Στα πρώτα χρόνια της κρίσης ήταν η Ελλάδα που απειλούσε να παρασύρει την Ευρώπη στο γκρεμό. Τώρα, επτά χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, είναι η Ευρώπη που οδηγείται ολοταχώς προς τη διάλυση παρασύροντας μαζί της τους πάντες, φυσικά και την Ελλάδα. Ως εκτίμηση μοιάζει υπερβολική, αλλά δεν είναι. Και -θυμηθείτε το- θα γίνει πραγματικότητα αν, έστω και την τελευταία στιγμή, δεν λειτουργήσουν τα... φρένα. Φρένα σωφροσύνης, αυτοσυντήρησης και εν τέλει λογικής.
Θα λειτουργήσουν; Δύσκολο. Γιατί αυτό το όχημα δεν στρίβει αν δεν αλλάξει... οδηγό. Δεν αλλάζει πορεία αν δεν κάνουν στην άκρη οι δυνάμεις -κυρίως οι πολιτικές- που το οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο. Και θα γίνει δυσκολότερο αν στο τιμόνι βρεθούν άλλες δυνάμεις, πιο μαύρες και πιο δυσκοίλιες. Αυτές θα οδηγήσουν το κάρο σε άλλα αδιέξοδα και αυτό εκτός των άλλων θα είναι επικίνδυνο όχι για την πορεία, αλλά και για την ασφάλεια του οχήματος και των επιβατών του.
Δείτε τι συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στην Ευρώπη και στον κόσμο μετά την ορκωμοσία Τραμπ. Και πάρτε για παράδειγμα ένα περιστατικό - ενδεικτικό του αδιεξόδου και της αδυναμίας στην οποία έχει οδηγηθεί η Ευρώπη. Έρχεται ένας τύπος, ο Τεντ Μάλοχ, υποψήφιος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθηγητής και όχι... διπλωμάτης, ο οποίος αισθάνεται ότι μπορεί να προβλέψει -με καθόλου διπλωματική γλώσσα- ότι το ευρώ θα καταρρεύσει μέσα στους επόμενους μήνες και ότι ο ίδιος αυτό που θα έκανε μέσα στο 2017 θα ήταν να σορτάρει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
Δεν ήταν εκτίμηση, δεν ήταν ανάλυση, δεν το υπονόησε και δεν έδειξε ότι εκφράζει προσωπικές του επιθυμίες. Το είπε ευθέως και δημοσίως στα μούτρα των γραφειοκρατών της Κομισιόν για να το ακούσουν όλοι και κυρίως αυτοί οι πολιτικοί παράγοντες, οι οποίοι... προορίζονται -τρομάρα τους- να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στον δυτικό κόσμο. Και, αντί να τον στείλουν από εκεί που ήρθε, οι ιθύνοντες των Βρυξελλών τον αντιμετώπισαν... σεμνά και ταπεινά. Με μια αντίδραση ήπια, συνοδευμένη με δειλά, αμήχανα και μάλλον ενοχικά χαμόγελα.
Η «εισβολή» του Ντ. Τραμπ στην... Ευρώπη
Έχουν τους λόγους τους. Το δεύτερο παράδειγμα, ενδεικτικό των αδιεξόδων με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η σημερινή Ευρώπη, προέρχεται από αυτή καθ’ αυτή την ορμητική «εισβολή» του Ντόναλντ Τραμπ στην παγκόσμια σκακιέρα, η οποία αποκάλυψε την αδυναμία της σημερινής Ε.Ε. να ερμηνεύσει τη νέα πραγματικότητα, που έφερε στην Ευρώπη και στον κόσμο. Η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ευρώπης και κυρίως το Βερολίνο είχαν μάθει αλλιώς. Θεωρούσαν και θεωρούν την ευρωπαϊκή πολιτική κάτι σαν αγώνα ποδοσφαίρου, στον οποίο πάντα θα κερδίζουν οι Γερμανοί.
Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ έστειλε το μήνυμα όταν χαρακτήριζε την Ε.Ε. γερμανικό «όχημα», ενώ το απρόβλεπτο της μέχρι τώρα πολιτικής του συμπεριφοράς προκαλεί άγχος, ανησυχία και ανασφάλεια στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε και αυτό έχει συνέπεια το ανίκητο γερμανικό «όχημα», αντί να αλλάξει κατεύθυνση, να κολλήσει στις... λάσπες της παραλυτικής αδράνειας, της αμηχανίας και της αβεβαιότητας. Μέχρι να ξεκαθαρίσουν το τοπίο, οι προθέσεις και οι πραγματικοί στόχοι κάθε πλευράς.
Είναι η πολιτική, ηλίθιε!
Όλα αυτά έχουν το κόστος τους. Για παράδειγμα στη δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, η οποία σέρνεται μήνες τώρα, εγκλωβισμένη στην αλλοπρόσαλλη και πάντα άκαμπτη στάση, στις απαράδεκτες παλινωδίες της Μέρκελ και του Σόιμπλε και στην απροθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να εγκαταλείψει τις γραμμές άμυνας της και να παραδώσει στους δανειστές το σχοινί με το οποίο θα την κρεμάσουν. Να ψηφίσει δηλαδή προληπτικά μέτρα για το 2019, κάτι που, εκτός από αντισυνταγματικό, αντιδημοκρατικό και άδικο, είναι και αχρείαστο. Γιατί ζητείται την ώρα που, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, η ελληνική οικονομία βρίσκει τον δρόμο της, υπερβαίνει τους στόχους της και ετοιμάζεται να μπει σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης.
Σε αυτές τις συνθήκες αυτό που χρειάζεται η οικονομία είναι ώθηση, όχι υπονόμευση. Γιατί σε έναν κόσμο ασταθή αφαιρείς, δεν προσθέτεις πηγές αστάθειας, γιατί απλά η αστάθεια στην Ελλάδα θα ανακυκλώσει τα αδιέξοδα, θα αποσταθεροποιήσει τη μοναδική σταθερή χώρα στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και θα επαναφέρει την αβεβαιότητα για το ευρώ και το μέλλον του.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η εμμονή του Βερολίνου και του ΔΝΤ σε αδιέξοδες πολιτικές μοιάζει με παράκρουση, αλλά δεν είναι. Αυτό που παίζεται τα τελευταία δύο χρόνια και όχι μόνο γύρω από την Ελλάδα και την κυβέρνησή της, γύρω από την οικονομία, τα μέτρα, το χρέος δεν είναι θέατρο του παραλόγου. Είναι ένα σκληρό, βαθιά ταξικό πολιτικό και όχι στενά οικονομικό θρίλερ. Με πολιτικούς και όχι οικονομικούς στόχους και με αναφορές και επιπτώσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο. Το πρόβλημα και η λύση είναι στην πολιτική και όχι στην οικονομία. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει -απλά- δεν ξέρει που πατά και πού πηγαίνει.
