Η χθεσινή συνθηκολόγηση της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ με την πρόταση για την υποψηφιότητα Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ για την προεδρία της Δημοκρατίας αποτελεί σίγουρα μια ακόμη ένδειξη για το τέλος της παντοδυναμίας της στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Η παραδοχή της στη διάσκεψη με την ηγεσία του κόμματός της -εάν ισχύουν τα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου- ότι “είμαστε οι ισχυρότεροι αλλά δεν είμαστε μόνοι μας” δείχνει ότι η Μέρκελ δεν κατάφερε να βρει άλλον υποψήφιο για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, ο οποίος θα μπορούσε μετά βεβαιότητος να κερδίσει τον Σοσιαλδημοκράτη υπουργό Εξωτερικών στις προεδρικές εκλογές, κι ότι αποφάσισε, παρά την οργή της για τη μονομερή ενέργεια του κυβερνητικού της εταίρου, να προτείνει τον Στάινμαϊερ, να μη ρισκάρει μια σύγκρουση. Έτσι ο πρόεδρος του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ γιορτάζει από χθες την πρώτη νίκη του επί της καγκελαρίου και κυβερνητικής εταίρου του - και ίσως πάρει θάρρος και για επόμενες συγκρούσεις, στον δρόμο προς τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Επί της ουσίας, βέβαια, η σύγκρουση για τον Στάινμαϊερ δεν ήταν σοβαρή. Ο πράος στον χαρακτήρα και “κεντρώος” πολιτικά Σοσιαλδημοκράτης πολιτικός μπορεί εύκολα να εκπροσωπήσει ολόκληρη τη Γερμανία, χαίρει ευρείας δημοτικότητας καθώς και της εκτίμησης των πολιτικών αντιπάλων του.
Ωστόσο, η Μέρκελ ήταν αυτή τη φορά αποφασισμένη να προτείνει έναν πρόεδρο που θα απηχούσε τον συσχετισμό δυνάμεων στο εκλεκτορικό σώμα -όπου έχει τη σχετική πλειοψηφία η CDU- αλλά και θα άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια άλλη κυβερνητική συνεργασία των Χριστιανοδημοκρατών μετά τις επερχόμενες εκλογές. Κι απέτυχε παταγωδώς, ενώ θα μπορούσε, για παράδειγμα, είτε να κατεβάσει υποψήφιο τον Χριστιανοδημοκράτη πρόεδρο της Βουλής, είτε τον Πράσινο πρωθυπουργό της Βάδης Βιρτεμβέργης - εξασφαλίζοντας πιθανότατα και στις δύο περιπτώσεις τη στήριξη των Πράσινων, που θα ήταν αρκετή για την απόλυτη πλειοψηφία. Ο πρώτος αρνήθηκε, ο δεύτερος σκόνταψε στην άρνηση των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας. Κι η Μέρκελ αποδείχθηκε αδύναμη και έναντι των δικών της και έναντι των Σοσιαλδημοκρατών. Σε μια εποχή που η Γερμανία έχει περισσότερη ανάγκη παρά ποτέ από μια ισχυρή καγκελάριο έναντι όχι μόνο της Ρωσίας του Πούτιν και της Τουρκίας του Ερντογάν, αλλά και του μελλοντικού ενοίκου του Λευκού Οίκου.
