Η Δημοκρατία στις μέρες μας εξακολουθεί να είναι ζητούμενο στην ίδια την Ευρώπη, όπου η Ε.Ε. λειτούργησε και λειτουργεί υπονομευτικά εις βάρος των δημοκρατιών των χωρών - μελών της, πράγμα που υποχρέωσε την ευρωπαϊκή -και όχι μόνο- Αριστερά ως πολιτική δύναμη να αναλάβει τον ρόλο του κύριου υπερασπιστή της Δημοκρατίας απέναντι στην επιβουλή του κυρίαρχου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Εκεί που θεωρούσαμε -και ζούσαμε- τη Δημοκρατία ως δεδομένη, βρισκόμαστε σήμερα στην ανάγκη να υπερασπιστούμε την ίδια την ύπαρξή της και να διεκδικήσουμε την τήρηση βασικών αρχών της, όπως είναι η αρχή της πλειοψηφίας και ο σεβασμός της λαϊκής κυριαρχίας. Ο αγώνας, λοιπόν, είναι για τη διασφάλιση της λαϊκής κυριαρχίας και τη θεσμική της κατοχύρωση, αλλά και τη διαρκή διεύρυνση και εμβάθυνσή της προς την κατεύθυνση του δημοκρατικού σοσιαλισμού ως τρόπου ζωής.
Σήμερα η Αριστερά, και μόνο αυτή, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, υπερασπίζεται τη Δημοκρατία και τον ανθρωπισμό. Αυτό έγινε ολοφάνερο τον τελευταίο καιρό με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη (υποταγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, προσφυγικό, πολιτική λιτότητας κ.τ.λ.). Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, με το πισωγύρισμα ως προς τις κατακτήσεις των εργαζομένων και την κυριαρχία του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού και των αυτοακυρωνόμενων σοσιαλιστικών - σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης, η Αριστερά καλείται να επεξεργαστεί τη θεωρία της σύγχρονης Δημοκρατίας με αριστερό πρόσημο, βάσει και των πλούσιων εμπειριών του 20ού αιώνα, παράλληλα με την πράξη, είτε από τη θέση της διακυβέρνησης, όπου κατέχει την εξουσία, είτε από τη θέση της αντιπολίτευσης.
Με τα σημερινά δεδομένα και στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, η Ευρώπη κινείται σε δρόμους σκολιούς και οδηγείται μάλλον προς διάλυση αν δεν αλλάξει πολιτική. Και, πάντως, δεν είναι η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε. Από την άποψη αυτή, ο ρόλος της Ελλάδας σήμερα είναι σημαντικός και γι’ αυτό πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες που μπορεί να υπερβαίνουν τις δυνάμεις της, αλλά θα έχουν ενδεχομένως πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα επ’ ωφελεία της ευρωπαϊκής υπόθεσης.
Η κυβέρνηση, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι υπο-χρεωμένη να ακολουθήσει το πρόγραμμα των δανειστών. Δεν μπορεί να εφαρμόσει το δικό της πρόγραμμα, αυτό που επιβάλλουν η ιδεολογία και η πολιτική της Αριστεράς, όσο διαρκεί η επιτροπεία. Μπορεί όμως να αξιοποιεί και να δημιουργεί κάθε δυνατότητα ανάμεσα στα δύο αυτά προγράμματα. Να αναζητεί συνέχεια δρόμους και τρόπους για την ανακούφιση όσων αντιμετωπίζουν τις πιο μεγάλες δυσκολίες, αλλά σύντομα και όλων των πολιτών, δίχως καθυστερήσεις, που θα μπορούσαν να ακυρώσουν το όλο εγχείρημα. Αυτό που δεν δικαιούται να κάνει είναι να πέσει στην παγίδα των δανειστών και των ντόπιων συνεργατών τους, να τα παρατήσει δηλαδή, εγκαταλείποντας τον λαό στη βουλιμία των εχθρών του, ακόμα και όταν ο ίδιος ο λαός, παραπληροφορημένος και εξαντλημένος, χάνει το κουράγιο του, και, παραπαίοντας, αποπροσανατολίζεται και παραιτείται από τον αγώνα, τον δικό του αγώνα. Με υπομονή και επιμονή, που μπορεί να δοκιμάζει τις αντοχές της, η κυβέρνηση, έχοντας επίγνωση της κοινωνικής, πολιτικής, ιδεολογικής αλλά και της ιστορικής της ευθύνης ως κυβέρνησης της Αριστεράς, θα χτίζει σταθερά το αφήγημά της, κόντρα στη μικρότητα και την αναξιότητα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που -κακιά η ώρα-, αντί να στηρίζουν, έστω προσωρινά, την εθνική κυβέρνηση στον αγώνα της κατά των ξένων δυναστών, υπονομεύουν συστηματικά και αδιάντροπα την εθνική προσπάθεια.
Και μια παρατήρηση: Όταν όλοι και όλα έδειχναν ότι η δεύτερη αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί πριν από το τέλος του έτους, πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.Δ. -και μόνο αυτοί- γνώριζαν ότι δεν θα κλείσει η αξιολόγηση;... Αλλά για όλα αυτά θα τους κρίνει η Ιστορία. Για την ώρα, ο λόγος και η ευθύνη στο ιστορικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
* O Αντώνης Σαχπεκίδης είναι κλασικός φιλόλογος - συγγραφέας
