Τρία δημοψηφίσματα, σε χώρες της Ε.Ε. Στην Ελλάδα, στη Βρετανία, στην Ιταλία. Εντελώς ανόμοια μεταξύ τους, που όμως και τα τρία είχαν, ή θεωρήθηκε πως έχουν, στο ένα σκέλος του ερωτήματος, αμέσως ή εμμεσότερα, την Ε.Ε. και τις κεντρικές της επιλογές. Και στα τρία το αποτέλεσμα υπήρξε «αρνητικό». Και στα τρία οι ευρωπαϊκές «κεφαλές», από Γιούνκερ μέχρι Σόιμπλε, είχαν προπαγανδίσει υπέρ της μιας άποψης. Κέρδισε η άλλη.
Τρία δημοψηφίσματα. Τέταρτο δεν έχει γίνει, για την ώρα. Όμως εδώ είμαστε, ας το περιμένουμε...
Η Αυστρία τη γλίτωσε στο παρά πέντε. Το γεγονός, ωστόσο, ότι το 47% (σχεδόν οι μισοί δηλαδή) των Αυστριακών προέκρινε ακροδεξιό, ξενοφοβικό, αντι-ευρωπαίο για πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν είναι απλώς ανησυχητικό, είναι εφιαλτικό. Κι έρχονται και βουλευτικές εκλογές εκεί. Με τους ακροδεξιούς να φέρονται (δημοσκοπικά), ως η πρώτη δύναμη. Στην Ουγγαρία και την Πολωνία η Ακροδεξιά έχει ήδη βάλει πόδι για τα καλά και σε κυβερνητικό επίπεδο. Η Ολλανδία ετοιμάζεται, η Σουηδία περιμένει στη σειρά, ενώ στη Γαλλία, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα αναδειχθεί πρόεδρος ο σκληρά νεοφιλελεύθερος, ακραία δεξιός Φρανσουά Φιγιόν, εκείνος, ξέρετε, που -κατά δήλωσή του- νοσταλγεί τη Θάτσερ. Με τη Μαρίν Λεπέν να καταγράφει κι εκεί ποσοστά ρεκόρ. Κι ενώ οι ακροδεξιές, ρατσιστικές πολιτικές δυνάμεις κάνουν την απειλητικά ισχυρή εμφάνισή τους σχεδόν παντού στην Ευρώπη...
Αυτά. Αυτά τα ολίγα. Κι εν τω μεταξύ η ευρωπαϊκή ελίτ, με επικεφαλής τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον αρχιτέκτονα της σημερινής (απεχθούς για τους λαούς, απ’ ό,τι όλα δείχνουν) ευρωπαϊκής πραγματικότητας, δεν φαίνεται να καταλαβαίνει Χριστό. Επιμένει στην ίδια, την πολλαπλώς αποτυχημένη, την αναποτελεσματική, ακόμη και με τα δικά της μέτρα ασφυκτικά περιοριστική δημοσιονομική πολιτική. Ήδη το προχθεσινό Eurogroup απέρριψε μετά πολλών επαίνων πρόταση για κάποια, στοιχειώδη χαλάρωση. Αλλά και προκειμένου για τα δικά μας, τα ελληνικού ενδιαφέροντος ζητήματα, οι Ευρωπαίοι στάθηκαν φειδωλοί και μίζεροι. Θετικοί τόσο όσο. Αρνούμενοι, παρ’ όλα αυτά, ανοίγματα τέτοια που θα μπορούσαν να δώσουν αέρα στα πανιά της ήδη αναπτυσσόμενης (περισσότερο του αναμενομένου δε) ελληνικής οικονομίας. Και τούτο μία μόλις μέρα μετά το ιταλικό φιάσκο. Τόσο κατάλαβαν, έτσι έπραξαν...
Και τώρα τι;
Η Ευρώπη. Της γερμανικής συνταγογράφησης πολιτικής της ακραίας λιτότητας. Αυτής της εμμονικά ιδεοληπτικής πολιτικής. Που δεν σηκώνει διαφορετική μύγα στο σπαθί της. Η Ευρώπη. Που κουνάει το δάχτυλο στους «απείθαρχους» να μην τολμήσουν να σκεφτούν πως έχουν περιθώριο «να μην κάνουν τα μαθήματά τους». Η Ευρώπη. Η ίδια που, ωστόσο, κάνει τα στραβά μάτια σε όλους εκείνους που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις -δικές της- δεσμευτικές (υποτίθεται) αποφάσεις για την εύλογη κατανομή των προσφύγων στις χώρες - μέλη.
Η Ευρώπη. Η οποία τρώει τη μια κατραπακιά μετά την άλλη σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, όπου κι αν διεξάγεται στα μέρη της, και με το όποιο αντικείμενο. Η Ευρώπη. Η οποία αποφεύγει, παρ’ όλ’ αυτά, να προβληματιστεί για το τι φταίει, για το ποια είναι τέλος πάντων η ρίζα του κακού. Και να προσαρμοστεί, όπως μπορεί, στην πραγματικότητα. Η Ευρώπη. Η οποία νομίζει πως έχει βρει την εύκολη (και βολική...) εξήγηση και την εύκολη λύση στ’ όνομα του «λαϊκισμού». Για να τον ξορκίσει, τον λαϊκισμό «και τις παραφυάδες αυτού», έτσι για να θυμηθούμε και τα παλιά καλά δικά μας.
Όπου λαϊκισμός παν το ενοχλητικό, το μη προσαρμοζόμενο, το μη πειθαρχικό, το εκτός πλαισίου. Με το άναρχο και ανιστόρητο τσουβάλιασμα σ’ αυτόν των γνήσια ευρωπαϊστών ριζοσπαστών της Αριστεράς, που παλεύουν για μια Ευρώπη κατά τις αρχές και τα οράματά της. Με τους άλλους, τους ορκισμένους εχθρούς της, που έχουν ήδη εκκολαφθεί από το αυγό του φιδιού. Και απειλούν να μετατρέψουν την Ευρώπη σε «κράτος του ζόφου», κατά την τολστοϊκή εκδοχή του.
Κι εκεί που περίμενες ότι, δεν μπορεί, κάτι θα γίνει. Ότι τ’ αφεντικά της Ευρώπης κάποια στιγμή θα συνέλθουν, ότι θ’ ανοίξουν τα μάτια και τα μυαλά τους. Εκεί που ήλπισες ότι οι αυθεντικά προοδευτικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις όπου να ‘ναι θα πάρουν κεφάλι. Εκεί ακριβώς φεύγει από τη μέση ο Φρανσουά Ολάντ. Φεύγει (πόσο προσωρινά;) και ο Ματέο Ρέντζι. Οι σοσιαλδημοκράτες της «άλλης» όψης. Οι οποίοι, παρά τα λάθη και τα πισωγυρίσματά τους, έδιναν μια ελπίδα. «Υπόσχονταν» μια κάποια προοπτική. Προσφέρονταν για θετικής κατεύθυνσης εξυγιαντικές συμμαχίες.
Και τώρα τι; Τι να περιμένεις, σε τι να ελπίσεις; Να μείνεις πεισματικά γαντζωμένος στις αρχές και στις αξίες τις ιδρυτικές; Να εξακολουθείς να ποντάρεις στο όραμα; Εντάξει, είναι κι αυτή μια λύση. Στο κάτω - κάτω και ως αθεράπευτα αιθεροβάμων τι έχεις να χάσεις; Εκτός από τα όνειρά σου...
