Η συζήτηση για την κατάρρευση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη καταδεικνύει πόσο μπορεί η συμμαχία της διαπλοκής να προβάλλει τα όσα τη συμφέρουν και να πνίγει όλα τα άλλα. Όπως, για παράδειγμα, ότι ο ΔΟΛ σώθηκε παλιά, επί ΠΑΣΟΚ, με την αγορά του νέου κτηρίου του στη Λεωφόρο Συγγρού από την Αγροτική Τράπεζα.
Εξαρχής δηλώνω ότι δεν θα ασχοληθώ με τη συμπεριφορά των δημοσιογραφικών ενώσεων, διότι γνωρίζω πόσο αρνητικό κλίμα βρίσκει κανείς και σε εργαζόμενους, όταν προσπαθεί να εισηγηθεί λύσεις που για αρκετούς είναι επώδυνες, αλλά σώζουν μιαν επιχείρηση. Η εμπειρία μου από την απόπειρα της διοίκησης της ΕΣΗΕΜ-Θ να σωθεί το άλλοτε κραταιό συγκρότημα Βελλίδη (ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ) στα μέσα της δεκαετίας του ’90, είναι από τις πιο άσχημες. Μιαν ανάσα πριν από τη λύση της αναγκαστικής διαχείρισης, κάτι που σήμαινε αναστολή καταβολής χρεών αλλά διορισμό από τους πιστωτές ενός διαχειριστή που θα περιόριζε την κακοδιαχείριση και με οικονομίες κλίμακας θα απέδιδε καθαρή την επιχείρηση έπειτα από 5 χρόνια στη νόμιμη ιδιοκτήτρια. Ποιοι αντέδρασαν; Η τότε ιδιοκτήτρια και η πλειοψηφία των μισθοδοτούμενων, που φοβόντουσαν ότι η εξυγίανση θα οδηγούσε σε απολύσεις. Λίγο μετά η εφημερίδα έκλεισε. Μόνο το ένα από τα δημοσιογραφικά ταμεία, έχασε τότε τρία δισεκατομμύρια δραχμές...
Οι τράπεζες την πούλησαν σε επιχειρηματίες εκτός χώρου οι οποίοι διαδοχικά μείωναν το εν πολλοίς νέο προσωπικό για να φτάσουμε, σήμερα, οι εναπομείναντες να έχουν να πληρωθούν σχεδόν ένα χρόνο!
Οι πάμπλουτοι «φτωχοί»
Τα ακούσατε πουθενά αυτά; Ακούσατε τίποτα για το πώς έκλεισαν η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, ιδιοκτησίας Ψυχάρη, Μπόμπολα, Μπακατσέλου και πόσες εκατοντάδες οικογένειες έμειναν στον δρόμο; Όχι; Ε, τότε δεν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ...
Ακούω συνδικαλιστές να ζητούν κυβερνητική παρέμβαση για να ελευθερώσουν οι τράπεζες τα χρήματα των ΜΜΕ που δεσμεύουν εις χείρας τρίτων λόγω των ανεξόφλητων χρεών. Δηλαδή να πληρώσουμε και πάλι με την επόμενη ανακεφαλαιοποίηση την ασύδοτη δανειοδότηση της ναυαρχίδας και των σάπιων θωρηκτών της διαπλοκής!
Αν δεν κάνω λάθος, όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες του Τύπου που σήμερα δηλώνουν άφραγκοι έχοντας αμύθητες προσωπικές περιουσίες, είναι δεδηλωμένοι πολέμιοι του κρατισμού και αναφανδόν υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Και επιχαίρουν, για παράδειγμα, όταν κάποιο εμπόδιο καθυστερεί την ένταξη του φαλιρισμένου Μαρινόπουλου στην υγιή επιχείρηση του Σκλαβενίτη. Ή, ανάποδα, κάνουν την πάπια για το σκάνδαλο Καρυπίδη (σούπερ μάρκετ στην Κεντρική Μακεδονία που προηγουμένως ανήκαν στον όμιλο Αρβανιτίδη). Κατά σύμπτωση, και οι δυο αυτοί επιχειρηματίες μαζί με τα σούπερ μάρκετ είχαν και έχουν κατά σειρά και την ΠΑΕ Βέροια, η οποία συμμετέχει κανονικά στο πρωτάθλημα, άρα οι ποδοσφαιριστές μεν πληρώνονται ενώ οι εργατοϋπάλληλοι όχι. Το υπουργείο Εργασίας έστειλε την υπόθεση στη Δικαιοσύνη. Το ακούσατε σε κάποιο κανάλι, κάποιο ραδιόφωνο, κάποια εφημερίδα της διαπλοκής; Όχι βέβαια.
«Πράβντα» το ΒΗΜΑ;
Με δυο λόγια, οι ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης που έπαιρναν τα δάνεια «με αέρα», όπως καυχήθηκε στη Βουλή ο Ψυχάρης Γ’, απαιτούν για τις εταιρείες τους, έστω κι αν είναι καταχρεωμένες, να υπάρξει κρατική μέριμνα «για να σωθούν οι εργαζόμενοι». Και οι εργαζόμενοι, ώς ένα διάστημα πήγαιναν και φώναζαν στο υπουργείο Εργασίας γυρεύοντας τα μεροκάματά τους (!) ώσπου να αποφασίσουν να πάνε και στις έδρες των αφεντικών τους για να τους πετάξουν από ένα μηνιάτικο ο καθένας. Και μιλάμε για δυο από τις πιο πλούσιες ελληνικές οικογένειες: Βαρδινογιάννη και Μπόμπολα. Αφού χρησιμοποίησαν τα ΜΜΕ που τους ανήκουν για να «συμβουλεύουν» τις κυβερνήσεις και να εξασφαλίζουν τον ανέλεγκτο δανεισμό και επιλεκτική μεταχείριση των άλλων δραστηριοτήτων τους, τώρα τις παρατάνε στη μοίρα τους, απλούστατα διότι έσπασε ο ένας κρίκος από τους τρεις της διαπλοκής, αυτός της κυβέρνησης και ράγισε ο δεύτερος, αυτός των τραπεζών.
Μα, λένε πολλοί, αν κλείσουν και αυτές οι εφημερίδες, πού πάει η πολυφωνία; Τα ίδια έλεγαν και για τα κανάλια, τα ίδια θα πουν κι όταν εφαρμοστεί ο νόμος στα ασύδοτα ραδιόφωνα (αλήθεια, παρενέβη ο κ. Καμίνης για τη χυδαιότητα στον 9,84 σε βάρος της κ. Κούνεβα;).
Πολυφωνία, αν δεν κάνω λάθος, σημαίνει έκφραση πολλών απόψεων. Πού την είδατε; Σε τι διαφέρει το «Πρώτο Θέμα» από το «ΒΗΜΑ» ή την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ; Στην κομψότητα ή χυδαιότητα της δημοσίευσης του ίδιου ψεύδους; Και από την άλλη, έχουμε τη Νέα Δημοκρατία να σηκώνει τον κόσμο στο ποδάρι διότι ο Βασίλης Μουλόπουλος πήγε στον ΔΟΛ και είπε Χρόνια Πολλά στους επί 35 χρόνια συναδέρφους του. Μεγάλη συνωμοσία! Μεταμφιεσμένος ήταν;
Η κυβέρνηση, για να διαφυλάξει τους εργαζόμενους και για να τη βρίζουν περισσότερες εφημερίδες, πρέπει να διευκολύνει κάθε σοβαρή και αξιόπιστη προσπάθεια συγχώνευσης ή εξαγοράς επιχειρήσεων Τύπου. Το πρόβλημα είναι ότι το τοπίο στα ΜΜΕ είναι τραγικό, ειδικά για τον Τύπο. Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει τους πολίτες να αγοράζουν εφημερίδες. Άρα η μόνη -μικρή πια- ελπίδα επιβίωσης είναι στο Διαδίκτυο, και αν!
