Ο Βόλφγκαν Σόιμπλε εννοεί, εντέλει, να δοκιμάζει τις αντοχές μας. Και την ψυχραιμία μας. Ίσως και την κρίση μας. Είναι εκεί ακριβώς που δυσκολεύεσαι να λειτουργήσεις απέναντί του με τους κανόνες του πολιτικώς ορθού. Ακόμη λιγότερο να κινηθείς στα όρια του συμβατικού ορθολογισμού. Ο Βόλφγκαν Σόιμπλε σε φέρνει στο σημείο ν’ αναρωτιέσαι τι σόι άνθρωπος είναι αυτός. Στο όνομα ποιας λογικής πολιτεύεται. Για λογαριασμό ποιας πολιτικής αναφέρεται σε κοινωνίες ανθρώπων. Και εύκολη απάντηση να μη βρίσκεις...
«Οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους»... Πρόκειται για έναν από τους τελευταίους, ελληνικού ενδιαφέροντος, αφορισμούς του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Τον ακούς και αναρωτιέσαι αν ο Βόλφγκαν Σόιμπλε έχει άραγε καταλάβει ποιες ακριβώς είναι «οι δυνατότητες» των Ελλήνων σήμερα. Ώστε να αποφανθεί πως τις υπερβαίνουν. Και αν στ’ αλήθεια έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως έτσι «οι Έλληνες ζουν». Οι Έλληνες, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια, ζουν - δεν ζουν. Γιατί στ’ αλήθεια δεν είναι ζωή αυτή. Όταν από την κοινωνία των 2/3 έχουμε, από καιρό, περάσει στην κοινωνία του 1/3. Με τα υπόλοιπα 2/3 να βρίσκονται στα όρια της φτώχειας ή και κάτω απ’ αυτά. Ως συνέπεια της επταετούς κρίσης και των απανωτών Μνημονίων «διάσωσης». Των γερμανικής κοπής Μνημονίων «διάσωσης». Αυτών που, όπως έλεγε ο Σαμαράς την εποχή των Ζαππείων, αποτελούν «το φάρμακο που σκοτώνει».
Ο Βόλφγκαν Σόιμπλε σου δίνει την εντύπωση πως έχει, πλέον, χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα. Με κάθε πραγματικότητα, την ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή στο σύνολό της. Τόσο ώστε φτάνουν κάποιοι να σκέφτονται μήπως, απλώς, θέλει να εκδικηθεί. Ποιον να εκδικηθεί και για ποιο λόγο άραγε. Και ν’ αναρωτιούνται από κει και πέρα; πώς και δεν βλέπει τα δυσοίωνα που προκύπτουν εξαιτίας ακριβώς αυτής της πολιτικής, της πολιτικής του, όλο και περισσότερο σχεδόν παντού στην Ευρώπη. Κι εκείνα, τα ακόμη πιο δυσοίωνα, που κυοφορούνται...
Είναι οι ιδεοληψίες του, ανόητε...
«Με όλο τον σεβασμό, όποιος μιλάει τώρα για ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα, δεν βοηθά εκείνους που είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων στη χώρα»...
Μια ακόμη ατάκα του Γερμανού υπουργού των Οικονομικών, από τις πιο πρόσφατες. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να την αποκρυπτογραφήσουμε. Και πρώτα-πρώτα για «όλο τον σεβασμό». Σεβασμό απέναντι σε ποιον; Προφανώς αναφέρεται στον Μπάρακ Ομπάμα, ή κυρίως στον Ομπάμα, ο οποίος έκανε σημαία του την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, κατά τις αθηναϊκές του ημέρες. Κι από κει και πέρα, τι εννοεί λέγοντας πως «η ελάφρυνση του χρέους δεν βοηθά εκείνους που είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα». Ποιους ακριβώς έχει στο μυαλό του ο Γερμανός υπουργός; Μήπως κάποιους «μεταρρυθμιστές» σημερινούς υπουργούς, σ’εαντίθεση με κάποιους «λαϊκιστές» συναδέλφους τους; Δεν φαίνεται και πολύ λογικό. Το πιθανότερο είναι πως εννοεί τους σήμερα αντιπολιτευόμενους. Και συγκεκριμένα τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως «μεγάλο μεταρρυθμιστή» Κυριάκο Μητσοτάκη. Πολύ περισσότερο που οι απόψεις του προέδρου της Ν.Δ. περί «μεταρρυθμίσεων» μάλλον συμπίπτουν με εκείνες του Γερμανού. Αλλά ποιος είπε ότι ο ρόλος κάποιου ξένου αξιωματούχου (του όποιου) είναι να βοηθά ή να μην βοηθά έναν Έλληνα αρχηγό και ένα ελληνικό κόμμα; Και να τον βοηθά σε τι; Στη βασική του επιδίωξη προφανώς, στην αναρρίχησή του στην εξουσία. Και με ποιον τρόπο τον βοηθά; Μάλλον δυσκολεύοντας τα πράγματα για τον κεντρικό του αντίπαλο, τον σημερινό πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Και πώς δυσκολεύοντάς τον; Παρεμβάλλοντας εμπόδια στην προσπάθειά του για ελάφρυνση του χρέους. Εδώ είμαστε λοιπόν, όπερ έδει δείξαι. Πρόκειται για την απλή λογική σειρά των πραγμάτων, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Εκτός πια κι αν πρόκειται για κακή διατύπωση των σκέψεων του Γερμανού υπουργού, αν άλλα ήθελε να πει κι άλλα είπε. Πράγμα που, όμως, δεν φαίνεται και πολύ πιθανό...
Είναι πολλοί που υποστηρίζουν πως, έχοντας στο μυαλό τους ο Σόιμπλε αλλά και η Μέρκελ τις γερμανικές εκλογές του 2017, καθώς και τις διαθέσεις των Γερμανών ψηφοφόρων, δεν έχουν το περιθώριο για τέτοιου είδους «ανοίγματα» προς την Ελλάδα. Σωστή, ασφαλώς, η σκέψη. Πρόκειται για παράμετρο που αλίμονο αν δεν συνυπολογιστεί. Αλλά δεν βαριέστε. Παρακολουθώντας, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, τα βήματα, τη στάση και τις απόψεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, μπορεί άνετα να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι απλώς είναι εμμονικά ιδεοληπτικός. Προς την κατεύθυνση της ακραίας λιτότητας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Και ότι όπου περισσότερο μπορεί, όπως στις χώρες «της ανάγκης», εννοεί να την επιβάλλει, με το λουρί στον σβέρκο. Αυτό είναι που κυριαρχεί στη σκέψη του, που οδηγεί τα βήματά του, που καθορίζει τις αποφάσεις του.
Τι κι αν σχεδόν το σύνολο της ευρωπαϊκής ελίτ, ακόμη και οι έως χθες πιστότεροι των «συμμάχων» του, έχουν ήδη σαφέστατα μετακινηθεί. Τι κι αν η γκρίζα ευρωπαϊκή πραγματικότητα εκπέμπει SOS. Για τη σκέψη, για το ταμπεραμέντο και για τις ιδεοληψίες του Σόιμπλε, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα...
ΥΓ.: Μήπως είναι άραγε τώρα η ώρα για νέα σύγκλιση της διάσκεψης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου; Στη Λισσαβώνα, όπως έχει ήδη προσυμφωνηθεί. Τώρα, οπότε ο Τσίπρας έχει τους συγκεκριμένους φιλόδοξους στόχους για το χρέος, για την ποσοτική χαλάρωση, για έξοδο στις αγορές. Οπότε ο Ρέντζι επιχειρεί τη δική του «επανάσταση». Οπότε ο Ολάντ θα πρέπει να «δείξει χαρακτήρα» μπροστά στη δύσκολη αναμέτρηση που τον περιμένει. Ε, κι όλοι οι υπόλοιποι έχουν κι αν έχουν κι αυτοί ζητήματα. Και οπότε ο Σόιμπλε επιμένει στο παράφωνο βιολί του. Αν λοιπόν οι Νότιοι ανανεώσουν τώρα την κατά της ακραίας ευρωπαϊκής λιτότητας αποφασιστικότητά τους, όλο και κάτι καλό μπορεί να πετύχουν...
