Έκατσα το βράδυ της Κυριακής να δω την πρώτη συνέντευξη που έδωσε η Άνγκελα Μέρκελ μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της για την καγκελαρία στις εκλογές του ερχόμενου Σεπτεμβρίου.
Δύο πράγματα προσπάθησε να αποκρούσει με το καλημέρα σας η Μέρκελ: Τη διαπίστωση ότι επιμένει επειδή “δεν υπάρχει εναλλακτική” στο πρόσωπό της και την εντύπωση ότι προσπαθεί να αναλάβει την ηγεσία των “αξιών του δυτικού κόσμου”. Δεν μπορούσε να κρύψει ότι και τα δύο την κολακεύουν, αλλά τα διέψευσε μετά βδελυγμίας.
Βέβαια, το δεύτερο είναι περισσότερο κατασκεύασμα του αμερικανικού Τύπου μετά το σοκ της επικράτησης του Ντόναλντ Τραμπ και δευτερευόντως ενδιαφέρει το γερμανικό κοινό. Το πρώτο, όμως, έχει αρχίσει να ανησυχεί όλο το πολιτικό σύστημα στη Γερμανία και την ίδια τη Μέρκελ, η οποία εμφανίστηκε μάλλον προβληματισμένη και όχι ιδιαίτερα μαχητική κατά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της. Η Μέρκελ ξέρει ότι για το κόμμα της είναι ένδειξη ένδειας στελεχών να μην υπάρχει άλλο πρόσωπο που να θεωρείται ικανό να δώσει την εκλογική μάχη. Και όλο και περισσότεροι πολιτικοί στη Γερμανία αντιλαμβάνονται ότι είναι πρόβλημα ποιότητας της Δημοκρατίας η... αιωνιότητα στην καγκελαρία. Μόλις τρεις μέρες νωρίτερα, στο πλευρό του Μπάρακ Ομπάμα, η Μέρκελ ήταν εκείνη που δήλωνε ότι “η Δημοκρατία ζει από την αλλαγή”.
Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαία η ερώτηση - κλειδί που τέθηκε στη Μέρκελ σ’ αυτή τη συνέντευξη και ήθελαν όλοι να ακούσουν πώς θα απαντηθεί: “Νοιώθει η καγκελάριος ότι είναι μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης”;
Προφανώς, για να ξανακατεβαίνει στις εκλογές πιστεύει ότι είναι μέρος της λύσης, πλην όμως σε μια εποχή μετάβασης που βιώνεται πολύ πιο έντονα εκτός της Γερμανίας, αλλά έχει ήδη χτυπήσει και την πόρτα της χώρας, η απόφαση της Μέρκελ να παραμείνει μυρίζει... ακινησία. Κι αν η καγκελάριος απέφυγε να δώσει ευθεία απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, προσπάθησε αντ’ αυτού να φανεί ενωτική, αντί να διαφοροποιηθεί σαφώς τόσο από την αριστερή πρόταση που ενδέχεται να μετρηθεί στις κάλπες του Σεπτεμβρίου -η συζήτηση για το ενδεχόμενο ενός κυβερνητικού συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών, Αριστεράς και Πράσινων φουντώνει όλο και περισσότερο- όσο και από τα συνθήματα της νέας Δεξιάς έως Ακροδεξιάς, της Εναλλακτικής για τη Γερμανία. Αυτό το ενωτικό ήταν ένας πιο κομψός τρόπος να πει ότι και στην τέταρτη θητεία της, εάν εκλεγεί, θα συνεχίσει το business as usual. Κάτι που προσπάθησαν -και απέτυχαν- η Κλίντον στις ΗΠΑ και ο Κάμερον στο δημοψήφισμα για το Brexit.
