Έξυπνο αυτό. Και σωστό, νομίζω: Η Νέα Δημοκρατία δεν ανακάλυψε την Αμερική σήμερα. Το διακηρύσσει σε προχθεσινή ανακοίνωσή της για να θυμίσει ότι η Αριστερά ήταν πάντα, και μαχητικά, απέναντι στις πολιτικές των ΗΠΑ, ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούσαν πολέμους, επεμβάσεις, πραξικοπήματα και άλλα καλά για τους λαούς και τις χώρες που αυτή έβαζε στο μάτι. Ενώ η Δεξιά στεκόταν πάντα στο πλευρό των Αμερικανών, όχι μόνο όταν αυτοί ξέσκιζαν άλλες χώρες και άλλους λαούς, αλλά ακόμα κι όταν αυτοί ξέσκιζαν τη δική μας χώρα και τον δικό μας λαό.
Διότι, ας είμαστε δίκαιοι. Βρίσκεις εύκολα κυβέρνηση που ο εκπρόσωπός της να αναφωνεί «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» σε Αμερικανό στρατηγό, ο οποίος επιθεωρεί ελληνικά στρατεύματα; Που να εκτελεί αντιπάλους της με ένα νεύμα του Αμερικανού πρέσβη; Που να διδάσκεται και να διδάσκει τακτικές καταστολής και βασανιστηρίων από ειδικούς της CIA; Που να στέλνει Έλληνες να σκοτωθούν στον υπέρ της ελευθερίας και κατά του ερυθρού κινδύνου αγώνα στην Κορέα; Που για δεκαετίες να στηρίζει τυφλά την αμερικανική πολιτική στην Ελλάδα και όπου γης;
Δεν βρίσκεις βέβαια. Και δεν δείχνει έλλειψη σεμνότητας, ή ξέρω γω κάτι υπερφίαλο, το σημερινό ταρατατζούμ της Ν.Δ. για τη διαχρονική στάση της Δεξιάς απέναντι στις ΗΠΑ. Δείχνει αίσθηση της Ιστορίας. Δείχνει επίσης πώς εννοούσε και πώς εννοεί τη στρατηγική απέναντι στις ΗΠΑ και την «αμοιβαία» συνεργασία. Άσε που δευτερευόντως η ανακοίνωση αυτή αποπνέει και μια κάποια ξινίλα. Την υποτέλεια πολλοί αγάπησαν, αλλά τον υποτελή κανείς δηλαδή; Και γίνονται οι διαδηλωτές του χτες -φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι- συνομιλητές του σήμερα;
Εντάξει, σου λέει ο άλλος, η Δεξιά είναι αδιόρθωτη, αλλά κι εσείς; Είναι... διόρθωση αυτή; Από τις διαδηλώσεις στις αγάπες; Εμείς, ως τι; Ως αριστεροί, κόμμα ή κυβέρνηση; Γιατί, αν πιστεύει κάποιος ότι μια αριστερή κυβέρνηση, με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς, θα έπρεπε να διαδηλώνει κατά των Αμερικανών, αντί να συναλλάσσεται μαζί τους, είναι αλλού. Δεν καταλαβαίνει ότι άλλο κυβέρνηση μιας χώρας κι άλλο κόμμα ενός χώρου. Κι ότι καμιά αγάπη του Τσίπρα για τον Ομπάμα, ή το αντίθετο, δεν είναι κίνητρο εξωτερικής πολιτικής. Άλλα «παίζουν» εδώ.
Και όποιος έχει την ευθύνη δεν μπορεί να παίζει μ’ αυτά...
