Live τώρα    
15°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
15 °C
12.0°C16.5°C
1 BF 69%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
14 °C
11.5°C16.0°C
0 BF 65%
ΠΑΤΡΑ
Αραιές νεφώσεις
14 °C
7.0°C15.5°C
2 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
14 °C
12.8°C15.8°C
2 BF 80%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
5 °C
4.9°C12.9°C
0 BF 100%
Ο... χορός των παράπλευρων εξουσιών
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Ο... χορός των παράπλευρων εξουσιών

Αν ζούσε ο Μοντεσκιέ στην εποχή μας και έβλεπε αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2016, στη χειρότερη περίπτωση θα είχε... αυτοκτονήσει και στην καλύτερη θα μας εξαιρούσε από την αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Ενώ θα έπρεπε η νομοθετική εξουσία να νομοθετεί, η εκτελεστική να υλοποιεί τη λαϊκή βούληση και η δικαστική να δικάζει και να αποδίδει το δίκιο σε αυτόν που το δικαιούται, εδώ οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί.

Όλα έχουν γίνει ένα. Στην Ελλάδα του 2016, η ρήση το «έκαστος εφ’ ώ ετάχθη» δεν έχει ισχύ, όπως δεν ισχύει και το άλλο με τον... παπά και τον... ζευγά. Άλλες... «εξουσίες», παράπλευρες ή παράλληλες, φανερές ή κρυφές, άλλες του... θεού και άλλες του... ληστή, όλες κάνουν πολιτική. Επιχειρούν να ελέγχουν για πάντα τον δημόσιο βίο και να επιβάλλουν με το έτσι θέλω τις δικές τους επιδιώξεις. Κάποιες φορές το πετυχαίνουν κιόλας. Άλλες όχι.

Πάρτε για παράδειγμα το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Για αρκετά χρόνια το πολιτικό σύστημα κρατούσε στο... ψυγείο το ΕΣΡ και δεν το άφηνε να ασκήσει τις εξουσίες που του είχε παραχωρήσει το Σύνταγμα για την αποκατάσταση της νομιμότητας στο τηλεοπτικό τοπίο. Το αποτέλεσμα ήταν να αλωνίζει η... εξουσία του καναλάρχη.

Και όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να βάλει κανόνες στην αρένα, τότε η Ν.Δ., συνεπικουρούμενη από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ταυτίστηκαν με τα συμφέροντα των μιντιαρχών και όχι με τη νομιμότητα. «Κρύφτηκαν» πίσω από την ανυπαρξία του ΕΣΡ, αρνούνταν πεισματικά τη συγκρότησή του με αποτέλεσμα να συνεχίσει να αλωνίζει η... εξουσία του καναλάρχη. Όλοι μαζί... έκλειναν το μάτι στους καναλάρχες και χρησιμοποιούσαν τη δύναμή τους για αντιπολιτευτικούς λόγους ακόμα, και για την ανατροπή της κυβέρνησης. Αυτοπυροβολήθηκαν.

Ο Ν. Βούτσης έλυσε τον «γόρδιο δεσμό» του ΕΣΡ

Χρειάστηκαν έξι συνεδριάσεις της Διάσκεψης των Προέδρων αλλά και η πολιτική οξυδέρκεια, η διαλεκτική σκέψη και οι συνθετικές ικανότητες του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση για να αρθούν τα αδιέξοδα και να συγκροτηθεί το ΕΣΡ χωρίς περιττά τραύματα σε πρόσωπα, κόμματα και θεσμούς. Το μόνο που τραυματίστηκε είναι η αξιοπιστία της αντιπολίτευσης, αλλά και αυτό καθαυτό το καθεστώς της ανομίας και της ασυδοσίας, που κρατά 27 ολόκληρα χρόνια.

Από το απόγευμα της Πέμπτης η χώρα διαθέτει πλέον ΕΣΡ και τώρα όλοι οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ο δρόμος είναι ανοιχτός για να ολοκληρωθεί η διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών, να καταβληθεί το τίμημα αλλά και να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Ο... νόμος του ιεράρχη

Πάρτε, όμως, για παράδειγμα και την υπόθεση Φίλη. Ο κατά γενική ομολογία επιτυχημένος υπουργός Παιδείας βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, θύμα της... εξουσίας του ιεράρχη. Η πρωτοφανής σε βιαιότητα επίθεση του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου εναντίον του και ο ανοιχτός εκβιασμός, που επιχείρησε, είχε και στόχο και σκοπό. Μπορεί να χτύπησε τον Ν. Φίλη, στην ουσία όμως στόχευε την ίδια την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας και είχε σκοπό να αμφισβητήσει ευθέως το δικαίωμά της να ασκεί την εκπαιδευτική πολιτική στον τόπο.

Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός δεν θέλησε να προσθέσει στα ανοιχτά μέτωπα της αξιολόγησης, του χρέους, της διαπλοκής ένα ακόμα μέτωπο με τη μισαλλόδοξη, σκοταδιστική εμμονή της ηγεσίας της Εκκλησίας, που ζητούσε εκβιαστικά... επί πίνακι την κεφαλήν του Φίλη. Είδε το δάσος και όχι το δέντρο, όσο ψηλό και αν ήταν.

Η ιστορία θα γράψει ότι υπέκυψε στον απαράδεκτο εκβιασμό του κ. Ιερώνυμου, όπως είχε υποκύψει κάποτε και ο Α. Παπανδρέου σε έναν ανάλογο εκβιασμό του μακαριστού Σεραφείμ διώχνοντας από την τότε κυβέρνηση τον Αντ. Τρίτση για την εκκλησιαστική περιουσία. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Το μόνο που μένει ίδιο και απαράλλαχτο είναι η εξουσιαστική βουλιμία της Ιεραρχίας, η οποία δεν αρκείται απλά να έχει λόγο και γνώμη σε ασκούμενες πολιτικές στην εκπαίδευση, αλλά επιδιώκει να επιβάλλει τις δικές της.

Και το χειρότερο είναι ότι, όταν αυτό δεν γίνεται αποδεκτό, τότε επιλέγονται η πολιτική πίεση, οι απειλές, οι εκβιασμοί. Παίρνουν φωτιά τα άμφια, εξανίστανται τα εξαπτέρυγα, οι άμβωνες γίνονται εξέδρες, ενώ υπογράφονται και... συμβόλαια πολιτικού θανάτου, όπως κατήγγειλε ο Ν. Φίλης. Κάτι σαν τζιχάντ στην ορθόδοξη εκδοχή της.

Το απογοητευτικό είναι ότι σε αυτές τις τακτικές μαζί με τους ακραίους της Ιεραρχίας συμπλέει και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος, εκτός από τη... θυσία του Φίλη, ζητάει τώρα να θυσιαστεί και το τζαμί στην Αθήνα, ανακαλύπτει κίνδυνο αφελληνισμού και... μουσουλμανοποίησης της χώρας, ενώ ουσιαστικά αθωώνει τον πιο ακραίο από τους ακραίους της Εκκλησίας. Και είναι απογοητευτική αυτή η εξέλιξη γιατί ο κ. Ιερώνυμος για... αλλού ξεκίνησε και αλλού τον οδηγεί η... εξουσία του ιεράρχη.

Ο κόσμος αλλάζει - δεν γίνεται καλύτερος

Τελικά τι είναι νόμος σε αυτόν τον τόπο; Φαίνεται ότι από το αμφιλεγόμενο σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», που πάντως περιείχε δόσεις ουτοπίας, ρομαντισμού και αλληλεγγύης στον αδύναμο, πολλοί επιχειρούν να επιβάλουν στην κοινωνία ότι «Νόμος είναι το δίκιο του καναλάρχη», «το δίκιο του ιεράρχη» και διαχρονικά «το δίκιο του λεγόμενου νταβατζή».

Κάποιοι θέλουν να κρατήσουν τη χώρα όμηρο της πολιτικής αφασίας, εγκλωβισμένη σε μια αρχή: όλα αλλάζουν, όλα ισοπεδώνονται, αρκεί να μη θίγονται τα «κεκτημένα» - όχι όλων, αλλά των ολίγων. Να ακροβατεί διαρκώς σε τεντωμένο σχοινί, ευάλωτη, αδύναμη και διαρκώς εκβιαζόμενη. Με την οικονομία της να αγκομαχά, την ανεργία να πέφτει αλλά να παραμένει υψηλή, τη φτώχεια, την ανασφάλεια και την κοινωνική μελαγχολία να είναι πανταχού παρούσες. Με τους θεσμούς της να συνθλίβονται στις μυλόπετρες ποικιλώνυμων συμφερόντων.

Όλα αυτά σε έναν κόσμο που αλλάζει, αλλά όχι προς το καλύτερο. Όπου η παγκοσμιοποίηση και η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού σαρώνουν κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα, οδηγούν λαούς στο περιθώριο, στην απόγνωση ή και στην τυφλή αμφισβήτηση. Και τελικά τους «στέλνουν» συστημένους στις κάλπες της Λεπέν, του Μπέπε Γκρίλο, των Γερμανών ακροδεξιών, της Χρυσής Αυγής και τώρα και στην «αγκαλιά» αυτού του απερίγραπτου τύπου, ενός επιδειξιομανή φαφλατά με ακροδεξιές, ρατσιστικές και σεξιστικές εκρήξεις. Και αν συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα, δυστυχώς, θα έρθουν και τα χειρότερα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL