Η χώρα βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη φάση. Την κρισιμότερη από τη μεταπολίτευση και ύστερα. Όσο πιο γρήγορα καταφέρει να την υπερβεί τόσο καλύτερα για τον λαό και την κοινωνία συνολικά.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. εδώ και ενάμιση χρόνο προσπαθεί εν μέσω μεγάλων δυσκολιών να χειριστεί υπέρ των πολλών τα προβλήματα που άφησαν πίσω η τριαντάχρονη εποχή του συναινετικού δικομματισμού (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ) αλλά και η περίοδος των Μνημονίων που επέβαλαν στη χώρα οι δανειστές σε συνέργεια με το εγχώριο κατεστημένο.
Ποια Ελλάδα παρέλαβε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα;
Αυτήν που είχε χάσει ήδη το 25% του εισοδήματός της, που η οικονομία της διήνυε τον έκτο χρόνο ύφεσης, που η ανεργία είχε εκτοξευθεί σε ύψη ρεκόρ με κύριους αποδέκτες τους νέους, με το ασφαλιστικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης και με λουκέτα σε χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Το προβλεπόμενο ταμειακό έλλειμμα όταν ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανερχόταν σε 500 εκατομμύρια ευρώ.
Αυτή την Ελλάδα, πληγωμένη βαριά από τις πολιτικές που ασκήθηκαν πριν και μετά τα Μνημόνια, ανέλαβε να ξαναφέρει στην κανονική ζωή η κυβέρνηση.
Το έργο που επιφορτίζεται είναι τεράστιας σημασίας γιατί η χώρα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας περιοχής στην οποία έχουν δρομολογηθεί σοβαρές γεωπολιτικές αλλαγές. Η Ελλάδα στον χάρτη αυτών των αλλαγών εμφανίζεται ως ένας πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας, που με την πολιτική της και το στίγμα της μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων με όρους ανθρωπιστικούς -όπως το προσφυγικό- αλλά και συνεννόησης στις διεθνείς διενέξεις.
Μια συμφωνία για την απομείωση του χρέους της χώρας θα της επιτρέψει να αναπνεύσει οικονομικά, να βγει στις αγορές, να αναζητήσει επενδύσεις.
Αυτή η Ελλάδα θα είναι ένας ισχυρός παράγοντας για την ασφάλεια στην Ευρώπη, δεξαμενή ανάπτυξης προς όφελος συνολικά της Ε.Ε. Η στήριξη του αιτήματος της χώρας για την όσο το δυνατόν ταχύτερη ανταπόκριση των εταίρων στο δίκαιο αίτημα για το ελληνικό χρέος είναι προφανώς εκ των ων ουκ άνευ.
Μια Ευρώπη ενωμένη με βάση τις αρχές της αμοιβαιότητας, της υπεράσπισης των δκαιωμάτων, της αλληλεγύης των κρατών και των λαών, χρειάζεται μια χώρα - μέλος με τα χαρακτηριστικά αυτά και κυρίως στις δύσκολες περιοχές όπου η Ε.Ε. συνορεύει με τον υπόλοιπο κόσμο, όπως π.χ. με την Τουρκία.
Η “μάχη του χρέους” δεν είναι συνεπώς αποκλειστική υπόθεση της ελληνικης κυβέρνησης. Είναι υπόθεση όλης της Ευρώπης και φυσικά υπόθεση όλων των εγχώριων δυνάμεων που συμφωνούν με τη στρατηγική της συμμετοχής τη χώρας στη ζώνη του ευρώ και την έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια. Οι δυνάμεις αυτές δεν καλούνται να ταυτιστούν ιδεολογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να στηρίξουν ουσιαστικά την προσπάθεια της κυβέρνησης για τη διευθέτηση του χρέους.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας κρίνονται. Ασφαλώς η κυβέρνηση φέρει την κύρια ευθύνη για την πορεία της χώρας. Αλλά και η αντιπολίτευση έχει σοβαρές ευθύνες για το πώς ασκεί τον δικό της θεσμικό ρόλο.
