14 Σεπτεμβρίου 2014. Τίτλος “Η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι και προς την Αριστερά;”. «Επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας προκύπτει ως ο μηχανικός παράγοντας, το εργαλείο, ο μοχλός που θα αποκαταστήσει την οικονομική ισορροπία του μικροαστού. Θα είναι ο υλοποιητής, αυτός που θα ‘σβήσει την κλήση της Τροχαίας’, αυτός που θα σκίσει το ειδοποιητήριο της εφορίας. Από τη διαψευσμένη και τρομοκρατημένη κοινωνία αυτό του ανατίθεται. Το στοιχείο αυτό είναι και ώθηση, και αιχμαλωσία. Και πολιτική ανάπτυξη, και καθήλωση. Η κλωτσιά προς τα πάνω που θα εκτοξεύσει τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εν τέλει καθηλωτική και στασιμοποιητική. Η χοάνη της λαϊκής απαίτησης καθηλώνει. Γιατί; Έχει συμβεί μια μεγάλη συντηρητική μετατόπιση των μαζών προς την απάθεια, τον ατομισμό, προς μια αντιαλληλεγγύη. (...) Όλοι κατά σειρά έχουν εικονογραφηθεί ως υπαίτιοι της κρίσης, ως οι σκοτεινές συντεχνίες που υπερσυνταγογραφούν, πειράζουν τα ταξίμετρα, κλέβουν στο ζύγι, λουφάρουν.
Αυτή η κουλτούρα του μέσου ενόχου διαμορφώνει συντηρητικά ρεφλέξ που εν τέλει θεμελιώνουν και τη συστημική ισχύ. Και αυτό είναι μια τεράστια πολιτιστική νίκη του συστήματος, ακόμα κι αν αυτό ακριβώς το στοιχείο φέρνει την Αριστερά στην εξουσία. Αυτό το διπλό γεγονός να στρέφεται στην Αριστερά ένα ολοένα συντηρητικοποιούμενο κοινό είναι στοιχείο που και την ισχυροποιεί (διευρύνει τις δυνατότητες) και συγχρόνως την αποδυναμώνει ιδεολογικά (της αφαιρεί από το ιδεολογικό εύρος της)» (...) «Έρχεται τρέχοντας ο μικροαστός με το εκκαθαριστικό και το ψηφοδέλτιο στο χέρι. Είναι ριζοσπαστικοποίηση αυτό; Είναι αριστερή μετατόπιση;». Αποσπάσματα από κείμενό μου στην “Αυγή” τον Σεπτέμβριο του 2014, όπου προσπαθούσα να σκιαγραφήσω το αντιφατικό υπόστρωμα που έφερνε με ορμή την Αριστερά στην εξουσία και που νομίζω της έδινε ρηχό χρόνο.
28 Σεπτεμβρίου 2014. Τίτλος “Το χαρούμενο και λυπηρό στρίμωγμα της Αριστεράς” (...) “Νομίζω μια παρεμφερής με τη δική μου στεναχώρια τυλίγει πολλούς, άσχετα αν ο πόθος αλλαγής διασκεδάζει και μεταθέτει. Αλλά είναι σίγουρο, στην αναπόφευκτη καμπύλη που θα ακολουθήσει θα εκδηλωθούν όλα όσα δεν θέλουμε να δούμε». Έκλεινα επόμενο κείμενο της ίδιας περιόδου στην “Αυγή”.
21 Δεκεμβρίου 2014. Τίτλος “Φόβος” (...) «Η σύνθεση των φόβων, του επικίνδυνου μέλλοντος και του άθλιου παρόντος δεν επιτρέπει ούτε την ώριμη πολιτική λειτουργία, ούτε την ορθολογική απόφαση, ούτε την αντοχή και το πείσμα. Το αντίθετο. Παράγει μια διαφορετική και παρόμοια ανυπομονησία και μια διαφορετική και παρόμοια ενδοτικότητα. Η ίδια η πολιτική δομή του φόβου είναι ανταγωνιστική με την Αριστερά (...). Το γνωρίζουμε: Αν αποτύχει η Αριστερά, θα μαζικοποιηθεί ο φασισμός. Όχι ενδεχομένως ο φασισμός κάποιου κλειστού σχήματος, αλλά ο διάχυτος πολυπολιτικός φασισμός που ήδη διατρέχει τη μέση συνείδηση, τη μέση αντίληψη, που φωλιάζει ληθαργικός στη μέση μικροαστική αντίληψη. (...) Ο φόβος μοιάζει να είναι ένα προμελετημένο πεδίο, μια επιμελής πολιτική κατασκευή που ακινητοποιεί και αδρανοποιεί όλα τα εργαλεία εκλογίκευσης».
Στα πρώιμα κείμενα (και σε πολλά άλλα) προσπαθούσα να διαχειριστώ την ανησυχία (και σχεδόν απαισιοδοξία) μου. Αισθανόμουν την επερχόμενη ηττημένη νίκη. Και με φόβιζε η αφέλεια και ο «πέρα βρέχει» ενθουσιασμός πολλών μεθυσμένων. Σήμερα συντελείται μια υπόκωφη ριζοσπαστικοποίηση προς την Ακροδεξιά. Την ασύνορη και διάσπαρτη ακρότητα. Σε λίγο δεν θα υπάρχει κώδικας απεύθυνσης μέσα στο επεκτεινόμενο αντιδημοκρατικό ιδεολογικό υπόστρωμα που πολιορκεί μεγάλα τμήματα του κόσμου. Χρειάζεται δράση, χρήση του δικαίου, ταχύτητα και τίμιες σχέσεις. Ανάποδα, δηλαδή, από τις αναβολές, τη νωθρότητα, το συντροφικό ενδομίσος και τις μικρότητες. Αλλιώς θα χαθεί το παιχνίδι. Χρόνος δεν υπάρχει.
