Πέρασε σχεδόν απαρατήρητη προ ημερών η δήλωση του προέδρου του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου Ifo Κλέμενς Φουέστ ότι η άνοδος του πληθωρισμού στη Γερμανία στο 1,7% τον Δεκέμβριο είναι σήμα για έξοδο από την επεκτατική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ. Δηλαδή για λήξη του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης.
Πράγματι ο γερμανικός πληθωρισμός έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο εδώ και τρία χρόνια, μ’ ένα σχεδόν παράδοξο άλμα, για την ακρίβεια υπερδιπλασιασμό σε σχέση με τον Νοέμβριο, λόγω μεγάλων αυξήσεων κυρίως στις τιμές ενέργειας και τροφίμων. Ο Φουέστ και το Ifo, που εκφράζουν τη «βαθιά» γερμανική ελίτ, προειδοποίησαν ότι, αν ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη ακολουθήσει ανάλογη εξέλιξη, η ΕΚΤ οφείλει να βάλει τέλος στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων τον προσεχή Μάρτιο.
Πριν χωνέψουμε την προειδοποίηση, ήρθε καπάκι και η είδηση: ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη έκανε ανάλογο ρεκόρ τριετίας -στο 1,1% τον Δεκέμβριο, διπλάσιος από τον Νοέμβριο. Απέχει ακόμη από το 1,7% της Γερμανίας και το 2% που αποτελεί «καταστατικό» στόχο της ΕΚΤ, αλλά, αν η τάση διατηρηθεί, είναι πιθανό τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο να ενισχυθούν τα γερμανικά επιχειρήματα ότι ήρθε η ώρα η Ευρωζώνη ν’ απαλλαγεί απ’ το απεχθές πρόγραμμα της «ανεξάρτητης» ΕΚΤ.
Άλλωστε, όπως τα περισσότερα πράγματα στην Ευρωζώνη, και η στατιστική της είναι ασφυκτικά «γερμανοκεντρική». Η γερμανική οικονομία, ως η μόνη πλεονασματική της Ευρωζώνης, με το 40% των εξαγωγών της να κατευθύνονται στους εταίρους της στη νομισματική ένωση, έχει το προνόμιο να εξάγει και τον πληθωρισμό της. Αν καταφέρνει να τον διπλασιάσει εντός Γερμανίας, επηρεάζει ανάλογα την Ευρωζώνη ως σύνολο, και ας ασθμαίνουν οι υπόλοιπες χώρες μεταξύ παρατεταμένου αποπληθωρισμού, όπως η Ελλάδα, αλλά και η Ιταλία (για πρώτη φορά εδώ και 66 χρόνια!), και ισχνού πληθωρισμού 0,5%.
Η εξέλιξη αυτή μας προϊδεάζει για το bullying που θα αρχίσει προσεχώς η γερμανική ηγεσία εις βάρος της ΕΚΤ να σταματήσει την αγορά ομολόγων, την οποία θεωρούσε εξ αρχής στρέβλωση των «κανόνων» της Ευρωζώνης. Με την ίδια ευκολία που στην τελευταία σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. μπλόκαρε τα επόμενα βήματα της τραπεζικής ένωσης, θα επιχειρήσει να περιορίσει την ΕΚΤ στα στενά αντιπληθωριστικά της καθήκοντα.
Της είναι αδιάφορο αν θα εξαχνωθεί η ισχνή ανάπτυξη της Ευρωζώνης -μόλις 0,3% του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2016-, που τροφοδοτείται κυρίως από το φθηνό χρήμα που μοιράζει στην τραπεζοκρατία ο Ντράγκι. Αν η περί τον Β. Σόιμπλε πολιτική και οικονομική ελίτ επιτύχει να «σκοτώσει» το QE, η Ελλάδα θα είναι η μόνη που δεν θα προλάβει να γευθεί ούτε ευρώ απ' αυτό.
Αλλά αυτή δεν είναι η μοναδική γερμανική σφήνα στην επιχείρηση ανασχεδιασμού της Ευρωζώνης. Καθώς η διεθνής οικονομική ελίτ, θορυβημένη από την εγκατάσταση Τραμπ στον Λευκό Οίκο, αναθέτει στη Μέρκελ το καθήκον να ηγηθεί της «Δύσης» (βλέπε χαρακτηριστικό άρθρο των “Financial Times” στις 3.1.2017), ώστε να αποτραπεί το «τέλος της παγκοσμιοποίησης», ο Β. Σόιμπλε αποκτά ένα επιπλέον ισχυρό επιχείρημα έναντι των αμήχανων ομολόγων του στην απαίτησή του η ολοκλήρωση της Ευρωζώνης ν’ ακολουθήσει το γερμανικό σχέδιο, κι όχι αυτό της «πολιτικής Κομισιόν».
Σ’ αυτό το πλαίσιο, δίπλα στην επιχείρηση ψαλιδίσματος της ΕΚΤ, έχει ήδη θέσει επί τάπητος την ιδέα μετεξέλιξης του ESM στο «ουδέτερο και ανεξάρτητο» ευρωπαϊκό ΔΝΤ που θα έχει την ευθύνη τήρησης του Συμφώνου Σταθερότητας και επιτήρησης των δημοσιονομικών κάθε κράτους - μέλους, είτε το έχει δανείσει είτε όχι. Αυτό σημαίνει ότι ο υπεράνω πολιτικού ελέγχου, προικισμένος με σκανδαλώδεις ασυλίες και εκτός ευρωπαϊκού κεκτημένου ESM θα είναι στον απόλυτο έλεγχο της Γερμανίας, που, χάρη στο 27% που διαθέτει σε δικαιώματα ψήφου, ελέγχει απόλυτα κάθε απόφασή του.
Στο επεισόδιο του Δεκεμβρίου με το έκτακτο βοήθημα στους συνταξιούχους η γερμανική ηγεσία έκανε το πείραμα μιας de facto εφαρμογής του σχεδίου της για τη μελλοντική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης. Και τίποτε δεν αποκλείει να το επαναλάβει στις 12 του μηνός, στη συνεδρίαση του EuroWorking Group. Εκεί θα δούμε αν και πώς εννοεί το Βερολίνο την ανακοίνωση για «ξεπάγωμα των μέτρων για το χρέος». Ή στις επόμενες συνεδριάσεις του Eurogroup τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, όπου θα κριθεί το «πακέτο» της δεύτερης αξιολόγησης.
Η γερμανική ηγεσία, ακόμη κι αν σε μια τακτική παράτασης του βασανιστηρίου της αξιολόγησης και της τιμωρητικής λιτότητας σε όλη την Ευρωζώνη βρει απέναντί της την Κομισιόν και αρκετές κυβερνήσεις, έχει πλέον - και τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές του Οκτωβρίου- το έσχατο εκβιαστικό επιχείρημα, ενόψει της απειλής να βρεθούν η Ευρώπη και η «Δύση» ακέφαλες ή σε «ξένα» χέρια: «Έχετε κάποιον καλύτερο να σώσει το μαγαζί;».
Στο επεισόδιο του Δεκεμβρίου με το έκτακτο βοήθημα στους συνταξιούχους η γερμανική ηγεσία έκανε το πείραμα μιας de facto εφαρμογής του σχεδίου της για τη μελλοντική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης. Και τίποτε δεν αποκλείει να το επαναλάβει στις 12 του μηνός, στη συνεδρίαση του EuroWorking Group
