Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει κάποιον άλλον
Αλμπέρ Καμύ
Είναι αυτός που διαφέρει. Δεν μας μοιάζει. Μιλάει άλλη γλώσσα. Έχει άλλο χρώμα ματιών, χρώμα δέρματος, διαφορετική εξωτερική όψη. Έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά· κανείς από τους γύρω του δεν ξέρει πού αποσκοπεί και τι ακριβώς πρεσβεύει. Αυτή η θολή αντίληψη για το τι πραγματικά είναι και τι μπορεί να μας προκαλέσει ένας ξένος, κάνει πολλούς να επιλέξουν τον αποκλεισμό του, αρνούμενοι την επαφή και συνεργασία μαζί του. Βγάζουν αμέσως τον άσο που έχουν πάντα στο τσεπάκι τους. Την απαξίωση. Κρύβουν τον φόβο τους με μεγάλα λόγια. Δεν φταίνε αυτοί που ο άλλος δείχνει άρρωστος και είναι μαύρος!
Οι ξένοι αποτελούν μειονότητα στη χώρα μας. Πάνω από ένα εκατομμύριο νόμιμοι και παράνομοι ξένοι ζουν, εργάζονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά και πεθαίνουν στην Ελλάδα μας. Ενσωματώνονται ή διαγράφουν μια μοναχική πορεία. Ο ξένος είναι μια απειλή για εμάς τη στιγμή που διεκδικεί τα ίδια δικαιώματα με εμάς και τα καταφέρνει. Τη στιγμή που οικειοποιείται κάτι που μας ανήκει. Που περνάει μπροστά από εμάς για μια θέση στην εργασία, στην κοινωνία. Σπάνια, όμως, συμβαίνει σε αυτήν τη διαμάχη, οι κινήσεις του να μας βλάψουν και να μας βγάλουν εκτός παιχνιδιού. Του παιχνιδιού της επιτυχίας...
Πόσες φορές ένιωσες στον δικό σου κόσμο ότι είσαι ξένος; Πόσο επικίνδυνο είναι να είσαι και να παραμείνεις ξένος; Θα καταλάβεις τη διαφορά; Στο βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ “Ο ξένος” (1942 ), ο Μερσώ, ο αδιάφορος Γαλλοαλγερινός που δεν έχει ξεχωριστό λόγο για τις πράξεις του, σκοτώνει απαθώς έναν Άραβα. Η κοινωνία του, αντί να τον καταδικάσει, προσπαθεί να εφεύρει ή να επιβάλει λογικές εξηγήσεις για τις παράλογες πράξεις του, με σκοπό τη διατήρηση της τάξης. Ο Καμύ ισχυρίζεται ότι ο ήρωάς του, που κατηγορείται όχι τόσο για το έγκλημα που έχει διαπράξει όσο για το ότι είναι τόσο διαφορετικός από τους ομοίους του, είναι ο πραγματικός «ξένος» ανάμεσά τους και “είναι καταδικασμένος να πεθάνει επειδή δεν παίζει το παιχνίδι”.
Ο ξένος είναι άνθρωπος όπως και εμείς! Έχει δικαίωμα να ζήσει ελεύθερος και να χαρεί τη ζωή του. Η τραγική του πορεία θα έπρεπε να μας προβληματίσει και όχι να μας φοβίσει. Γιατί να πιστέψουμε ότι είμαστε ανώτεροί του; Τι γίνεται όταν δεν μας έχει βλάψει; Πώς μπορεί ένας αδύναμος και φτωχός να μας νικήσει; Γιατί τον μισούμε; Τι μας έχει κάνει; Όπως και εμείς, γεννήθηκε, μεγαλώνει, δραστηριοποιείται και θα εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο αργά ή γρήγορα. Ποιος έχει προτεραιότητα δεν έχει καμία περαιτέρω σημασία!
