Για να μην μακρηγορούμε και τα μπερδεύουμε, ένα είναι το σίγουρο σύμφωνα με την όζουσα ύλη που βγήκε στην επιφάνεια από το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τα θαλασσοδάνεια τόσο της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ (πάνω από 400 εκατομμύρια ευρώ), όσο και των ΜΜΕ (κοντά στο 1,3 δισ. ευρώ): πως αν ο οποιοσδήποτε μέσος πολίτης (από αυτούς που οι αστέρες της τηλοψίας ονομάζουν «απλό λαό» για τον οποίο πρέπει οι ίδιοι να «μασήσουν» την «τροφή» της είδησης και να του τη δώσουν μασημένη ώστε να μπορέσει... να μην καταλάβει), αν λοιπόν το οποιοδήποτε μέλος του «απλού λαού», είτε με την ιδιότητα του ιδιώτη δανειολήπτη είτε με την ιδιότητα του μικρού ή μεσαίου επιχειρηματία ζητούσε να δανειστεί από τις τράπεζες ένα -έστω- χιλιάρικο ευρώ με τους όρους με τους οποίους δανείστηκαν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΜΜΕ, το πιθανότερο είναι πως θα είχε «εκπαραθυρωθεί». Κι αν γλίτωνε την εκπαραθύρωση, τότε σίγουρα θα κατέληγε σε κάποιο ψυχιατρικό κατάστημα, λόγω απώλειας επαφής με την πραγματικότητα. Κι όμως! Στην περίπτωση των κομμάτων εξουσίας και των συστημικών μέσων ενημέρωσης κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Εκεί ισχύει το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Μόνο που στους «αλλήλους» δεν περιλαμβάνονται οι ίδιοι αλλά ο «απλός λαός» που λέγαμε. Από τον οποίο, άρπαξαν όλοι μαζί - συστημικά κόμματα και συστημικά ΜΜΕ - κοντά 1,7 δισ. ευρώ. Και λέω άρπαξαν, γιατί βέβαια όταν ενθυλακώνεις (παντελονιάζεις επί το λαϊκότερον) ένα τέτοιο ποσόν με τέτοια επισφάλεια εγγυήσεων (την οποία πολύ καλά γνωρίζουν οι ιέρακες των τραπεζών) ή και χωρίς εγγυήσεις αλλά με “αέρα” κοπανιστό, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για δανεισμό, αλλά για αρπαγή. Άγρια αρπαγή. Αρπαγή μέσα από τις τσέπες του «κοσμάκη», που τάχα συμπονούν, οι ίδιοι που τον κατάκλεψαν. Και μάλιστα αρπάζοντας - διά της ανακεφαλαίωσης των τραπεζών - ό,τι μπόρεσε να περισώσει από τη μεγαλύτερη και αγριότερη μπίζνα αναδιανομής του πλούτου που έγινε ποτέ στην Ελλάδα με το colpo grosso του χρηματιστηρίου. Χρόνια ολόκληρα αυτή η κομπίνα, χωρίς να κουνιέται φύλλο. Ούτε συκής ούτε άλλο.
Βεβαίως το πόρισμα θα πάρει τον δρόμο του προς τον Εισαγγελέα και από κει και ύστερα θα δούμε τι θα γίνει, ή αν θα γίνει ό,τι πρέπει να γίνει. Πάντως και η υπομονή έχει όρια. Γιατί και η υπομονή (που δεν είναι έκφραση ραχιτικής ταπεινότητας, αλλά - εδώ που φτάσαμε - είναι μορφή πολιτικής επιείκειας ως προς τη χρονική άνεση απόδοσης και ανάληψης ευθυνών), έχει τα όριά της. Και η υπέρβαση των ορίων, δεδομένων των συνθηκών και των αιτίων που δημιούργησαν τις συνθήκες, συνιστά ύβρη. Ας το έχουν υπόψη τους όλοι οι εμπλεκόμενοι. Δανειοδότες, δανειολήπτες και ερευνώντες. Οι οποίοι δανειολήπτες, αν κρίνουμε από τη δική τους άποψη για τα δάνεια που καρπώθηκαν, διά της λεηλασίας, μάλλον ζουν στο δικό τους παράλληλο σύμπαν. Δεν έχουν καν αντιληφθεί ότι εκείνο που αναφάνηκε δεν είναι απλώς η αρπαγή και η διαπλοκή. Είναι το σάπιο σανίδι πάνω στο οποίο πατούσε (και πατάει ακόμα, ας μη γελιόμαστε) η Δημοκρατία. Νομίζουν ότι ακόμα ζουν στον κόσμο της κλειστής πόρτας, όπου όλα είναι συμφωνίες σκοτεινών κυρίων, που με ένα νεύμα καθοδηγούν πειθήνια (και δυστυχώς πολλές φορές αιρετά, από τη Βουλή μέχρι το τελευταίο αθλητικό σωματείο), όργανα, ώστε η Δημοκρατία να καμώνεται τον εαυτό της. Αυτό πηγάζει από την όζουσα ύλη του πορίσματος της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής: ότι η Δημοκρατία στην οποία ομνύουν, απλώς υποδύεται τον εαυτό της. Και ότι αν δεν υπήρχαν οι δυνάμεις ανάσχεσης της ολοκληρωτικής καταστροφής, ο ίδιος ο «κοσμάκης» του αφ’ υψηλού πολιτικού ρατσισμού τους, ακόμα θα αλώνιζαν μέσα στις πολιτικές «βιτρίνες» οι πίσω άνθρωποι της αρπαγής. Και θα πρόσφεραν ανεμπόδιστα και αμελλητί της πρόθυμες υπηρεσίες τους εκατοντάδες ασημαντίσκοι (χαμένοι στην ανωνυμία) όπως η τριάδα των βουλευτών της Ν.Δ., Τσουμάνη, Χριστογιάννη, Σταμενίδη, ώστε να γίνεται η βρόμικη δουλειά. Η προσφορά των τριών προς το Έθνος και τη Δημοκρατία ήταν η κατάθεση τροπολογίας (Απρίλιος του 2013) με την οποία δόθηκε ασυλία στα στελέχη των τραπεζών για τα δάνεια που έδωσαν. Την οποία έκανε δεκτή ασμένως - σαν έτοιμος από καιρό - ο τότε υπουργός Οικονομίας Κωστής Χατζηδάκης (άρθρο 78 του Νόμου 4146/2013).
Ε, ναι. Αυτό το κόμμα είναι που μιλάει σήμερα και λέει ότι το «τρίγωνο της διαπλοκής υπάρχει, αλλά είναι του ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό το ίδιο κόμμα που έχει αρχηγό, μέλος εκλεκτής οικογένειας της οποίας το όνομα όλο και ακούγεται σε διάφορες «μουντζούρικες» υποθέσεις, όλο και κάπου στις παρυφές οικονομικών υποθέσεων βρίσκεται αλλά στο τέλος όλα ξεχνιούνται, όλο και κάτι καφετιέρες πληρώνονται, όπως και κάτι τηλεφωνικά κέντρα, μόλις αποκαλυφθεί ότι ήταν όχι και τόσο δώρα αγάπης και βαθιάς εκτίμησης. Αυτό το ίδιο κόμμα που έχει αρχηγό ο οποίος εμπλέκεται ευθέως στα θαλασσοδάνεια των ΜΜΕ ως μπαταχτσής δανειολήπτης. Και εμφανίζεται επίσης χρεωστών πάνω από μισό εκατομμύριο ευρώ ως μέρος δανείου που πήρε για εκδοτική επιχείρηση η οποία είχε κλείσει, αλλά - ως να μην έφτανε αυτό - το μισό εκατομμύριο πήγε σε σκοπούς αδιευκρίνιστους (μέχρι σήμερα) και πάντως αλλότριους εκείνων για τους οποίους δόθηκαν.
Για το ΠΑΣΟΚ ας μη μιλήσουμε, γιατί θα θυμώσει ο Ανδρέας Λοβέρδος, κι έτσι όπως σκίζει τα ιμάτιά του για την Δημοκρατία και τον Θέμο Αναστασιάδη, θα του σκιστούν και τα μανικέτια, θα πεταχτούν τα μανικετόκουμπα και θα βγάλουν κανένα μάτι. Αυτός άλλωστε είναι ο στόχος: επειδή τους βγήκε το όνομα, να μας βγει το μάτι για να μη δούμε τι έγινε. Αμ, δε! Ελπίζω, δηλαδή, καθώς προστατεύω τα μάτια μου από ομοβροντίες μανικετόκουμπων σ’ αυτό τον γελοίο πόλεμο των κουμπιών εναντίον της πραγματικότητας.
