Ας μου επιτραπούν μερικές σκέψεις - ερωτήματα πάνω στις διάφορες αναλύσεις για το συνέδριο, τις αποφάσεις του και τους τρόπους υλοποίησής τους, που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας στην "Αυγή" ή που αναπτύσσονται σε διάφορες συγκεντρώσεις σε χώρους δουλειάς.
Έχω τη γνώμη ότι, αποδεχόμενοι την αναγκαιότητα πλήρους δημοκρατίας στον χώρο της σύγχρονης Αριστεράς, εννοούμε ότι μετά από μία εξαντλητική διαπάλη σκέψεων και ιδεών διαφορετικών απόψεων και αντιλήψεων, καταλήγουμε στην κατά πλειοψηφία επιλογή της επικρατέστερης.
Το επόμενο είναι η υλοποίησή της, με πλήρη συμμετοχή και αγωνιστικότητα όλων των μελών από τη βάση μέχρι το ηγετικό στελεχικό δυναμικό. Αυτό βέβαια δεν υπονοεί ότι οι όποιες διαφορετικές απόψεις αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του συνεδρίου απεμπολούνται ή αποκηρύσσονται από τους κατόχους τους. Σημαίνει απλά ότι η ζωή μέλλει να αποδείξει την ορθότητα των αποφάσεων του κορυφαίου οργάνου -συνεδρίου- ή να φανερώσει τα λάθη τους, μ' έναν γόνιμο κριτικό διάλογο.
Διάλογο που δεν θα έχει σκοπό την προσωπική ή ομαδοποιημένη μικροαστική ικανοποίηση ("εγώ το είπα") της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά τον προβληματισμό για τη χάραξη μιας ορθότερης πολιτικής. Νομίζω λοιπόν, με βάση αυτά, αν βέβαια θεωρούνται σωστά, ότι η συνέχιση των αντιθέσεων του συνεδριακού διαλόγου και μετά τη λήψη των τελικών αποφάσεων, αποτελούν τροχοπέδη, αν όχι και ελαφρά τη καρδία υπονόμευση των αποφάσεων που πάρθηκαν, δηλαδή της δυναμικής που πρέπει να χαρακτηρίζει την αριστερή πολιτική. Δίνει όπλα πολύτιμα στα χέρια του ταξικού εχθρού, για κίτρινη προπαγάνδα και ενσπείρει σύγχυση στον λαό γύρω από την ειλικρίνεια και το εφικτό της πολιτικής του κόμματος.
Δέος μού προκαλούν κάποιες πολιτικές τοποθετήσεις γύρω από την ασκούμενη πολιτική από τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές πεδίο. Παραλείπω τον άνευ ουσίας έως και φαιδρό επαναστατικό βερμπαλισμό και παραμένω στα προτεινόμενα ή απορριπτόμενα. Ορισμένες φορές οι καλόγεροι του Περισσού πρέπει να αισθάνονται τελείως οπορτουνιστές μπροστά σε προτάσεις συριζαίων, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, για πλήρη απομόνωση απ' το πεδίο των διεθνών εξελίξεων (τι ζητάει ο Τσίπρας στα καπιταλιστικά κέντρα, γιατί συνομιλεί με τους πολιτικούς εκπροσώπους τους κ.ά.), δηλαδή προτείνουν την άσκηση μιας πολιτικής πλήρους απομονωτισμού.
Πόσο συγγενείς είναι αυτές οι θέσεις με το γνωστό "εμείς από εδώ κι όλοι οι άλλοι απέναντι" του ιερατείου; Έχω τη γνώμη πως πέρασε πλέον η εποχή, που η πολιτική της Αριστεράς δεν προχωρούσε, κάτω από αντίξοες συνθήκες, παραπέρα από το να κατασκευάζει ηττημένους ήρωες για δοξαστικές τελετές. Η επιτυχία των δύσκολων αγώνων μας δεν μπορεί να στηριχθεί σε αποστειρωμένους απομονωτισμούς. Είναι αδιανόητο να χαρίσουμε τον κόσμο των άλλων κομμάτων στην προπαγάνδα του ταξικού εχθρού. Ναι, το ότι η μέχρι τώρα πολιτική των όποιων ήταν ή είναι μέχρι σήμερα απέναντι, δεν λέει ότι κάτω από την ανάγκη της ζωής να κινηθεί προς τα μπρος και θελήσουν να έρθουν από εδώ, κάτω από την αποδοχή των βασικών αρχών του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να τους δεχτούμε, να τους έχουμε αποκλεισμένους a priori σε οποιοδήποτε επίπεδο συνεργασίας σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
Πέρασαν οι εποχές που η άσκηση πολιτικής γινόταν μόνο με το γράμμα των ιερών γραφών και παραγνωριζόταν ο εξίσου σπουδαίος ρόλος που έπαιζαν οι επικρατούσες συνθήκες για την υλοποίησή της. Καθιστούσε δε τους εκφραστές της αυτομάτως υπόπτους (πρόσεξε Τσίπρα) και εν δυνάμει προδότες, με μελλοντικές μετά θάνατον αποκαταστάσεις. Λες και την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας μας, σε μια εποχή καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης των πάντων, τη διεκδικούμε μέσα από κονταρομαχίες διαφορετικών θεωρητικών αντιλήψεων και όχι από την παρουσία μας μαζί με τις δυνάμεις της Αριστεράς και των άλλων χωρών σε αγώνες στον διεθνή στίβο.
Αλλά και στα εσωτερικά μας τώρα. Το κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητάει να τον στηρίξει ο λαός για την εφαρμογή μιας εκ θεμελίων διαφορετικής πολιτικής στο δύσκολο, αλλά πραγματοποιήσιμο, εφόσον στηριχθεί από μια μεγάλη πλειοψηφία του, αγώνα. Αγώνα για τη λαϊκή κυριαρχία, για τη συμμετοχή του στις όποιες αποφάσεις αφορούν τη ζωή του, για την προστασία της εθνικής κυριαρχίας και του πολιτισμού. Τώρα πώς από τη μία ζητάμε τη στράτευση όλου του λαού σε μια τέτοια πολιτική κι από την άλλη μιλάμε για συμμαχίες μόνο με το αποστειρωμένο ΚΚΕ και μάλιστα υπό τη φωτεινή καθοδήγηση Κουτσούμπα και της όποιας άλλης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, δύσκολα γίνεται αντιληπτό. Ναι, γνωρίζω την απάντηση: "με τη συμμετοχή όλου του λαού, απευθυνόμαστε στον κόσμο των άλλων κομματικών σχηματισμών και όχι τις ηγεσίες τους". Ας βάλουμε, λοιπόν, σαν υπόθεση εργασίας μια κυβέρνηση με κύρια δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ και βασική κι αναμφισβήτητη στόχευση την υλοποίηση της πολιτικής του. Γιατί δεν θα πρέπει να δεχθεί πολιτικές προτάσεις, συνεργασίες από κόμματα που θα συμφωνούν με τις βασικές πολιτικές του θέσεις; Μόνο αδυναμία θα δήλωνε κάτι τέτοιο??? έλλειψη εμπιστοσύνης για την αλήθεια, το εφικτό της πολιτικής μας. Θα κρατάει σε απόσταση τις όποιες λαϊκές δυνάμεις εξακολουθούν να στεγάζονται σ' αυτούς τους κομματικούς σχηματισμούς.
Φίλοι μου, η γνώμη μου είναι ότι ο έντυπος ή ο επικοινωνιακά προφορικός πολιτικός μας λόγος, τις κρίσιμες αυτές στιγμές που περνάει ο λαός, πρέπει να επικεντρώνεται κύρια και αποκλειστικά στους τρόπους και τα μέσα εφαρμογής της αποφασισμένης από το συνέδριο πολιτικής μας και όχι στις χωρίς κάποιο ουσιαστικό όφελος, πολλές φορές και με τρόπο αταίριαστο στο αριστερό ήθος, συζητήσεις για τις ήδη παρμένες αποφάσεις. Ας σταματήσουμε κάποτε να ρίχνουμε νερό στον μήλο του ταξικού εχθρού.
* Ο Γιάννης Σκληβανιώτης είναι ποιητής
