Ας μη γελιόμαστε, η πρώτη δύναμη στον κόσμο είναι στα χέρια της Ακροδεξιάς
Αν λάβουμε υπ' όψιν το παραπάνω σχόλιο της "Liberation", τότε η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ σκορπά την ανησυχία και τον τρόμο μέσα κι έξω από την Αμερική. Απευθύνθηκε στον απογοητευμένο και παρατεταμένο πολίτη ενδεδυμένος τον μανδύα του αντισυστημικού. Στην ουσία πρόκειται για μια μεταμφίεση με την οποία επιδίωξε να εξαπατήσει όλο αυτόν τον κόσμο που περιθωριοποιείται.
Αν συγκρίνουμε την εκλογή του Τραμπ με το Brexit στη Γηραιά Αλβιόνα, θα έχουμε ορισμένα σημαντικά στοιχεία: Οι πιο ηλικιωμένοι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της εξόδου, όπως και οι άνω των 45 ετών Αμερικανοί ψήφισαν υπέρ του Τραμπ.
Οι κάτοικοι των περιοχών με εντονότερο το μεταναστευτικό ρεύμα τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Βρετανία τάχθηκαν υπέρ του Τραμπ και του Brexit αντίστοιχα.
Ανάλογη συμπεριφορά είχαν οι κάτοικοι των βιομηχανικών περιοχών με άλλοτε ανθηρές οικονομίες, που τώρα βιώνουν την παρακμή και στις δύο χώρες. Οι μειονότητες που ήταν παραδοσιακό κάστρο των Δημοκρατικών έδωσαν μικρό προβάδισμα στην Κλίντον, στερώντας από αυτή σημαντικό έδαφος για την πρωτιά, ενώ ανέλπιστα υψηλό για τα λεγόμενα και τις απειλές που εκστόμισε προεκλογικά ο Τραμπ ήταν το ποσοστό του στο εκλογικό σώμα των Λατινοαμερικανών και Αφροαμερικανών.
Η σύγκριση των εκλογικών αποτελεσμάτων σε ΗΠΑ και Βρετανία που καταγράφηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αναπτύσσεται στις πλούσιες χώρες του πλανήτη ένα κοινωνικό ρεύμα ταλαιπωρημένων και ουσιαστικά απροστάτευτων, που νιώθουν εαυτούς εκτός κοινωνικού πλαισίου. Είναι οι πρώην εργαζόμενοι σε βιομηχανίες, που έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν σε ζώνες χαμηλού εργατικού κόστους και που η παγκοσμιοποίηση τους επεφύλαξε την τύχη του αποδιοπομπαίου τράγου. Είναι οι νέοι χωρίς σταθερή σχέση εργασίας, οι επονομαζόμενοι «απασχολήσιμοι», οι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και κατάρτισης πολίτες, οι μειονότητες, οι ανασφάλιστοι κ.ά.
Όλοι αυτοί αποτελούν εύφορο έδαφος για να διασπείρει το αντιδραστικό της κήρυγμα η Ακροδεξιά και να τροφοδοτηθεί η ξενοφοβία. Το ρεύμα αυτό δεν περιορίζεται στις μεγάλες χώρες, αλλά έχει επεκταθεί και στις μικρότερες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ευρώπη, όπου, εκτός από τη Γαλλία και τη Γερμανία, σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Τσεχία ακροδεξιά ρατσιστικά κινήματα κερδίζουν επιρροή στα εκλογικά ακροατήρια των χωρών αυτών και είτε διεκδικούν τη συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση είτε πιέζουν από τη θέση της αντιπολίτευσης για δεξιά στροφή.
Πρόκειται για τη δημιουργία μιας άλλης τάξης πραγμάτων στον κόσμο; Δηλαδή για μια Δημοκρατία εκ γενετής ανάπηρη με πολίτες που δυσπιστούν απέναντι σε κάθε θεσμό, δηλαδή μια μεταδημοκρατική κοινωνία;
Στο έδαφος της παγκοσμιοποίησης οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών συνθλίβουν ευρύτατα κοινωνικά στρώματα κάνοντας τους πλούσιους πολύ πλουσιότερους και τους φτωχούς πολύ φτωχότερους. Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο μπορούν να υπάρξουν δύο απαντήσεις διαφορετικής κατεύθυνσης. Αυτή του ακροδεξιού εθνολαϊκισμού, που σημαίνει περιχαράκωση και απομονωτισμό και εκείνη της δημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής ευρωπαϊκής Αριστεράς, που σημαίνει ανάπτυξη με κοινωνική συνοχή, κράτος πρόνοιας, πολιτική εμβάθυνση της Ε.Ε. και συμβολή μιας τέτοιας ισχυρής Ευρώπης στην πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης. Σε μια νέα ισορροπία αγοράς και Δημοκρατίας.
Σε αυτές τις συνθήκες προβάλλει ως το μόνο ισχυρό εναλλακτικό σχέδιο αυτό της ενωμένης Ευρώπης. Αυτής που εκπροσωπεί η ευρωπαϊκή Αριστερά όχι των τραπεζικών λόμπι, αλλά της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης. Αυτή η τελευταία είναι ίσως και το μεγάλο διακύβευμα γύρω από το οποίο θα πραγματοποιηθούν οι πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις στις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας.
Αυτή μπορεί να είναι η δική μας αφήγηση ως χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο γεωπολιτικών αναταράξεων και στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να αποτελέσει κοιτίδα σταθερότητας και ασφάλειας σε μια περιοχή που εκτείνεται από την Ουκρανία έως τη Λιβύη και εμπλέκονται μεγάλα συμφέροντα, διεθνείς παράγοντες και επιδιώξεις. Η παλινόρθωση του παλιού χρεοκοπημένου και στηλιτευμένου καθεστώτος της ελληνικής Μεταπολίτευσης δεν δίνει εγγυήσεις για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και της Δημοκρατίας, αλλά μπορεί να ανοίξει τον δρόμο σε φαινόμενα Βrexit και Τραμπ α λα ελληνικά.
