H προσχώρηση του Κινήματος του Γ. Παπανδρέου στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και η επιστροφή πρώην βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ήταν η αφορμή για την αναζωπύρωση των συζητήσεων περί Κεντροαριστεράς και επανένωσης της Δημοκρατικής Παράταξης. Οι προσπάθειες για τη συγκρότηση ενός φορέα που θα εκπροσωπήσει την Κεντροαριστερά δεν συμβαίνουν ασφαλώς για πρώτη φορά. Έχουν και προηγούμενο με τις συναντήσεις ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜ.ΑΡ. και το Ποτάμι. Προσπάθειες που δεν ευδοκίμησαν, λόγω των σοβαρών διαφωνιών των ηγεσιών τους.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι στις διαφωνίες και τις επιδιώξεις των αρχηγών. Είναι ζήτημα στρατηγικής και προσανατολισμού των δυνάμεων αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστερές. Κυρίως αναφερόμαστε στο ΠΑΣΟΚ που απέμεινε μετά το 2012.
Το κεντρικό ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει η ηγεσία του, είναι το αν θα αποστασιοποιηθεί από τις πολιτικές της λιτότητας και τη διαπλοκή, αν θα στηρίξει τις προσπάθειες της κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα έξω από την κρίση, να επιτύχει την απομείωση του χρέους και να εξασφαλίσει επενδύσεις που θα ανοίξουν τον δρόμο της ανάπτυξης με κοινωνική συνοχή. Δηλαδή αν το ΠΑΣΟΚ θα εγκαταλείψει τη σημερινή αδιέξοδη πολιτική που έχει τη σφραγίδα της περιόδου της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ. Τα περισσότερα από τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης στηρίζουν σήμερα τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης. Εξαίρεση αποτελεί το ΠΑΣΟΚ, το οποίο επιμένει σε μια σκληρή αντιπολιτευτική στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να μην παρακολουθεί την αλλαγή στην πολιτική μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που φαίνεται να διδάχθηκε πολλά από την ατυχή σύμπραξη με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά τα τελευταία χρόνια. Τα αποτελέσματα αυτού του πολιτικού αρραβώνα είναι ορατά σήμερα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες: διεύρυνση των πολιτικών ανισοτήτων, υποχώρηση του κοινωνικού κράτους λόγω λιτότητας και σε πολιτικό επίπεδο η άνοδος της Ακροδεξιάς και μάλιστα η εμφάνισή της ως διαδόχου της Δεξιάς. Η ενσωμάτωση και του ΠΑΣΟΚ στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο συνέβαλε στην κρίση του 2007 - 2009.
Η διαχείριση αυτής της κρίσης την περίοδο από το 2009 έως το 2014 από την πλευρά της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ αρχικά και Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ μετέπειτα, επιδείνωσε την ήδη κακή οικονομική κατάσταση της χώρας και αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων. Οι πρωταγωνιστές της διαχείρισης αυτής σήμερα επιδιώκουν, μέσω της Κεντροαριστεράς, να εμφανιστούν στο προσκήνιο ως η ελπίδα για το μέλλον του τόπου.
Στη χώρα μας, όλο αυτό το διάστημα δεν έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός κεντροαριστερού σχήματος. Ανάμεσα στις αιτίες της αποτυχίας των εγχειρημάτων, όπως η Ελιά, ήταν η έλλειψη πειστικής εναλλακτικής πρότασης, η φθορά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ευθύνεται για τη βαθιά κρίση της χώρας, και ακόμα η έλλειψη πολιτικού προσωπικού άφθαρτου από την άσκηση της εξουσίας. Κατά πόσον τα ονόματα του Ευάγγελου Βενιζέλου, της Άννας Διαμαντοπούλου, του Ανδρέα Λοβέρδου και άλλων θα μπορούσαν να συμβολίσουν ένα νέο σχέδιο για τη χώρα;
Η καταστροφή των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων από την πολιτική των Μνημονίων έχει οδηγήσει σε μεταβολές, και μάλιστα σημαντικές, στη δομή της κοινωνίας και στις συμπεριφορές των στρωμάτων αυτών. Έτσι και η πολιτική τους εκπροσώπηση αποκτά διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει επομένως να καλύψει το κενό και να εκπροσωπήσει όλες τις κοινωνικές ομάδες που τραυμάτισε η κρίση και κυρίως τους ασθενέστερους. Επιδίωξη της κυβέρνησης πρέπει να είναι η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας των πολιτών, που δοκιμάζονται περισσότερο από την κρίση.
Ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν είναι εύκολο για μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει άμεσα μια πολιτική ενίσχυσης των εισοδημάτων σε ευρεία κλίμακα, δηλαδή δεν προσδοκά χρήμα, αλλά ήθος, δημοκρατία, ειλικρίνεια και αξιοκρατία. Αυτή την προσδοκία είμαστε υποχρεωμένοι να τη δικαιώσουμε, διορθώνοντας λάθη, υπερβαίνοντας αδυναμίες και πολλές φορές αλαζονικές συμπεριφορές.
