Σοκ και δέος!!!
Σε πλανητική κλίμακα.
Σοκ απ’ αυτό που έγινε, το απροσδόκητο, το αδιανόητο.
Δέος απέναντι σ’ αυτά που μας περιμένουν.
Τα μη δυνάμενα, εισέτι, να λογαριαστούν.
Και να σκεφτείς πως πρόκειται για τον ίδιο λαό που ψήφισε δυο φορές Ομπάμα.
Τον δημοκρατικό, τον Αφροαμερικανό, στην απόλυτη ανατροπή.
Στο κάτω-κάτω για τον Τραμπ ετίθετο και ζήτημα αισθητικής.
Και δεν εννοώ, μονάχα, ως προς τη φιγούρα και τις πόζες του.
Πανηγυρίζει σήμερα η Κου Κλουξ Κλαν.
Πανηγυρίζει η Μαρίν Λεπέν, μαζί οι ακροδεξιοί και οι ρατσιστές οι όπου γης.
Θριαμβολογεί ο Φαήλος Κρανιδιώτης, θριαμβολογεί ο Μιχαλολιάκος, και οι Άδωνις, Βορίδης μη νομίζεις.
Αλλά και η μισή Ν.Δ.
Ή μήπως παραπάνω απ’ τη μισή;
Και να σκεφτείς πως ένα σκουπόξυλο αν έβαζαν οι Δημοκρατικοί απέναντι στον Τραμπ.
Θα έκανε περίπατο.
Πλην της Χίλαρι, της παγκοσμίως αντιπαθέστατης.
Βλέπεις δεν τους άρεσε των Δημοκρατικών ο Μπέρνι Σάντερς.
Για πολύ αριστερό τόνε κόβανε, στερνή τους γνώση.
Ε, ναι, το άγαλμα της Ελευθερίας τι δουλειά έχει πλέον εκεί;
Καιρός να την κάνει σιγά-σιγά.
Ή, εν ανάγκη, ας μασκαρευτεί.
Μια μαύρη κουκούλα με ρόμπα και με σταυρό στο στήθος θα είναι ό,τι πρέπει, ό,τι τους πρέπει.
Αλλά μήπως τα μπερδέψανε οι Αμερικανοί και βγάλανε τον λάθος Ντόναλντ;
Με τον άλλον θα επιστρέφαμε στα χρόνια της αθωότητας.
Με τούτον εδώ ντουγρού για τα χρόνια της χολέρας.
Τι να μας πει τώρα κι ο Μπάρακ Ομπάμα μεθαύριο στην Αθήνα;
Αν πάντως μας ζητήσει πολιτικό άσυλο, μην το πολυσκεφτούμε.
Όμως αστεία-αστεία, ας αξιοποιήσουμε τον συμβολισμό.
Θα έχουμε κοντά μας τον τελευταίο μεγάλο!
Δεν είναι και λίγο...
Άραγε η Ευρώπη θα καταλάβει επιτέλους; Θα συνειδητοποιήσει την απειλή; Θα συνέλθει;
Αν δεν το κάνει, ε, θα είναι άξια της μοίρας της.
Να το πούμε πάντως κι αυτό, έτσι με το χέρι στην καρδιά και χωρίς συμπλεγματικές τσιγκουνιές.
Το μήνυμα της Μέρκελ προς τον Τραμπ, αντάξιο ενός μεγάλου Ευρωπαίου ηγέτη.
Εντάξει, για τον Νίκο Φίλη τα είπαμε όλοι όλα.
Και καλά κάναμε.
Μου τη δίνουνε όμως οι χιλιάδες όψιμοι «φιλικοί».
Που ξεφυτρώσανε απ’ το πουθενά.
Και από το στόμα ή από τις γραφίδες των οποίων ο Φίλης έχει ακούσει τα ακατονόμαστα.
Επιτέλους, αν κάτι μας δείχνει, πάνω απ’ όλα, η συγκεκριμένη εξέλιξη.
Είναι ότι η Αριστερά θέλει χρόνο και «δουλειά πολλή» για να πάρει και την «εξουσία».
Το μεγαλύτερο από τα στοιχήματά της.
Και το δυσκολότερο.
Η πλάκα η μεγάλη, από τις μεγαλύτερες, το προνουντσιαμέντο του Βενιζέλου κατά της Φώφης.
Αναμένεται δε σειρά επεισοδίων επ’ αυτού.
Με πολύ κέφι και μοναδικό μπρίο.
Ώσπου να καταλήξει στο ασφαλές λιμάνι που όλοι ξέρουμε.
Από τις χιλιάδες πολιτικές απρέπειες που έχει διαπράξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η χειρότερη και η πιο ταπεινωτική (για κείνον) είναι που τα ’βαλε με την Έφη Αχτσιόγλου, τη νέα υπουργό Εργασίας.
Με τον τρόπο που τα ’βαλε, ως προς το «ήθος» της επίθεσής του.
Ε, ναι, Κυριάκο, αν δεν σου το ’χουνε πει, ο κατήφορος δεν έχει πάτο.
Εξανίστανται κάποιοι φίλοι που η Τουρκία χαρακτηρίστηκε από την Ε.Ε. «ασφαλής τρίτη χώρα».
Προκειμένου να υπογραφεί έτσι η συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας για τους πρόσφυγες.
Και έχουν, θα πρέπει να πούμε, όλα τα δίκια του κόσμου.
Ποια «ασφαλής χώρα» το σουλτανάτο του Ερντογάν;
Σκεφτείτε όμως να μην έκανε η Ευρώπη πως τη θεωρεί ασφαλή.
Και να μην είχε, επομένως, υπογράψει τη συμφωνία.
Κάπου εφτά με δέκα χιλιάδες νοματαίοι θα μας έρχονταν καθημερινά στα νησιά.
Όσοι θα επιζούσαν από τα ναυάγια.
Α λα παλαιά...
Ε, ας τα συνυπολογίζουμε όλα στην κριτική μας, αχρείαστα να ’ναι.
Για χάρη της απλής λογικής, επιτέλους.
Για τη Λυδία Κονιόρδου η ευχή είναι μία και μόνη.
Να αναδειχθεί σε τόσο σημαντική και επιτυχημένη υπουργό Πολιτισμού.
Όσο μοναδικά σπουδαία θεατρίνα είναι.
Εντάξει, καθαρίστηκε ο Βοτανικός από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, καιρός ήτανε.
Μήπως είναι καιρός να ξεκινήσουν, επιτέλους, και οι εργασίες για το τέμενος;
Ή μήπως θα λογαριάσουμε, και επ’ αυτού, το βέτο του Ιερώνυμου;
Και κάτι ακόμη ως προς την Τραμπιάδα.
Το μεγάλο ναυάγιο, πλην των δημοσκοπήσεων, είναι και του μιντιακού σύμπαντος.
Έτσι, για να μετράμε πλέον σωστά την πραγματική τους επιρροή τη σήμερον ημέρα.
Ό,τι ακριβώς έγινε κι εδώ σ’ εμάς, από το 2012 και δώθε.
Να το καταλάβουν, τουλάχιστον, και ν’ αποφασίσουν να επενδύσουν σε κάτι άλλο.
Στην αξιοπιστία τους, ας πούμε.
Και στον αυτοσεβασμό τους...
