Η ανακατάληψη του Χαλεπίου αποτελεί τη μεγαλύτερη νίκη του συριακού καθεστώτος και του Μπασάρ Αλ Άσαντ στον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο που σαρώνει τη Συρία εδώ και έξι χρόνια. Η εξέλιξη αυτή, που είναι σαφές ότι ισχυροποιεί το καθεστώς, είναι επίσης φανερό ότι έχει ανησυχήσει όλους τους παραδοσιακούς αντιπάλους του, στους οποίους κυριαρχούν οι μεγαλύτερες χώρες του Δυτικού Κόσμου και κυρίως οι ΗΠΑ, Γαλλία και Αγγλία. Η ανησυχία αυτή έχει ενταθεί, μετά την απροσδόκητη για πολλούς εκλογή του απομονωτικού, “αντισυμβατικού” και απρόβλεπτου Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, ο οποίος φέρεται να υπενθυμίζει ότι ο "Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου", προβάλλοντας το δόγμα “Πρώτα να τελειώνουμε με τους τζιχαντιστές”. Και έχει κορυφωθεί μετά την τελευταία ταλάντωση του “εκκρεμούς Ερντογάν” προς Ανατολάς και τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας στη Μόσχα, στις 20/12/2016, ενώ έχει ανακοινωθεί η συνέχιση των μεταξύ τους διαπραγματεύσεων για τη συριακή κρίση, στην Αστανά του Καζακστάν, στα μέσα Ιανουαρίου. Πολλοί Δυτικοί αξιωματούχοι ζητούν σήμερα, περισσότερο επιτακτικά από κάθε άλλη φορά, την ανατροπή του συριακού καθεστώτος και την απομάκρυνση του ηγέτη του από την εξουσία.
Τι υποστηρίζουν όσοι ζητούν την απομάκρυνση του Άσαντ εδώ και τώρα;
Ότι “Στη Συρία απαιτείται μια πολιτική λύση και η Γαλλία συνεχίζει να υποστηρίζει τη μετριοπαθή αντιπολίτευση και να κατηγορεί πάντα το καθεστώς και τις ακρότητές του” (πρόεδρος Φ. Ολάντ, AFP).
Ότι “Το συριακό καθεστώς είναι ένοχο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για εγκλήματα πολέμου” (Τζoν Κέρι, υπουργός εξωτερικών ΗΠΑ, OLJ, AFP).
Ότι “Δεν μπορούμε να είμαστε ασφαλείς από τους κινδύνους που πηγάζουν από τη Συρία εφόσον ο εμφύλιος πόλεμος δεν φτάσει σε ένα τέλος. Και να φτάσει σε ένα τέλος, με έναν τρόπο που να αναγνωρίζει τα συμφέροντα περισσότερων απ' ό,τι μια μειοψηφία των ανθρώπων της και των διεθνών της υποστηρικτών (Άλεξ Γιούνκερ, ηγετικό στέλεχος αγγλικών μυστικών υπηρεσιών, Reuters).
Ότι “Στη Συρία, η νεοεκλεγείσα αμερικανική ηγεσία λέει ότι προτεραιότητα έχει η συντριβή του Ισλαμικού Κράτους, αλλά τους εξηγήσαμε ότι, χωρίς πολιτική λύση, αυτές οι προσπάθειες θα είναι άκαρπες, αφού θα δημιουργηθούν νέες ομάδες ριζοσπαστών” (υψηλόβαθμος Γάλλος διπλωμάτης, Reuters).
Ότι “Η ενίσχυση του Άσαντ, που είναι υπεύθυνος για τον θάνατο περίπου 450.000 και την προσφυγοποίηση τουλάχιστον 11.000.000 Σύρων, θα ριζοσπαστικοποιήσει τη σουνιτική πλειοψηφία της Συρίας και θα διευκολύνει τις παγκόσμιες στρατολογικές δυνατότητες του τζιχαντισμού, ενώ η διακοπή της βοήθειας στους μετριοπαθείς αντάρτες θα επιφέρει την επικράτηση του σαλαφισμού” (Ντ. Φίλιπς, σύμβουλος αμερικανικών κυβερνήσεων, Kurd Press, Haphington Post).
Μπορεί να μην είναι παράλογα όλα αυτά, ο Άσαντ και το καθεστώς του δεν είναι βεβαίως υπεράνω πάσης υποψίας, υπάρχουν όμως και κάποια ερωτήματα: Πόσο μετριοπαθείς ισλαμιστές και δημοκράτες είναι τελικά αυτοί που βομβαρδίζουν και πυροβολούν κραυγάζοντας Αλάχ ου Άκμπαρ, ενώ μάχονται στο πλευρό των τζιχαντιστών; H Δημοκρατία περιλαμβάνει κι αυτούς που δεν σέβονται τις μειοψηφίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Mήπως τελικά ο εκνευρισμός του δυτικού παράγοντα επηρεάζεται και από τον φόβο ότι η ενίσχυση του Άσαντ θα ισχυροποιήσει την παρουσία της Ρωσίας και του Ιράν στη περιοχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα πολιτικά και οικονομικά του συμφέροντα; Ο Αμερικάνος στρατηγός Ρέι Οντιέρνο, από τους πρωταγωνιστές της διεθνούς στρατιωτικής επέμβασης στο Ιράκ το 2003, που δήλωσε ότι “Εγκαταλείψαμε τον ηγετικό μας ρόλο στην περιοχή, στη Ρωσία. Είναι η ώρα να επαναδιεκδικήσουμε την κυριαρχία μας” (Fox News) μήπως είναι τελικά πιο ειλικρινής;
Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι δυτικοί λαοί κατά του Άσαντ; Μήπως γιατί έχουν παγώσει μ' αυτούς τους τζιχαντιστές; Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο αραβικός κόσμος; Όταν στις αρχές του περασμένου Μαΐου είχε βομβαρδιστεί ένα νοσοκομείο στο Χαλέπι, ο Ρασίντ Γκανούτσι, o αρχηγός του ισλαμικού κόμματος της Τυνησίας, μίλησε για έγκλημα πολέμου. Έπειτα από λίγες μέρες είχε διαδήλωση στη λεωφόρο Μπουργκίμπα της Τύνιδας. Οι διαδηλωτές είχαν συριακές και παλαιστινιακές σημαίες και μια μεγάλη φωτογραφία του Ghannouchi, με ένα μαντίλι να του κλείνει το στόμα. Δεν ήταν πάρα πολλοί, αφού δεν ξεπερνούσαν τους 1.500, ούτε πολιτικά άχρωμοι, αφού στο τέλος της διαδήλωσης ακουγόταν από τα μεγάφωνα το “Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα”. Δεν έχουν όμως τη σημασία τους τέτοιου είδους εκδηλώσεις;
Στο πλαίσιο ακριβώς των αξιών της, στις οποίες η Δύση συχνά - πυκνά φροντίζει να ομνύει, μήπως θα πρέπει να ξαναδεί και τις προτεραιότητές της;
