Και όμως, εκεί που νομίζει κανείς ότι σ’ αυτή τη χώρα τα έχει δει όλα, πάντα έρχεται κάτι που τον διαψεύδει. Τόσο οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών όσο και οι δικαστικές ενώσεις, έχουν υποβάλει αίτηση ακύρωσης της κοινής υπουργικής απόφασης του υπουργείου Δικαιοσύνης και Οικονομικών περί ηλεκτρονικής υποβολής δήλωσης περιουσιακής κατάστασης (πόθεν έσχες). Και αν και από τους ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό, αφού όλα αυτά τα χρόνια είχαν δώσει δείγματα γραφής όσον αφορά στην επιθυμία τους να μην ελέγχονται και να λειτουργούν σε ένα πεδίο πλήρους ασυδοσίας, ίσως από τους εκπροσώπους των δικαστικών λειτουργών να περιμέναμε κάτι διαφορετικό.
Δεν θα υπεισέλθω στο ότι δικαστές δικάζουν μία αίτηση ακύρωσης που οι δικαστικές ενώσεις κατέθεσαν, με αποτέλεσμα να γεννάται και ζήτημα μεροληψίας. Άλλωστε, ποιος άλλος θα μπορούσε να δικάσει; Αυτό που προκαλεί έκπληξη, αλλά και οργή, είναι πρωτίστως οι λόγοι τους οποίους επικαλούνται οι δικαστικές ενώσεις, προκειμένου να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση που αφορά στο πόθεν έσχες. Ισχυρίζονται ότι προσβάλλεται η λειτουργική ανεξαρτησία των δικαστών, επειδή η ανάθεση του ελέγχου των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης γίνεται σε όργανο που δεν αποτελείται από δικαστικούς λειτουργούς, τουλάχιστον κατά πλειοψηφία, ήτοι τη Μονάδα Γ’ Ελέγχου δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης! Και αναρωτιέται κανείς: γιατί ο έλεγχος πόθεν έσχες των δικαστικών να γίνεται από όργανο που αποτελείται κατά πλειοψηφία από δικαστές; Πώς η φορολογική δήλωση των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των δικαστών, ελέγχεται από εφοριακούς, αλλά η δήλωση πόθεν έσχες των δικαστών πρέπει να ελέγχεται από δικαστές; Σε κάθε περίπτωση, δεν θα έπρεπε σε μία ευνομούμενη πολιτεία ο ελεγκτής να διαφέρει από τον ελεγχόμενο; Σε αυτήν την αυτονόητη καταφατική απάντηση οι αξιοσέβαστοι δικαστές απαντούν αρνητικά. Και για να μην αδικώ το σύνολο των δικαστών, οι ενώσεις που τους εκπροσωπούν απαντούν αρνητικά.
Περαιτέρω, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πώς προσβάλλεται η λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία των δικαστικών μόνο και μόνο επειδή η περιουσιακή τους κατάσταση ελέγχεται από όργανο, που δεν απαρτίζεται από δικαστές. Άλλωστε, το Σύνταγμά μας με το άρθρο 87 εγγυάται την ανεξαρτησία των δικαστών όταν καλούνται να ασκήσουν τα καθήκοντά τους, δηλαδή να απονείμουν Δικαιοσύνη. Επομένως, στην απονομή της Δικαιοσύνης και όχι στον έλεγχο της περιουσιακής τους κατάστασης έχει νόημα η ανεξαρτησία τους.
Επιπλέον, οι δικαστικές ενώσεις ισχυρίζονται ότι με τον έλεγχο της περιουσιακής τους κατάστασης θίγονται τα προσωπικά τους δεδομένα. Από πότε θεωρούνται προσωπικά δεδομένα τα κινητά μεγάλης αξίας; Προσωπικά δεδομένα μπορεί να είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις, κοινωνικές αντιλήψεις, η κατάσταση της υγείας, η διεύθυνση κατοικίας και άλλα, όχι όμως και η οικονομική κατάσταση στο μέτρο κατά το οποίο εξετάζεται από τις φορολογικές αρχές ή το όργανο που ελέγχει την προέλευση των περιουσιακών στοιχείων. Αν η οικονομική κατάσταση θεωρείτο προσωπικό δεδομένο ακόμα και έναντι των φορολογικών μηχανισμών, όλοι θα το επικαλούμασταν για να μην υποβάλουμε φορολογική δήλωση και θα ξεμπερδεύαμε.
Αυτό που γεννά απορίες είναι το γεγονός ότι το πόθεν έσχες των δικαστικών ελεγχόταν από το ανωτέρω όργανο (Μονάδα Γ’ Ελέγχου) από το 2011 έως το 2014. Περαιτέρω, με νόμο του 2014 οι δηλώσεις πόθεν έσχες των δικαστικών για το έτος 2015 ελέγχθηκαν από την επιτροπή της Βουλής, η οποία προβλέπεται από το άρθρο 3 Α του νόμου 3213/2003 και δεν απαρτίζεται από δικαστές κατά πλειοψηφία. Ωστόσο, οι δικαστικές ενώσεις δεν προσέφυγαν κατά των νόμων αυτών για τους ίδιους λόγους που τώρα επικαλούνται. Επομένως, το ερώτημα που αναπόφευκτα τίθεται είναι τι άλλαξε από το 2011 έως το 2016 και οι δικαστικές ενώσεις αποφάσισαν να υποβάλουν αίτηση ακύρωσης κατά της υπουργικής απόφασης που αφορά στο πόθεν έσχες. Η απάντηση είναι απλή. Δύο πράγματα άλλαξαν. Το πρώτο είναι η διακυβέρνηση της χώρας και το δεύτερο ότι η δήλωση περιουσιακής κατάστασης από εδώ και στο εξής θα γίνεται ηλεκτρονικά, κάτι το οποίο σημαίνει διασταύρωση στοιχείων και πιο ουσιαστικό έλεγχο σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς της έγγραφης υποβολής.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για όλες τις κατηγορίες προσώπων. Όποιοι και αν είναι αυτοί και όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται επίκληση της ιδιότητας ή επίκληση περιορισμού ανεξαρτησίας ή προσβολής προσωπικών δεδομένων για να εξαιρεθεί ή να τύχει προνομιακής μεταχείρισης μία κατηγορία προσώπων από έναν νόμο που ισχύει για όλους τους άλλους.
Εδώ και αρκετό καιρό έχει αρχίσει ένας πόλεμος. Πόλεμος όχι μόνο στα έδρανα της Βουλής και στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά και στις αίθουσες των δικαστηρίων. Και μάλιστα των ανωτάτων δικαστηρίων. Τον βιώσαμε πρόσφατα με τις τηλεοπτικές άδειες. Οι δικαστικές ενώσεις καλό θα ήταν να μείνουν έξω από αυτήν την αντιπαράθεση. Διότι πλέον δεν θα μιλάμε για ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από την εκτελεστική ή νομοθετική εξουσία, αλλά για την ανεξαρτησία της εκτελεστικής από τη δικαστική εξουσία. Δεν είναι οι δικαστές αυτοί που κυβερνούν. Δεν είναι δυνατόν να καταθέτουν αίτηση ακύρωσης κατά μίας υπουργικής απόφασης και ενός νόμου επικαλούμενοι λόγους ακύρωσης που υφίστανται πλέον της πενταετίας. Γιατί αυτό δείχνει μεροληψία και προκατάληψη, δύο στοιχεία που ένας δικαστής πρέπει να αποδιώξει από πάνω του, πόσω μάλλον αυτοί που τον εκπροσωπούν.
* Ο Γεώργιος Πρέντζας είναι δικηγόρος
