Live τώρα    
24°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
24 °C
22.0°C24.8°C
3 BF 39%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
22 °C
21.0°C24.2°C
2 BF 52%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
19 °C
18.8°C20.5°C
4 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
20 °C
19.3°C19.8°C
5 BF 60%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
23 °C
22.9°C24.0°C
3 BF 33%
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Είμαστε όλοι Κωνσταντινουπολίτες»;

Σχεδόν από την πρώτη στιγμή τα μέσα ενημέρωσης χαρακτήρισαν «Μπατακλάν της Κωνσταντινούπολης» το μακελειό στο νάιτ κλαμπ «Ρέινα», επί του Βοσπόρου, υπενθυμίζοντας το μακελειό στο παρισινό κέντρο διασκέδασης τον Νοέμβριο του 2015. Παρά τις πρόδηλες αναλογίες των δύο τραγικών συμβάντων ωστόσο, δύσκολα θα ισχυριζόταν κανείς ότι στην καθ’ ημάς Δύση προβλήθηκαν στην ίδια έκταση και με την ίδια ψυχική ένταση ή ότι εκλύθηκαν μαζικώς τα ίδια συναισθήματα. Χρησιμοποιήθηκε βέβαια ευρέως το κλισέ «το μακελειό σκίασε το οικουμενικό εορταστικό κλίμα της Πρωτοχρονιάς» -το σόου μιας εν μέρει πλαστής ή καταναγκαστικής ευτυχίας, που δεν είναι τόσο οικουμενικό όσο βιαζόμαστε να συμπεράνουμε-, ίσως όμως τα πράγματα ήταν ανάποδα: για να μην πληγεί το «εορταστικό κλίμα», για να μείνει απείραχτη η κατασκευή της αισιοδοξίας, η τραγωδία του Βοσπόρου πέρασε αρχικά σε δεύτερη μοίρα, σαν δεύτερη είδηση, μετά τα πρωτοχρονιάτικα βεγγαλικά. Και δεν συνοδεύτηκε από επίσημες ή λαϊκές δηλώσεις του είδους «Είμαστε όλοι Κωνσταντινουπολίτες» (ή Τούρκοι), κατά το «Είμαστε όλοι Παρισινοί» (ή Γάλλοι - ή Βέλγοι ή Γερμανοί) και ό,τι άλλο παραπλήσιο ακούστηκε έπειτα από τρομοκρατική επίθεση σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Το γιατί συνέβη αυτό ή μάλλον το γιατί συνέβη εκ νέου, έπειτα από μία επιπλέον τρομοκρατική ενέργεια στην Τουρκία (ή στη Συρία, το Ιράκ, το Πακιστάν, τη Νιγηρία κ.ο.κ.), δεν έχει εύκολη απάντηση. Οπωσδήποτε, δεν θα ήταν απλώς αστόχαστο αλλά ανήθικο και υβριστικό να εξηγηθεί αυτή η φανερή απροθυμία ταύτισης με βάση τον αριθμό των νεκρών (ογδόντα στο «Μπατακλάν», οι μισοί στη «Ρέινα»), το είδος της μουσικής που παιζόταν σε κάθε κέντρο (ροκ εδώ, ποπ εκεί) ή την πιθανολογούμενη ταξική υπόσταση και οικονομική επιφάνεια των διασκεδαζόντων (πλούσιοι στην Πόλη, σαφώς φτωχότεροι στο Παρίσι). Οι δολοφονημένοι είναι πάντα δολοφονημένοι, ανεξαρτήτως του αριθμού τους. Και τα αθώα θύματα είναι πάντα αθώα θύματα, άσχετα με τις μουσικές τους προτιμήσεις ή την οικονομική τους δύναμη.

Μιας και ο λόγος περί αθώων ή μη πάντως, ίσως το στερεότυπο της αθωότητας που κυριαρχεί στη Δύση θα μπορούσε να αποτελέσει ένα κάποιο κλειδί για να ερμηνευτεί η λειψή συμπόνια της για όσους χάνουν άδικα στη ζωή τους στην Ανατολή. Παρά την πολιτική της και τους πολέμους της, η Δύση συνεχίζει να νιώθει -και να δηλώνει- αθώα για ό,τι συμβαίνει στην Ασία ή την Αφρική και εξαιτίας της δικής της δράσης, όχι τόσο άδολης όπως η ίδια την απεικονίζει· θεωρεί λοιπόν αδιανόητη την τρομοκρατία στα δικά της εδάφη, ενώ την κρίνει φυσική οπουδήποτε αλλού. Και παρ' ότι δηλώνει κύριος μέτοχος (αν όχι αποκλειστικός ιδιοκτήτης) του Ουμανισμού, συνεχίζει να υπολογίζει με διαφορετικά σταθμά τους δικούς της νεκρούς και τους νεκρούς κατώτερης υποτίθεται καταγωγής. Μάλλον λοιπόν ένα κουβάρι πολιτικών και πολιτισμικών λόγων ευθύνεται που δεν ακούμε πως «Είμαστε όλοι Τούρκοι» ή Σύροι ή Νιγηριανοί.

Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, 3.01.2017

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL