Μάλιστα, ο αλαλούμ ακροδεξιός δισεκατομμυριούχος έγινε ο αντισυστημικός εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Βασίστηκε στη δυσαρέσκεια των πολιτών από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης: τη μείωση εισοδήματος των μικρομεσαίων προς όφελος των πλουσίων, τη μεταφορά εξουσίας από το πολιτικό σύστημα σε οικονομικά συμφέροντα, την αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας.
Εκμεταλλεύτηκε επίσης την απογοήτευση από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, το αίσθημα φόβου για τους μετανάστες, τον ρατσισμό. Κεντρικό του σύνθημα «Να κάνουμε πάλι την Αμερική μεγάλη».
Για να το πετύχει απομακρύνεται από διεθνείς εμπορικές συμφωνίες (η ΤΤΙP με την Ευρώπη μπαίνει στο ψυγείο), απειλεί με βαριές ποινές τις βιομηχανίες που σχεδίαζαν να εγκατασταθούν σε άλλες χώρες, υπόσχεται 25 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας - μεταξύ άλλων με την ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανίας. Εκφράζει επιφυλάξεις ακόμη και για το ΝΑΤΟ. Απομονωτισμός.
Πανικός στην Ευρώπη για τον νέο πλανητάρχη, εκτός από τις ακροδεξιές κυβερνήσεις και κόμματα που ενθουσιάστηκαν, θριαμβολογία εδώ από τους χρυσαυγίτες.
Για τον ακροδεξιό χαρακτήρα των κηρυγμάτων του δεν υπάρχει αμφιβολία. Ζήτησε ακόμη και τη νομιμοποίηση των βασανιστηρίων για τρομοκράτες και τη δολοφονία των οικογενειών τους ως μέσο αποτροπής! (“Le Monde”, 10.11.16)
Τι γίνεται λοιπόν τώρα;
Καταρχήν καμία ανοχή. Οσμίζομαι πως κάποιοι αντίπαλοι της παγκοσμιοποίησης σκέφτονται ότι ίσως είναι καλό να έχουν έναν ομόδοξο στον Λευκό Οίκο. Τεράστια πλάνη. Θυμίζω ότι και ο Χίτλερ είχε εμφανιστεί ως αντισυστημικός και αντικαπιταλιστής, χωρίς βέβαια να συσχετίζω εποχές και πρόσωπα...
Εννοείται ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να έχει καλές σχέσεις με την υπερδύναμη, αν και η υποστήριξη Ομπάμα για το χρέος πάει περίπατο.
Η Αριστερά στην Ευρώπη πρέπει να πάρει πολύ σοβαρά την άνοδο του ακροδεξιού προέδρου στις ΗΠΑ. Η Λεπέν ενισχύεται και παραμονεύει, όπως και τα άφθονα ακροδεξιά σχήματα. Είναι σχεδόν βέβαιο πως η πολιτική αντιπαράθεση στην Ευρώπη θα μετατοπιστεί προς τα δεξιά, με ενίσχυση του απομονωτισμού, του αντιευρωπαϊσμού, της εχθρότητας προς τους πρόσφυγες.
Ενδέχεται η θητεία του Τραμπ στην πραγματική πολιτική και η τριβή με την ισχυρή γραφειοκρατία της Ουάσινγκτον να μετριάσουν τις ακραίες προεκλογικές εξαγγελίες του. Άλλοι λένε «τι Τραμπ, τι Κλίντον, το ίδιο είναι». Βαθιά νυχτωμένοι.
