Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πιστεύει ότι έχει πάντα δίκαιο και όταν δεν του πιστώνεται αμέσως, έχει ισχυρή μνήμη και στην πρώτη ευκαιρία το επαναφέρει. Έλεγε, λοιπόν, όταν ξεκίνησε η ευρωκρίση, ότι απαιτείται ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο κι ότι είναι προβληματικό να εξαρτάται η Ευρώπη από το ΔΝΤ. Τη σχετική πρόταση την είχε διατυπώσει με ένα άρθρο το οποίο είχε δημοσιευτεί το 2010 στη γερμανική εφημερίδα “Welt”, αλλά τότε δεν υπήρχαν ούτε η πολιτική βούληση ούτε η τεχνογνωσία και οι θεσμοί στην Ε.Ε. για κάτι τέτοιο.
Επιπλέον η μεγάλη αγωνία στο Βερολίνο της τότε κυβέρνησης συνασπισμού Συντηρητικών - Φιλελευθέρων ήταν να σωθούν οι γερμανικές τράπεζες από τον κίνδυνο μιας ελληνικής χρεοκοπίας, ενώ αυτό που “έκαιγε” την πολιτική προϊσταμένη του Σόιμπλε ήταν να περάσουν οι τοπικές εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία πριν κάνει οποιαδήποτε κίνηση στην Ευρώπη που θα μπορούσε να τρομάξει τους ψηφοφόρους της. Έτσι, όσον αφορά τουλάχιστον τον ρόλο του Βερολίνου, μπήκε στο πρώτο ελληνικό πρόγραμμα το ΔΝΤ.
Κι όταν στην επόμενη κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών ο Σόιμπλε, το νέο δόγμα του έλεγε “πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ δεν γίνεται”. Το επαναλάμβανε σε όλους τους τόνους μέχρι πριν από λίγες μέρες, με την κρυμμένη απειλή ότι στην αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να ζητήσει και πάλι τη γνώμη της γερμανικής Βουλής, η οποία άφηνε να εννοηθεί ότι δεν είναι δεδομένη. Τι άλλαξε αυτές τις τελευταίες μέρες και δήλωσε αίφνης δημόσια ο Σόιμπλε ότι μπορεί να φανταστεί ένα πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ;
Το μόνο νέο στοιχείο είναι ότι εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών -βασικού μετόχου του ΔΝΤ- ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος στην τελική ευθεία πριν την προχθεσινή ορκωμοσία του έστειλε πολλά... ανησυχητικά μηνύματα στην Ευρώπη. Και μπορεί να μην ασχολήθηκε ακόμη με το ίδιο το ΔΝΤ, αλλά όλα δείχνουν πως θεωρεί ότι η Ευρώπη πρέπει να λύσει μόνη της τα προβλήματά της και την πρωτοβουλία πρέπει να έχει η Γερμανία, η οποία, σύμφωνα με τον Τραμπ, κάνει ό,τι θέλει στην Ε.Ε.
Μια ερμηνεία, λοιπόν, της στροφής 180 μοιρών του Σόιμπλε, την οποία σε χρόνο ρεκόρ την πήρε πίσω και δη από το βήμα του Νταβός, ήταν ότι ήθελε να προλάβει μια πιθανή άρνηση του ΔΝΤ να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα και να δείξει ότι βεβαίως η Ευρώπη, την οποία τόσο φαίνεται να περιφρονεί ο νέος πλανητάρχης, δεν έχει ανάγκη από τη βοήθεια του Ταμείου.
Μια άλλη ερμηνεία ήταν ότι χρησιμοποιεί τον ρόλο του ΔΝΤ ως μοχλό πίεσης προς την Αθήνα, στο στιλ “κάντε ό,τι σας ζητάμε και γρήγορα, για να μείνει το Ταμείο, αλλιώς τα πράγματα για σας θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα, αφού τη θέση του ΔΝΤ θα πάρει ο ESM, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας”.
Το ανείπωτο σ’ αυτή την απειλή είναι το “ο ESM είμαι εγώ”. Κάτι που ισχύει εν μέρει, καθώς ο επικεφαλής του Ταμείου Γερμανός Κλάους Ρέγκλινγκ ήταν επιλογή -και της γραμμής- Σόιμπλε, ενώ και η οικονομική συνεισφορά της Γερμανίας στον ESM είναι καθοριστική. Ο Σόιμπλε, λοιπόν, προσπαθεί να κολλήσει την Αθήνα στον τοίχο- και να προβληθεί προεκλογικά ως ο ισχυρός δάσκαλος που τραβάει αποτελεσματικά το αυτί στους απείθαρχους μαθητές.
Κι αφήνει ένα μικρό παράθυρο, να θέσει το ελληνικό πρόγραμμα υπό την αποκλειστική επιτροπεία του ESM -δηλαδή τη δική του- εάν το ΔΝΤ, παρά τις πιέσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, αποφασίσει τελικά να φύγει, ελπίζοντας ότι αυτό δεν θα κοστίσει στο κόμμα του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ή σέρνοντας την όποια απόφαση για μετά τις εκλογές.
