Και το όνειρο; Πού πήγε το όνειρο; Κατοικεί κάπου αλλού ή εξαχνώθηκε από την αφόρητη πίεση «Υπέρτερων δυνάμεων»; Θα δείξει. Και μη μου πεις ότι θα δείξει προς τα κει που του δείχνουμε, γιατί πολύ φοβάμαι ότι δεν δείχνουμε, αλλά ψαύουμε μέσα στο μαύρο σκοτάδι πηγαίνοντας (κι αυτό δεν είναι καλός σύμβουλος) προς τα εκεί όπου μας οδηγούνε οι ολοένα και περισσότερες (μέσα κι έξω) πληγές μας.
Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι δεν έχουμε προς τα πού να δείξουμε, επειδή δεν έχουμε τόπο για να σταθούμε. Έτσι που να μπορέσουμε να ονειρευτούμε τον ου τόπο. Δηλαδή τον τρόπο (του ονειρεύεσθαι) που κάνει τον κόσμο μια απέραντη συνθήκη εφικτής ουτοπίας, αφού, αν το σκεφτείς, ο κόσμος είναι ακριβώς η συνθήκη για να συντελεστεί το φαινομενικά αδύνατο. «Πάντα κάτι φαίνεται αδύνατο μέχρι να πραγματοποιηθεί» έλεγε ο Νέλσον Μαντέλα για να αντηχήσει ο Μοχάμεντ Άλι: «Το αδύνατο δεν είναι γεγονός, είναι άποψη».
Κανονικά έτσι είναι, μόνο που αυτή η κανονικότητα είναι η κανονικότητα της ουτοπίας. Όμως -επαναλαμβάνω- για να φτάσεις στην ουτοπία, χρειάζεται ο τόπος. Διαφορετικά, σε μια κατάσταση απομειωμένου τόπου, όταν δηλαδή υπάρχει και κυριαρχεί το αντεστραμμένο είδωλο του κόσμου, ο ου τόπος μετατρέπεται σε αφετηρία. Και τότε το μόνο όνειρο που απομένει είναι ο εφιάλτης. Κι αυτός δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα.
Πού πήγε το όνειρο λοιπόν; Ας είμαστε ειλικρινείς. Βλέπει κανείς κάπου αυτή τη λέξη μέσα στα εκατομμύρια των λέξεων… Τι λέω; Στα εκατομμύρια των σελίδων, των αναλύσεων, των κειμένων, όλων των θέσεων και των απόψεων; Ακούει κανείς τη λέξη αυτή μέσα στα εκατομμύρια ώρες (δηλαδή τα εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια) παράλληλης ταυτόχρονης εκφοράς λόγου; Αυτό που απέμεινε είναι κάτι τεριρέμ ενός ρακένδυτου διαφωτισμού, ενός ολοένα και ποιο ραχιτικού ουμανισμού και ενός παχυμένου από γλυκερές ελπίδες ρομαντισμού, αποστερημένου από κάθε επαναστατικότητα. Άρα που είναι ο τόπος για να κινήσεις τη γη; Πουθενά. Κι έτσι το αναρίθμητο όνειρο έχει εξαφανιστεί μέσα σε έναν φρικώδη κανιβαλικό χορό αριθμών και αριθμήσεων. Πλήρης ανασκολοπισμός των εννοιών: Πάει η ουτοπία γιατί ο ου τόπος είναι εδώ. Πάει το αδύνατο ως άποψη, γιατί το αδύνατο ως ανθρώπινο βίωμα είναι εδώ και το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Μοιάζει, για παράδειγμα, αδύνατον (γιατί δεν υπακούει σε καμιά λογική συνέπεια) να χρειάζεται καλλιεργήσιμη γη όση η έκταση της Κίνας για να παραχθούν οι τροφές που πετιούνται παγκοσμίως κάθε χρόνο και την ίδια στιγμή να πεθαίνουν από πείνα εκατομμύρια άνθρωποι, αριθμός που στην περίπτωση της παιδικής θνησιμότητας από πείνα και δίψα ξεπερνάει σε φρίκη την εκατόμβη: ένα κάθε περίπου επτά δευτερόλεπτα. Επίσημοι διεθνείς οργανισμοί τα μετρούν αυτά, τρομάρα τους και τρομάρα μας. Μετρούν, ξαναμετρούν και ο φρικώδης χορός των αριθμών συνεχίζεται και διευρύνεται και ο κόσμος μετατρέπεται σε έναν εξωφρενικό ου τόπο. Έναν τόπο που πια δεν τον φαντάζεσαι αλλά τον ζεις, άρα χωρίς διέξοδο προς το όνειρο, προς τη φαντασία.
Αυτές είναι οι τεράστιες ανοιχτές φτερούγες της καταιγίδας που σαρώνει σήμερα τον κόσμο και τον μετατρέπει σε άθυρμα. Ένα στάχυ μέσα στη θύελλα των χωρίς νόημα, χωρίς νεύμα, χωρίς επίδοση αριθμών. Αρκεί να σκεφτούμε -αλλά πώς να σκεφτείς χωρίς φαντασία- ότι τα πεθαμένα παιδιά από πείνα (το έχω ξαναγράψει αλλού) τα θάβουμε μέσα σε εκατομμύρια τόνους πεταμένης τροφής για να κατανοήσουμε ότι ζούμε όχι στον κόσμο (μας), αλλά σε έναν σκοτεινότατο ετερότοπο. Αρκεί να σκεφτούμε μια ολόκληρη Κίνα όχι σαν μια απέραντη έκταση όπου καλλιεργούνται τροφές, αλλά ως ένα απέραντο νεκροταφείο όπου καλλιεργείται ο θάνατος λόγω έλλειψης τροφής, για να κατανοήσουμε ότι ζούμε στον ου τόπο της πραγματικής, αδυσώπητης, ασταμάτητα φρίκης.
Κι όλο αυτό μετρημένο μεθοδικά. Γραμμάριο το γραμμάριο της πείνας, σταγόνα σταγόνα της δίψας, μονάδα προς μονάδα του θανάτου, χειρονομία προς χειρονομία των φόνων. Τα πάντα είναι μετρημένα. Τα πάντα είναι τοποθετημένα μέσα στα μικρά φέρετρα των αριθμών όπου ανήκουν. Κανείς νεκρός, κανένα πνιγμένο παιδί δεν ξεφεύγει από τη θέση του για να πέσει με πάταγο μέσα στις αίθουσες των χρηματιστηρίων ώστε να πάρει μέρος στην ανταλλαγή «αξιών». Των ποιων; Των αριθμημένων αξιών, των αξιών χωρίς ανάγκες, που καλύπτουν μονάχα την αξία (και την ανάγκη) της αφηνιασμένης και απολύτως πραγματικής ισχύος.
Οπότε το ερώτημα επανέρχεται οδυνηρότερα και πιο σιγαλά: Και το όνειρο; Κανείς δεν απαντάει. Όλοι είναι απασχολημένοι να μετρούν. Με πείσμα, με εφευρετικότητα, με ταξική πίστη και ταξική μεροληψία, σβήνοντας και ξαναγράφοντας τα κέρδη και τις ζημιές, το κόστος του κέρδους, το κόστος της ζημίας, την απόδραση σε πολιτικό κεφάλαιο, τη στρεμματική απόδοση σε καλλιέργειες αριθμών υπό τις συγκεκριμένες κατά περίπτωση κλιματικές συνθήκες του συστήματος και πάει λέγοντας.
Ζούμε στον ου τόπο των αριθμών. Σε μια ακατανόητη αρίθμηση της απανθρωπιάς. Δηλαδή στην σύνθλιψη του έσω τόπου της ανθρωπιάς. Εκείνης της κατάστασης όπου δεν αριθμείται και δεν τακτοποιείται το βλέμμα ενός παιδιού που πνίγεται. Εκείνης της κατάστασης όπου δεν αριθμείται και δεν τακτοποιείται στο βλέμμα ένα (μόνο ένα) ακατάστατο κορμί που κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Εκείνης της κατάστασης που σπάζει τους δείκτες των τιμών όταν πρόκειται να σωθεί το άπειρο μέσα στην κολυμπήθρα του μηδενός. Δηλαδή, όταν χρειάζεται να επανεφευρεθεί ο ου τόπος των ανθρώπων και όχι των αριθμών. Όταν χρειάζεται να επανεφευρεθεί ένα «όνειρο στο κύμα». Αλλά αυτό χρειάζεται έναν Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Και τη «λογιστική» του επιλύχνιου εσπερινού των ανθρώπων. Συνεπώς, χρειάζεται να εξευμενίσουμε τον κυρ - Αλέξανδρο γιατί τώρα «μήτε το κεράκι μας δεν το θέλει». Κι αυτό είναι καθήκον κάποιας ορισμένης Αριστεράς, αν γίνομαι αντιληπτός.
