Εκτός από όλα τα υπόλοιπα, εκτός από την ψυχαναγκαστική και πολλάκις «στημένη» αγαλλίαση, οι γιορτές φέρνουν στην επιφάνεια αισθήματα συμ-πάθειας και αλληλεγγύης... Αρκετά από αυτά είναι κροκοδείλια και έπονται της κατάποσης του θυματοποιημένου συνανθρώπου, ενώ άλλα απηχούν τον κοινωνικό κομφορμισμό, άλλα διαθέτουν σφραγίδες γνησιότητας αλλά είναι μάλλον ατελέσφορα μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος. Το βέβαιο είναι ότι η ρητορική της φιλανθρωπίας θριαμβεύει, ενώ αποσιωπάται η κατεξοχήν πρόσφορη έννοια του οίκτου, που είναι δηλωτική μιας σχέσης ανώτερου προς κατώτερο και ως τέτοια εκφράζει την κοινωνική πραγματικότητα. Διότι η αποδυνάμωση των δημοσίων προνοιακών ρυθμίσεων και η αναγκαία εισδοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (δωρεές, χορηγίες) φέρνει σε ευθεία συσχέτιση, σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο, τους έχοντες «ηθική στόχευση» με τους ανήμπορους...
Σε ένα ποίημά του ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ζητούσε «ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους», έχοντας βέβαια υπόψη τούς ερωτικά πτωχευμένους... Σήμερα οι κοινωνικοοικονομικά πτωχευμένοι και πρωτίστως οι εκ γενετής πτωχοί αξιώνουν πολύ περισσότερα «λεπτά» προσοχής και υποστήριξης, ενώ οι αλληλέγγυοι στους ΑμεΑ δεν αποποιούνται του επιχειρήματος ότι η διάθεση πόρων δεν είναι απλή αφαίρεση από το παρόν εισόδημα αλλά επένδυση -και μάλιστα ταχείας απόδοσης: απελευθερώνει ή πρωτοεισάγει «εργατικά χέρια» στην οικονομία, που αποτρέπει άλλα κοινωνικά κόστη, «παράγει» αισθήματα φιλαλληλίας και διά μέσου αυτών αναβαθμίζει την ποιότητα ζωής.
Όταν η Περιφέρεια Αττικής δεν εγκρίνει στον προϋπολογισμό του 2017 τις επιχορηγήσεις σειράς ιδρυμάτων ΑμεΑ, το ερώτημα είναι: Ποιος θα αναλάβει αυτά τα έξοδα; Θα είναι το κεντρικό κράτος ή άλλοι δημόσιοι φορείς; Ή θα βαδίσουμε προς την επαν-ιδιωτικοποίηση του συγκεκριμένου προνοιακού τομέα;
Για τους κοινωνιολογούντες η συστημική σχέση νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού - ισοσκελισμένων και συμπεπιεσμένων προϋπολογισμών- παθητικής προσαρμογής στη διεθνή αγορά - ιδιωτικής πρόνοιας στη θέση της δημόσιας δεν φαίνεται απίθανη. Εκτός ιστορικού απροόπτου, βαδίζουμε ακάθεκτοι προς ένα κοινωνικό μόρφωμα δομικά παρεμφερές με αυτό που περιέγραφε ο Κάρολος Ντίκενς από το πρώτο μισό του προ-προηγούμενου αιώνα: Όταν κυριαρχούσαν εξωφρενικά ωράρια, όταν οι μισθωτοί «έβγαιναν στο κλαρί» από δέκα χρόνων, όταν γράφονταν ποιήματα για τους Chimney Sweepers - τα μικρόσωμα παιδιά που καθάριζαν καμινάδες και για τούτο δεν προλάβαιναν, λόγω αιθάλης και καρκίνου των πνευμόνων, να τριανταρίσουν...
Ο Μαρξ εγκωμίασε τον Ντίκενς για τις «εύγλωττες σελίδες του, που έχουν προσφέρει πολύ περισσότερες αλήθειες από όλους μαζί τους επαγγελματίες πολιτικούς», όμως στις «Χριστουγεννιάτικες ιστορίες» του ο δεύτερος μιλάει για την «εξημέρωση» του πάμπλουτου Εμπενίζερ Σκρουτζ μέσω της δράσης ενός καλού πνεύματος. Μπορεί όμως το «καλό» να νικήσει έτσι το «κακό»;
ΥΓ.: Για τους ΑμεΑ θα συζητήσουμε στον κοινωνικό χώρο ΝΟΣΟΤΡΟΣ, Θεμιστοκλέους 66, την Τετάρτη, 21.12, 8 μ.μ.
