Ήταν Νοέμβριος του 1611 όταν ο Σαίξπηρ ανέβαζε στο Whitehall Palace το κορυφαίο έργο του που έμελλε να καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την πορεία του σύγχρονου θεάτρου.
Μέσα στην πλοκή της “Τρικυμίας” μεταξύ άλλων ξεχωρίζει ο “Αντώνιος”, ο αδελφός του νόμιμου βασιλιά του Μιλάνου, που επιβουλεύεται τον θρόνο. Είναι η φιγούρα που βρίσκεται σε πολλά λογοτεχνικά κείμενα και θέλει με όποιον τρόπο να κατακτήσει την εξουσία για να ικανοποιήσει την αχόρταγη προσωπική του φιλοδοξία ακόμη κι αν αυτό είναι εις βάρος του συνόλου, της κοινωνίας, των πολιτών, της νομιμότητας, της λογικής.
Ο Πρόσπερος όταν τον περιγράφει στην κόρη του Μιράντα, λέει για τον “Αντώνιο” ότι είναι “σαν κάποιος που λέει συνέχεια ένα ψέμα και τελικά αρχίζει να του φαίνεται αλήθεια, έτσι στο ψέμα του επίστεψε στο τέλος”.
Πόσο καθημερινός και πόσο δίπλα μας ο “Αντώνιος” του Σαίξπηρ. “Χτίζει” ψεύτικους κόσμους με εγωισμό, διώκει την αλήθεια, βιώνει μια vitrual reality που εν τέλει σκάει σαν τσιχλόφουσκα μόλις τελειώσουν τα megabyte της πραγματικής μνήμης.
Τότε η μόνη επιλογή που έχεις είναι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, να μάθεις από τα λάθη σου και να προχωρήσεις... αλλάζοντας.
Όλα αυτά θυμήθηκα κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του αμήχανου Κυρ. Μητσοτάκη, που αναγκασμένος από τη ζωή ήταν υποχρεωμένος να ακούει τον Μπ. Ομπάμα να μιλά με καλά λόγια για τον “ιδεοληπτικό κομμουνιστή με βορειοκορεάτικες επιρροές, πρόεδρο του δεκαπενταμελούς”. Αυτόν που “επέτρεψε να αφελληνιστεί και αποχριστιανοποιηθεί η χώρα και έχει βάλει σε κίνδυνο όλους τους μαθητές που πρέπει να πηγαίνουν σε σχολεία με άρρωστα προσφυγόπουλα”. Αυτόν που “κατέστρεψε την ελληνική οικονομία και τώρα τολμά να ζητά διαγραφή χρέους, όταν δεν είναι αυτό το σημαντικότερο”. Αυτόν και την κυβέρνησή του που “έχουν ολοκληρωτικές τάσεις, καταπατούν τους θεσμούς, είναι σαν τη χούντα”.
Και τα άκουγε αυτά από έναν Αμερικανό Πρόεδρο που για πρώτη φορά επισκέφθηκε τη χώρα μας χωρίς ο επόμενος σταθμός να είναι η Τουρκία, γι' αυτόν “που διαδήλωνε κατά του Κλίντον, έναν μπαχαλάκη που δεν φόραγε γραβάτα και η χωρίστρα του ήταν στραβή”.
Το πιο επικίνδυνο σπορ είναι η προσγείωση! Αλλά και το πιο χρήσιμο σπορ η προσγείωση είναι! Αρκεί να έχεις τη γνώση ότι προσγειώνεσαι στη Γη, στην πραγματικότητα. Αν πιστεύεις ότι προσγειώνεσαι στον ουρανό της άκρατης φιλοδοξίας σου, τότε η επόμενη προσγείωση θα είναι ακόμη πιο δύσκολη.
ΥΓ.: Για την ιστορία, στην “Τρικυμία” του Σαίξπηρ ο “Πρόσπερος” ξαναπαίρνει το βασίλειό του πίσω από τον “Αντώνιο”. Και ο “Αντώνιος” περιορίζεται στα πραγματικά του μεγέθη.
