Τελευταία, όλο και πιο συχνά, ακούμε λεκτικές απρέπειες στον δημόσιο λόγο. Είτε ανάμεσα σε δύο καλεσμένους στα τηλεοπτικά παράθυρα είτε κατ’ ιδίαν στις ανάμεσά τους συζητήσεις. Ελεύθερη και δημοκρατική χώρα είμαστε. Ο κάθε πικραμένος και απογοητευμένος έχει δικαίωμα να εκφραστεί ελεύθερα και αβίαστα. Ο καθένας έχει την ευθύνη των λεγομένων του. Κουβαλά στις πλάτες του μία “προίκα” γνώσεων και δικαιούται να τις εκθέσει όπου σταθεί και όπου βρεθεί. Μέχρι εδώ όλα καλά και άγια· όλοι θα πάμε στα σπίτια μας ικανοποιημένοι με αυτά που είπαμε και πράξαμε. Και το θέμα θεωρείται λήξαν.
Όταν οι λέξεις πλαισιώνονται όμως από συναισθηματική φόρτιση, εκφράσεις και απαράδεκτους προσωπικούς χαρακτηρισμούς, μιλάμε για παραλήρημα και έλλειψη σεβασμού απέναντι στους θεσμούς. Κάποιοι δημοσιογράφοι υποκινούμενοι από διάφορα συμφέροντα ακολουθούν το δικό τους βιολί (δημόσιο βήμα των ΜΜΕ) βάζοντας πινελιές χολής και απρέπειας όταν σχολιάζουν τους πολιτικούς. Π.χ. ο χαρακτηρισμός “επαναστατικό λίμπιντο” που χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα από δημοσιογράφο στον ΣΚΑΙ για τα κίνητρα του ταξιδιού του πρωθυπουργού στην Κούβα.
Είναι φοβερό πόσο άνετα και εκ του ασφαλούς εκτοξεύουν απρέπειες, ανεξάρτητα από τη θέση που κατέχουν. Ο χλευασμός και η ειρωνεία ξεχειλίζουν και από το δήθεν άβατο της ελευθερίας του λόγου πυροβολούν κατ’ εντολήν των αφεντάδων τους. Αν εκφράζουν την προσωπική τους γνώμη, να την πούνε στο σπίτι τους ή με τους γνωστούς τους, όχι δημόσια. Κρινόμαστε από τις πράξεις μας και όχι από τις προθέσεις μας. Οι απρεπείς φράσεις όμως δύσκολα σβήνονται από τη μνήμη.
Αν η θέση που κατέχει κάποιος είναι επίσημη, θεσμική κ.λπ., τι γίνεται; Πώς να βάλει φρένο; Άλλο παράδειγμα: Ο Ερντογάν μέσα στον παραληρηματικό λόγο του ονειρεύεται να γίνει ένας άλλος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Ξεσπαθώνει για εσωτερική και εξωτερική κατανάλωση “πουλώντας” εθνικιστικά φούμαρα. Αμφισβητεί, προκαλεί, υπόσχεται και υποκινεί τους πάντες ανεβάζοντας τα ντεσιμπέλ στο πλαίσιο της προβληματικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής του.
Πώς τολμά να ανοίξει μέτωπο με την Ελλάδα όταν έχει τόσα ενοχλητικά αγκάθια στην πλάτη του (Συρία, Κουρδιστάν, Ισραήλ, Ρωσία); Πώς να τον σταματήσει, όταν στην επίδειξη δύναμης, που πρόσφατα έκανε, φυλάκισε δεκαοκτώ χιλιάδες στρατιωτικούς και πανεπιστημιακούς και δεν αντέδρασε κανένας;
Η Ε.Ε., που του κλείνει τις πόρτες (για την ένταξη της χώρας του), ξεχνά ότι η Ελλάδα (μέλος της) όχι μόνο συνορεύει άμεσα, αλλά θα πλημμυρίσει από τους χιλιάδες πρόσφυγες που θα έρθουν επειδή ο σουλτάνος “θύμωσε”. Δεν υπάρχουν δικλίδες ασφαλείας για το παράλογο των απαιτήσεών του; Μήπως πρέπει να παρθούν μέτρα πιο σημαντικά και πιο αποτελεσματικά από τα πολλά λόγια και τα ευχολόγια που λένε οι ισχυροί στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο;
