ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Πρώτα απ’ όλα είναι το κόκκινο. Κόκκινο βαθύ και λαμπερό των γιορτών που έρχονται. Είναι παντού. Στις βιτρίνες, στα ρούχα, στα στολίδια, στα χαρτιά περιτυλίγματος. Κι ύστερα είναι το λευκό. Χιονισμένα βουνά από κουραμπιέδες στους φούρνους και ένα αληθινό χιόνι, που ακόμα κι αν δεν το βλέπουμε, το ονειρευόμαστε. Και το χρυσό των αστεριών, που κατεβαίνουν για λίγο στους δρόμους και αναβοσβήνουν μέσα στα σπίτια.
Οι μυρωδιές των γλυκών που ετοιμάζονται είναι το «ακριβότερο» άρωμα αυτήν την εποχή. Το άρωμα, που για λίγες μέρες τον χρόνο, μπορεί και καλύπτει την άσχημη «οσμή» της πραγματικότητας. Η γεύση των πρώτων μελομακάρονων, τα καλύτερα κάστανα του χειμώνα, τραγανοί κουραμπιέδες, καβουρντισμένο αμύγδαλο, γλυκό κυδώνι σπιτικό. Βάλσαμο στις ψυχές μας, εκεί όπου έχουν φωλιάσει η κούραση και η παραίτηση.
Η αφή των βελούδων που βγαίνουν απ’ τα συρτάρια και το άγγιγμα των δαχτύλων στη ζάχαρη άχνη. Η μουσική που φτάνει στ' αυτιά σου στον δρόμο.
Ναι, ίσως τα Χριστούγεννα να είναι μια καλοστημένη παγκόσμια επιχείρηση, όπως λένε αρκετοί. Ακόμα όμως κι αν αυτό συμβαίνει, θα ήταν άραγε τόσο διαχρονικά επιτυχημένη αν δεν είχαμε πραγματικά ανάγκη αυτήν τη «μαγική εκεχειρία» των γιορτών μέσα στην καρδιά του χειμώνα; Σ’ έναν κόσμο που τον έχει κυριεύσει η μανία του ανταγωνισμού, της νίκης, της συνεχούς προσπάθειας για περισσότερα αγαθά;
Στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης μετ’ εμποδίων, η περίοδος των εορτών είναι πολύτιμη. Οι γιορτές μάς θυμίζουν πως οι γρήγοροι ρυθμοί έχουν ισοπεδώσει τις πραγματικές μας ανάγκες.
Οι καρδιές μας χτυπούν εγκλωβισμένες μέσα σ' αυτήν την αδυσώπητη πραγματικότητα. Μπορεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής να ικανοποιεί πολλές ανάγκες μας, αλλά γίνεται όλο και δυσκολότερο να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις.
Ο πόλεμος και η τρομοκρατία, η αδικία, η οικονομική δυσπραγία και όλα τα δεινά δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν «ως διά μαγείας» λόγω εορτών. Ούτε εμείς θα σταματήσουμε να έχουμε αγωνίες και προβληματισμούς για το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να γίνει η δική μας ζωή αλλά και του διπλανού μας καλύτερη. Μα ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να «πλανηθούν» για λίγο από την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Να παρασυρθούμε από τη χαρά μικρών και μεγάλων παιδιών. Ας πάμε μια βόλτα στη φωταγωγημένη πόλη μ’ ένα μελωμένο γλυκό στο χέρι.[...]
Σήμερα, που ο κόσμος μοιάζει να αλλάζει σε κάτι που μας τρομάζει, είναι ένας λόγος παραπάνω να αφεθούμε στην ατμόσφαιρα της χαράς και της αλληλεγγύης.
Ό,τι κι αν γίνει -έλεγε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο- τα μεσάνυχτα κάθε 31ης Δεκεμβρίου, όταν υψώνουμε τα ποτήρια, τσουγκρίζουμε για όσα χάσαμε, και έστω κι αν δεν το ξέρουμε, για να συνεχίσουν να γεννιούνται οι ελεύθεροι άνθρωποι και οι καινούργιοι χρόνοι..
* Άρθρο της Κυριακής Μπεϊόγλου, 21.12.16
