Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν ξεκίνησε τις μαζικές εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό της χώρας, συλλαμβάνοντας ή απολύοντας χιλιάδες στρατιωτικούς, δικαστικούς, δημόσιους υπαλλήλους, δημοσιογράφους, διανοούμενους, ακόμη και βουλευτές με την κατηγορία είτε της εμπλοκής τους στην “κοινότητα” του Φετουλάχ Γκιουλέν, είτε της τρομοκρατικής δράσης (βλέπε ΡΚΚ). Παράλληλα, άρχισε να ανεβάζει τους τόνους με τους γείτονες. Να μιλά για τα “σύνορα της καρδιάς” τού τουρκικού λαού, που δεν μπορούν να... πτοηθούν από τη Συνθήκη της Λωζάννης. Να θυμίζει στην Ευρώπη ότι η Τουρκία δεν είναι “φιλοξενούμενη”, αλλά “οικοδέσποινα”, από τα χρόνια ακόμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και να απειλεί περισσότερο ή λιγότερο συγκεκαλυμμένα με τη... στρόφιγγα του προσφυγικού. Πόσο τοις μετρητοίς μπορεί να πάρει κανείς αυτές τις απειλές; Είναι έτοιμος ο Ερντογάν να αρχίσει την εκστρατεία για να ανακτήσει τα περασμένα μεγαλεία; Είναι έτοιμος να στείλει στην Ευρώπη -βλέπε στα ελληνικά νησιά- τα εκατομμύρια των Σύρων προσφύγων και των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που δηλώνει ότι έχουν βρει καταφύγιο στη χώρα του; Πιθανότατα όχι. Κι αυτό διότι πίσω από τις προκλητικές μεγαλόστομες δηλώσεις του δεν κρύβεται δύναμη, αλλά αδυναμία. Η Τουρκία του 2016 δεν είναι πια μια σταθερά ανερχόμενη οικονομική περιφερειακή δύναμη, με στενούς δεσμούς με τη γειτονιά της, όπως ήταν λίγα χρόνια νωρίτερα, μεσούντος του τουρκικού οικονομικού θαύματος και πριν η αραβική άνοιξη στη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή εξελιχθεί σε ματωμένο αραβικό χειμώνα.
Η Τουρκία του 2016 δεν έχει πλέον γείτονες που να τη βλέπουν ως φίλη και πρότυπο, ως την “ιδανική Δημοκρατία του Ισλάμ”. Έχει μόνο εχθρούς. Ίσως ο μοναδικός γείτονάς της με τον οποίο διατηρεί στο μέτρο του δυνατού καλές σχέσεις είναι η Ελλάδα, παρά την προκλητική ρητορεία του Ερντογάν τις τελευταίες εβδομάδες.
Και κυρίως η Τουρκία του 2016 βλέπει το οικονομικό της θαύμα να ξεφουσκώνει. Την πιο ενδιαφέρουσα από τις... γλαφυρές δηλώσεις Ερντογάν την ακούσαμε την Παρασκευή. Κάλεσε τους Τούρκους να βγάλουν απ’ τα στρώματα το συνάλλαγμα που μπορεί να έχουν και να το μετατρέψουν σε τουρκικές λίρες ή έστω χρυσό. Για να σταματήσουν έτσι “τα παιχνίδια” σε βάρος του τουρκικού νομίσματος, όπως είπε. Παρά το κάλεσμα του Ερντογάν -ή ίσως ακριβώς εξαιτίας αυτού-, η ισοτιμία της τουρκικής λίρας συνέχισε να πέφτει. Αυτό όμως συμβαίνει εδώ και πολλούς μήνες, πριν ακόμη εκδηλωθεί το αποτυχημένο πραξικόπημα, και έχει ενταθεί μετά τις αμερικανικές εκλογές. Τώρα οι αγορές ποντάρουν σε αυξημένες αποδόσεις των αμερικανικών ομολόγων και σε ένα ισχυρό δολάριο και γυρνούν την πλάτη στα νομίσματα όλων των αναδυόμενων χωρών, πόσο μάλλον εκείνων που βρίσκονται στη δύσκολη θέση της Τουρκίας - και εσωτερικά, και γεωπολιτικά.
