“Χθες μια νέα Αμερική, σήμερα μια νέα Κόμπλεντς, αύριο μια νέα Ευρώπη”. Μ’ αυτά τα λόγια πανηγύριζε το περασμένο Σάββατο στη γερμανική Κόμπλεντς ο Ολλανδός ακροδεξιός Γκέερτ Βίλντερς αφενός την ορκωμοσία του... φίλτατου Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, αφετέρου την πρώτη δημόσια μάζωξη της “δυνάμει κυβερνώσας” ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Στη γραφική πόλη όπου συναντιέται ο Ρήνος με τον Μοζέλα είχε δώσει ραντεβού η πολιτική ευρωομάδα της “Ευρώπης των Εθνών και της Ελευθερίας”, για να επιδείξει τη δυναμική της τώρα που ανοίγει ένας κρίσιμος εκλογικός κύκλος στην Ευρώπη, βαθιά πεπεισμένη ότι η νίκη του Τραμπ στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού δίνει αέρα στα πανιά της. Και οι επιφανείς καλεσμένοι κλήθηκαν να μιλήσουν στο κοινό με τους τίτλους που φιλοδοξούν να κερδίσουν στις κάλπες: Ο Βίλντερς ως “ο επόμενος πρωθυπουργός” της Ολλανδίας (τον Μάρτιο), η Μαρίν Λεπέν ως “η επόμενη πρόεδρος” της Γαλλίας (τον Μάιο), η Φράουκε Πέτρι ως “η επόμενη καγκελάριος” της Γερμανίας (τον Σεπτέμβριο). Μόλις έναν χρόνο πριν, μια τέτοια... αισιοδοξία θα προκαλούσε γέλια κι έξω από τον χώρο της ακροδεξιάς μάζωξης θα διαδήλωναν μερικές χιλιάδες αριστεροί ακτιβιστές. Το Σάββατο στήθηκε όντως μια αντιδιαδήλωση, αλλά όχι από τους συνήθεις υπόπτους. Επικεφαλής της ήταν ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ζαν Άσελμπορν, που αντιμάχεται μια “φαιά Ευρώπη”, όπως είπε, ενώ συμμετείχαν ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας και πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, μεγαλοστελέχη των Πράσινων και της Αριστεράς, ακόμη και Χριστιανοδημοκράτες. Το άφατο μήνυμα ήταν σαφές: Παίρνουν τον κίνδυνο της Ακροδεξιάς στα σοβαρά.
Καιρός ήταν, αλλά δεν αρκεί το ότι στήθηκαν μερικές ώρες στο κρύο “για μια πολύχρωμη, ανοιχτή και κοινωνική Ευρώπη του 21ου αιώνα”, ενώ συνεχίζουν την ίδια ακριβώς πολιτική. Στις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης υπάρχει πια μια σαφής πλειοψηφία των πολιτών που εκτιμά ότι τα πράγματα στη χώρα τους και στην Ευρώπη κινούνται στη λάθος κατεύθυνση - κι αυτό είναι εύφορο έδαφος για την Ακροδεξιά. Η οποία δεν έχει καν την ανάγκη να προτείνει μια άλλη κατεύθυνση, τρέφεται από τον φόβο και τον θυμό.
Αυτή την... πολυτέλεια δεν την έχουν η Αριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία. Αυτές πρέπει κάτι να προτείνουν - και να στήσουν και τις απαραίτητες συμμαχίες, ώστε να μη μείνουν οι προτάσεις στα χαρτιά. Μ’ αυτή την έννοια το ραντεβού των Νότιων (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Κύπρος και Μάλτα) το Σάββατο στη Λισσαβώνα -και η δέσμευσή τους να εργαστούν πάνω σε ένα δικό τους “όραμα για την Ευρώπη”- είναι κρίσιμο. Και ως απάντηση στην Ακροδεξιά.
