεια, ακόμη και με τον αποκλεισμό αλλοεθνών, αλλόθρησκων ταξικών αδελφών.
Έτσι, ο πραγματικός κίνδυνος, που θέτει σε επισφάλεια τα πολιτικά θεμέλια μιας χώρας, δεν είναι το μέχρι τώρα διαβρωμένο και διεφθαρμένο κατεστημένο, που ζητάει το κεφάλι του πίσω, δεν είναι εκείνοι που τάζουν «μεγάλες επενδύσεις» και θέσεις εργασίας σε εταιρείες τύπου «τσιφλίκια», που αναζητούν σκλάβους και φορολογικούς παραδείσους σε χρεοκοπημένες χώρες, αλλά είναι η αντίδραση εκείνων που βρίσκονται σε θέση αριθμητικής υπεροχής στην επερχόμενη κοινωνική μόχλευση, που οπωσδήποτε θα φέρει η αναδιανομή πλούτου, σε ένα σκοτεινό φόντο όπου κυριαρχεί φτώχεια, ένα ιδεολογικό αλαλούμ και οι Δημοκρατίες αποδείχτηκαν πληρωμένες πόρνες, απογοητεύοντας τους αγνούς εραστές τους.
* Πριν από χρόνια ήταν γραμμένο σε τοίχο στη Μυτιλήνη.
Τζώρτζια Ρασβίτσου, συμβολαιογράφος στη Λέσβο
