«Το ποντίκι που βρυχάται» ήταν ο ελληνικός τίτλος ενός παλιού φιλμ με τον Πίτερ Σέλερς, όπου ένα φανταστικό κρατίδιο απειλούσε τις μεγάλες δυνάμεις με πόλεμο, διαθέτοντας ως βασική ενεργειακή πηγή τον εγχώριο μούστο! Ο αστεϊσμός ήταν σαφής, όμως εκείνα τα χρόνια (δεκαετία ‘60) το νεοσύστατο κρατίδιο της Μάλτας κάθε άλλο παρά αστειευόμενο έφτασε να τορπιλίσει διεθνή διάσκεψη που απαιτούσε συναίνεση όλων των συμμετεχόντων, ενώ επίσης είχε το θάρρος να παραχωρήσει λιμενικές διευκολύνσεις στους Σοβιετικούς, όταν ο Αμερικανικός 6ος Στόλος αρνήθηκε να καταβάλει υψηλότερο τίμημα από αυτό που πλήρωνε...
Η Μάλτα με πληθυσμό 430 χιλ. κατοίκους σε συνολική έκταση 316 τετρ. Χιλιομέτρων (τα 2/3 της Νάξου!), είναι ταυτόχρονα αντιπρότυπο και πρότυπο διαφόρων πολιτικών: Από την πρώτη άποψη, η δόμηση ξεπερνά τις εγχώριες ανάγκες και παράγει διαμερίσματα για ξένους «παραθεριστές» ή «χρήστες» του χώρου, δημιουργώντας συνθήκες για την επανάληψη της ισπανικής φούσκας - δηλαδή ΚΑΙ διαμερίσματα απούλητα ΚΑΙ έκπτωση της γραφικότητας σε προνομιακές περιοχές του χώρου...
Όμως ως πρότυπο η Μάλτα διακρίνεται για την καθαριότητα, την αισθητική του αστικού περιβάλλοντος, την απουσία βανδαλισμών, την ύπαρξη καλλιτεχνικών και μάλιστα αλώβητων εκθεμάτων στον δημόσιο χώρο. Από την τελευταία άποψη είναι εντυπωσιακό το οικολογικό και μάλιστα «κινητικό» γλυπτό που κοσμεί μια από τις βόλτες περιπάτου, με την επιγραφή «τη γη δεν την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, αλλά τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας»: Πρόκειται για μια ήπιων χρωματισμών σφαίρα που περιστρέφεται σε ένα βάθρο, ενώ ταυτόχρονα περιλούεται από νερά...
Η Μάλτα έχει αναμφίβολα συγκριτικό πλεονέκτημα στην τουριστική αγορά από την άποψη των κτηριακών και εκκλησιαστικών δομών, από τα μοναδικά τείχη και τις οχυρωματικές εγκαταστάσεις, από τα ίχνη της πολυπολιτιστικότητας, από τις υποδομές ελλιμενισμού παλιών, αλλά και σύγχρονων «στόλων αναψυχής». Ο πωρόλιθος και οι μορφές των ιστορικών κατασκευών συνδυάζονται συνήθως αρμονικά με νέες αρχιτεκτονικές ιδέες, χωρίς να δημιουργούνται τραγέλαφοι νεοελληνικού στιλ. Η Μάλτα υστερεί δραματικά από την άποψη της φύσης και των παραλιακών χώρων, αν και διαθέτει «φυσικό πάρκο» και κάποιες ερημικές περιοχές, όμως το εξαπλάσιο μέγεθος των επισκεπτών έναντι του εγχώριου πληθυσμού πείθει ότι υπάρχει μια συμβατική θεραπεία αυτών των «μειονεξιών» - όπως ανάλογες μειονεξίες στο ερημικό Ντουμπάι θεραπεύονται με τεχνητές δομές τροπικής φύσης ή χειμερινών σπορ!
Το επιμύθιο σε αυτήν την αναφορά είναι ότι μια χώρα με φυσικά, αλλά και πολιτιστικά προσόντα όπως η δική μας, έχει μειωμένο κόστος στην παραγωγή του τουριστικού προϊόντος. Και γι’ αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να πέσει στην ανταγωνιστική δίνη των υποδομών πολυτελείας, αλλά να μαθαίνει έστω και από ένα κρατίδιο ιστορικά δυσεύρετο - αν ευσταθεί η ιστορία του Μάλτα γιοκ...
