Ας ξεκινήσουμε μόνο με τον πρόλογο της κοινής king size επιστολής Ρούπα - Μαζιώτη για το θέμα της διαχείρισης του παιδιού τους, μετά τη σύλληψη και της μητέρας. Διαβάζουμε: “Η εντολή της εισαγγελέως ανηλίκων, με την οποία επιβάλλεται η κράτηση του παιδιού μας στο Ψυχιατρικό Τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων, είναι η πιο σαφής απόδειξη (!) ότι διεξάγεται ένας πόλεμος εναντίον του. Ένας πόλεμος που είναι προέκταση του πολέμου εναντίον μας, εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα, εναντίον των αμετανόητων ενόπλων αγωνιστών που μάχονται για την κοινωνική (!) απελευθέρωση. Είναι όμηρος στα χέρια του κράτους, είναι αιχμάλωτος του κοινωνικού και ταξικού (!!) πολέμου. Δεν είναι μόνο η εκδίκηση εναντίον μας επειδή είμαστε αμετανόητοι εχθροί του κράτους και του κεφαλαίου, δεν είναι μόνο η εκδίκηση εναντίον μας επειδή παρά τα χτυπήματα που δεχόμαστε, δεν λυγίζουμε. Ο πόλεμος αυτός εναντίον του παιδιού μας είναι κυρίως ένας αυτοτελής πόλεμος. Και στόχος αυτού του πολέμου, όσον αφορά το ίδιο το παιδί, είναι η βίαιη διάρρηξη των δεσμών του με τη μητέρα του, η βίαιη παρέμβαση στην προσωπικότητα (!) και την ψυχολογία του. Με δυο λόγια είναι μια βίαιη επίθεση σύνθλιψης του παιδιού”.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ μανιφέστο για το θέμα που σε κάθε σοβαρή και υπεύθυνη Πολιτεία η διαχείρισή του οφείλει να γίνεται με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή και ευαισθησία, καθώς αφορά μια νέα αθώα, λόγω ηλικίας, ζωή. Και όμως είναι η ίδια διαδικασία που αφορά όλα τα άλλα παιδάκια που χάνουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τους γονείς τους. Γιατί λοιπόν η διαδικασία αυτή, ως αποτέλεσμα εμπειρίας χρόνων διεθνώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση θα έπρεπε να γίνει Fast Track χωρίς καμία μεσολάβηση της Πολιτείας; Τι το ξεχωριστό έχουν οι δύο γονείς που με δική τους ευθύνη στέρησαν από το παιδί τους μια φυσιολογική νηπιακή ζωή, απώλεσαν την επιμέλειά του και, επιπλέον, με τη δράση τους μπορεί να έθεσαν πολλές φορές σε κίνδυνο τη ζωή του;
ΕΙΝΑΙ δυνατόν ακόμα και ο σοφός γέρων Μανώλης Γλέζος να παρεμβαίνει, κατά του θεσμού του προληπτικού ελέγχου των συγγενών αναδόχων, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να εγγυηθεί για τίποτα. Δεν μιλάω για τις φίρμες της αδέσποτης Αριστεράς που έσπευσαν να διεκδικήσουν μερίδιο δημοσιότητας χωρίς αίσθημα ευθύνης. Μου έκανε όμως εντύπωση η παρέμβαση του Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος βιάστηκε να δηλώσει ότι το παιδί της Ρούπα πρέπει να πάει αμέσως στη γιαγιά και τη θεία του. Ο κ. Κ. Μπακογιάννης δεν είναι πλέον μικρός για να του συγχωρήσουμε τη βιασύνη. Απλά έχει μπει και αυτός δυνατά στο κυνήγι της δημοσιότητας στην κληρονομική πορεία για τη... μεγάλη εξουσία.
ΑΣ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ το θέμα αυτό. Το παιδί της Ρούπα θα πάει στην καλύτερη δυνατή για το μέλλον του επιλογή. Και όπως σημειώνεται σε ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης: “... κανένα παιδί, ούτε συνελήφθη ούτε κρατήθηκε ουδέποτε. Αντίθετα τέθηκε σε προστασία, μέχρι την οριστική ανάθεση της επιμέλειάς του, και παρακολουθείται από εξειδικευμένους επιστήμονες. Ήδη διευθετείται το ζήτημα της σταθερής επικοινωνίας του παιδιού με τους στενούς συγγενείς του. Αυτό που προέχει είναι να διασφαλιστεί το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού, το οποίο θα κρίνουν τα θεσμοθετημένα όργανα, όπως γίνεται σε κάθε όμοια περίπτωση». Έτσι κι έγινε τελικά, και το παιδί πήγε στη γιαγιά. Υπάρχει κανείς που διαφωνεί; Υπάρχει κανείς που έχει να προτείνει καλύτερη λύση; Όποιος έχει, ας το κάνει.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Με αφορμή το παιδί (!) Ρούπα και Μαζιώτης μάς ενημερώνουν ότι πολεμάνε το κράτος και το κεφάλαιο με επαναστατικό τρόπο. Μια παρέα με όπλα και εκρηκτικά, ληστεύει τράπεζες και βάζει μπόμπες. Και αυτό θα ανατρέψει την εξουσία; Πού ακριβώς στον κόσμο έχει συμβεί τέτοια ανατροπή; Το ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ουδεμία σημασία έχει για τη Ρούπα και τους συναγωνιστές της. Το ότι αυτή η δράση οδηγεί τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας να ζητάει περισσότερη ασφάλεια και να αποδέχεται τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών, δεν αξιολογείται. Το ότι -πλέον- πουθενά στον κόσμο οι επαναστάτες των πόλεων δεν επιβραβεύτηκαν, το προσπερνούν. Ακόμη και οι κανονικοί ένοπλοι μαχητές στις ζούγκλες της Κολομβίας, ήρθαν σε συμφωνία κοινωνικής ειρήνης και ένταξης στον πολιτικό στίβο. Αλλά οι δικοί μας, των πόλεων είναι ασυμβίβαστοι, παρ’ ότι αναποτελεσματικοί!
