Πώς εξηγείται άραγε αυτή η απεριόριστη ανοχή του Τσίπρα απέναντι στον Καμμένο; Απέναντι «στα έργα και στις ημέρες» του επί της Εθνικής Αμύνης υπουργού του και προέδρου των ΑΝ.ΕΛΛ. Πώς τον ανέχεται, γιατί δεν του τραβάει το αφτί, γιατί δεν του ζητάει τον λόγο, γιατί δεν τον βάζει στη θέση του κάθε φορά που προκαλεί; Και προκαλεί όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό εδώ που τα λέμε. Δεν αντιλαμβάνεται επιτέλους ο πρωθυπουργός ότι έχει φτάσει πια στα όριά της η υπομονή του κόσμου της Αριστεράς; Του δικού του κόσμου...
Μονάχα τον τελευταίο καιρό λοιπόν, με βάση τα «πεπραγμένα» του Πάνου Καμένου, έχουμε και λέμε:
- Δήλωσε, δημόσια, πως αν του το ζητήσει ο αρχιεπίσκοπος, είναι έτοιμος να ρίξει την κυβέρνηση!
- Ο ίδιος και το κόμμα του αρνήθηκαν (και διά της ψήφου τους) τα ίσα δικαιώματα των πολιτών απέναντι στον νόμο. Όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκεύματος, χρώματος, προσανατολισμού κάθε είδους. Παρόμοια ήταν η στάση τους, παλιότερα, και σχετικά με την απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στους μετανάστες που τη δικαιούνται. Τώρα όμως, βουλευτές των ΑΝ.ΕΛΛ. προχώρησαν και σε ανεπίτρεπτα βαρείς χαρακτηρισμούς κατά κατηγοριών συμπολιτών μας.
- Με την «παράσταση» στο Καστελλόριζο παρεχώρησε, καταφανέστατα, πιστοποιητικό «εθνικής συνείδησης» στους χρυσαυγίτες. Τους -εκτός όλων των άλλων- δικαζομένους, αυτή την ώρα, ως εγκεφάλους εγκληματικής συμμορίας. Ακόμη κι αν ήταν καλή (που δεν ήταν) η αρχική του ιδέα για συνεδρίαση της Διαρκούς Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας στο ακριτικό νησί, όφειλε να τη ματαιώσει μετά την άρνηση συμμετοχής του συνόλου των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.
- Χαρακτήρισε δημοσίως, υπουργός εν ενεργεία αυτός, τον Ερντογάν «στυγνό δικτάτορα». Χρησιμοποίησε δε άκρως απαξιωτικά σχόλια για τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Πρακτική σε πλήρη αντίθεση ευρισκόμενη προς τα διεθνή διπλωματικά θέσμια, αλλά και προς εκείνη του μόνου υπεύθυνου για την ελληνική διπλωματία υπουργού των Εξωτερικών. Προκαλώντας, φυσικά, διπλωματικό επεισόδιο. Τη στιγμή μάλιστα που το Κυπριακό βρίσκεται στην πιο λεπτή και ευαίσθητη, ίσως στην τελική του φάση. Οπότε ο Αλέξης Τσίπρας, κατά πάσα πρόβλεψη, θα συναντηθεί προσωπικά με τον Τούρκο πρόεδρο, στις 12 Ιανουαρίου στη Γενεύη, στο πλαίσιο της πολυμερούς διάσκεψης. Και, ίσως, θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση εφόσον κληθεί εκεί να εξηγήσει τη συμπεριφορά του υπουργού του...
Ζήτημα προτεραιοτήτων;
Ουδείς μπορεί να φανταστεί πως ο πρωθυπουργός δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Ή ότι δεν τα αξιολογεί κατά το πραγματικό τους πολιτικό βάρος. Ουδείς μπορεί να φανταστεί πως ο πρωθυπουργός δεν λογαριάζει τις ευαισθησίες τις στοιχειώδεις, πως δεν λογαριάζει το φιλότιμο στην τελική του κόσμου της Αριστεράς. Ουδείς μπορεί να φανταστεί πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν εκτιμά (κι εκείνος, όπως όλος ο κόσμος) πως η κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. έχει πλέον καταστεί βαρέως τοξική για την Αριστερά. Αλλά τότε τι; Γιατί; Πώς εξηγείται αυτή η περίεργη ανοχή;
Το μόνο που μπορεί να εικάσει κανείς είναι ότι ο πρωθυπουργός ιεραρχεί ως ύψιστη πολιτική προτεραιότητα, σήμερα, τη διατήρηση (με κάθε κόστος;) της κυβερνητικής συνοχής. Και, δι’ αυτής, τη διατήρηση της κυβέρνησης της Αριστεράς στην εξουσία. Ότι, ζυγίζοντας, με άλλα λόγια, τα πράγματα, εκτιμά πως θα κοστίσει πολύ περισσότερο στη χώρα και στον λαό τυχόν αναγκαστική προσφυγή σε πρόωρες εκλογές. Και η πιθανότητα παλινόρθωσης της Δεξιάς και των συμμάχων της. Οπότε το σχέδιο ντόπιων και ξένων συντηρητικών κύκλων, καθώς και των αντίστοιχων συμφερόντων, για την «αριστερή παρένθεση» θα γινόταν πραγματικότητα. Πολύ περισσότερο που, από την παρούσα Βουλή, δεν προκύπτει, επ’ ουδενί, άλλη κυβερνητική πλειοψηφία. Δίχως τουλάχιστον να αλλοιωθεί η λαϊκή εντολή του Σεπτεμβρίου του 2015.
Δεν θέλει, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, ο Αλέξης Τσίπρας να διακινδυνεύσει την επιστροφή στο καθεστώς της βαθιάς πολιτικής παρακμής των τελευταίων δεκαετιών. Οπότε θα ανασταλεί κάθε -εν εξελίξει ήδη- προσπάθεια να συρθούν στη Δικαιοσύνη εκείνοι που, με τις χιλιάδες λαμογιές, ζημίωσαν την οικονομία της χώρας. Οπότε θα καταχωνιαστούν και πάλι στα συρτάρια οι «λίστες» της αμαρτίας. Οπότε θα συνεχιστεί το πάρτι ανομίας των καναλαρχών. Οπότε θα αποσαθρωθούν ακόμη περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα. Οπότε θα ακυρωθεί η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων. Οπότε θα αναστραφεί πλήρως η πολιτική της «ταξικής μεροληψίας», υπέρ των ισχυρών αυτή τη φορά. Οπότε, οπότε, οπότε...
Έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας σ’ αυτή την ιεράρχηση πολιτικών προτεραιοτήτων την οποία φαίνεται πως προκρίνει; Ή μήπως δεν έχει; Πράττει σωστά ή κάνει λάθος; Και δεν υπάρχει, άραγε, «μέση λύση»; Δεν θα μπορούσε, ας πούμε, δίχως να θέσει σε κίνδυνο την κυβερνητική συνοχή, να επιχειρήσει καλύτερο και σαφέστερο ξεκαθάρισμα των σχέσεων και των αντίστοιχων ευθυνών με τον κυβερνητικό του εταίρο; Με μεγαλύτερη αυστηρότητα από τη μεριά του; Ή μήπως το έχει κιόλας επιχειρήσει χωρίς αποτέλεσμα; Ερωτήματα στα οποία μονάχα ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να δώσει υπεύθυνη απάντηση. Όλοι εμείς οι άλλοι μόνο να εικάσουμε μπορούμε. Και, κατά τη συνείδησή του ο καθένας, να προχωρήσει σε καταφάσεις ή απορρίψεις. Να αποδεχτεί, ακόμη και με μαύρη καρδιά, ή να αποκρούσει το πρωθυπουργικό σκεπτικό...
