Πέρυσι ήταν η λάσπη της Ειδομένης. Φέτος τα γκαζάκια και τα μαγκάλια της Μόριας. Ένας χρόνος πέρασε από την εκκένωση του καταυλισμού της ντροπής των χιλιάδων εγκλωβισμένων στα βόρεια σύνορα για να φτάσουμε σε ένα νέο αδιέξοδο για χιλιάδες άλλες ψυχές στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Οι απώλειες ανθρώπινων ζωών στον προσφυγικό καταυλισμό της Λέσβου αποτελούν τη νέα πράξη του δράματος που εκτυλίσσεται στην κύρια πύλη εισόδου προσφύγων και μεταναστών σε Ελλάδα και Ε.Ε.
Με δεδομένη την περσινή συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία, τα νησιά του Αιγαίου εγκλωβίστηκαν σε έναν ρόλο άνισο των δυνάμεων και των δυνατοτήτων τους και υποχρεώθηκαν να δοκιμάσουν τις αντοχές που διέθεταν. Όσα και αν ήταν τα ντόπια αποθέματα αλληλεγγύης, ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να αντεπεξέλθουν και να καλύψουν τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων που υποχρεώνονται να ζουν κάτω από τα όρια της αξιοπρέπειας.
Οι δυνατότητες της Πολιτείας, περιορισμένες και αυτές, αναζητούν διέξοδο ανάμεσα στην υποστελέχωση των μηχανισμών, τη γραφειοκρατία των Βρυξελών και την πολυπλοκότητα ντόπιων και ξένων ΜΚΟ. Και όλα αυτά εις βάρος χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων που ημέρα με την ημέρα κυριεύονται από την απογοήτευση και δοκιμάζονται από το κρύο. Ένα μείγμα προβληματικό και δυστυχώς θανατηφόρο.
Οι ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν το τελευταίο διάστημα στη Μόρια θα πρέπει να είναι οι τελευταίες που καταγράφονται σε μια χώρα που απορρίπτει τη λογική “να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη για να μην μας έρθουν και άλλοι”, σε μια χώρα που έπαψε να δέχεται τα “Φαρμακονήσια” ως αποτρεπτική πολιτική.
Οι λογικές και οι πρακτικές Άδωνι Γεωργιάδη και Χ.Α. βρίσκονται ευτυχώς σε απόσταση από αυτήν την κυβέρνηση. Δεν αρκούν, όμως, μόνο οι αποστάσεις. Χρειάζονται δράσεις και παρεμβάσεις παντού. Όχι μόνο στην ηπειρωτική Ελλάδα -όπου ολοκληρώθηκε η στέγαση των προσφύγων- αλλά και στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου για τους χιλιάδες ξεριζωμένους που οφείλουμε να φιλοξενήσουμε με αξιοπρέπεια και ασφάλεια.
