Τα κομμουνιστικά κόμματα, όσα είχαν την εξουσία στην Ευρώπη, την οποία εξουσία βρήκαν έτοιμη και παραδοτέα από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απέτυχαν παταγωδώς. Το ότι όλοι οι λαοί των χωρών αυτών ένιωσαν απελευθερωμένοι από την καταπιεστική έλλειψη δημοκρατίας και ελευθερίας φάνηκε από τις πολιτικές και θρησκευτικές επιλογές που έκαναν, όταν πέρασαν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τα 45 χρόνια σοσιαλιστικής οικοδόμησης που ακούγαμε, πήγαν τελικά στον βρόντο, όπως πήγαν και τα 73 της μεγάλης Σοβιετικής Ένωσης στο όνομα της οποίας ορκίζονταν και θυσιάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο.
ΤΕΛΕΙΩΣΕ λοιπόν ο σοσιαλισμός; Το μοντέλο του μονοκομματικού συστήματος και της δογματικής ισοπέδωσης προσώπων και πραγμάτων ναι, τέλειωσε. Πολλοί αριστεροί διανοητές το είχαν προβλέψει. Ο δικός μας Νίκος Πουλαντζάς το είχε διατυπώσει με σαφήνεια πριν από το θλιβερό φινάλε. “Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει”. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η κοινωνία έχει το δικαίωμα να δοκιμάσει τις σοσιαλιστικές ιδέες και έχει ασφαλώς το ίδιο δικαίωμα, να απορρίψει ένα μοντέλο ή μεταρρυθμίσεις, αν αυτές δεν δουλεύουν προς όφελος της πλειονότητας των πολιτών. Με λίγα λόγια, το πολιτικό πεδίο δεν μπορεί παρά να είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία.
ΑΠΟ το ΚΚΕ και πέρα, τα σχήματα που υπάρχουν δεν αποδέχονται τον κοινοβουλευτικό δρόμο, διότι δεν είναι, λέει, επιστημονικός. Μάλιστα το ΚΚΕ δεν ορκίζεται στην τήρηση του Συντάγματος, αλλά δεν έχει κανένα ιδεολογικό πρόβλημα να παίρνει μέρος στις εκλογές για την ανάδειξη του αστικού κοινοβουλίου. Περιμένουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα και τη μικρομεσαία αγροτιά να επαναστατήσουν, να πάρουν και τα όπλα, ακόμα να καταλάβουν την εξουσία και να την αναθέσουν στο κόμμα. Τόσο απλά. Μάλιστα όσο χειρότερες είναι οι συνθήκες ζωής στη χώρα τόσο το καλύτερο, αφού ωριμάζουν ταχύτερα οι επαναστατικές προοπτικές. Για αυτό είναι θανάσιμος ο κίνδυνος να λύσει προβλήματα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να παραπλανηθεί ο λαός.
ΜΕΓΑΛΗ η εισαγωγή για να θέσουμε το ερώτημα; Ποιο είναι το μοντέλο του σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα; Το μοντέλο αυτό δεν υπάρχει και δυστυχώς ο κλήρος έπεσε στον ΣΥΡΙΖΑ να το διατυπώσει. Και πώς διατυπώνεται αυτό το μοντέλο όταν τα περισσότερα στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ανατριχιάζουν στην ιδέα να δηλώσουν ως πολιτική ταυτότητα, Σοσιαλιστές δημοκράτες; Μικρό το κακό, αφού η ζωή σε δοκιμάζει σκληρά και δίνει απαντήσεις. Το νέο μοντέλο για τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα δεν μπορεί να οριστεί ακόμα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια αέναη διαδικασία μεταρρυθμίσεων με την έγκριση αλλά και τον έλεγχο της κοινωνίας. Μεταρρυθμίσεων που θα δημιουργούν συνθήκες ανακατανομής του εθνικού πλούτου. Για να ανακατανείμεις όμως τον εθνικό πλούτο, πρέπει πρώτα να τον δημιουργείς. Και για να τον δημιουργήσεις, χρειάζεσαι ένα μεικτό οικονομικό σύστημα και σίγουρα δυνατό ιδιωτικό τομέα, που σαφώς είναι ταχύτερος και αποτελεσματικότερος από τις διαλυμένες και βραδυπορούσες, στις περισσότερες των περιπτώσεων, δημόσιες δομές. Όμως, αν δεν υπάρχει ο καθοριστικός ρυθμιστικός ρόλος του δημοσίου τομέα και οι συνέργειες που έχει ή πρέπει να έχει για να συνεισφέρει στην εθνική οικονομία, το σκάφος θα μπατάρει και θα κινδυνεύσει να πέσει στα βράχια, όπως βλέπουμε να γίνεται σε πολλές χώρες και μάλιστα ανεπτυγμένες.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ έχει παγκοσμιοποιηθεί και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, καθώς είναι αποτέλεσμα της επανάστασης των νέων τεχνολογιών. Συνεπώς πρέπει να κινηθείς με ευφυΐα και ταχύτητα σε αυτό το περιβάλλον, αξιοποιώντας όλα τα πλεονεκτήματα που διαθέτεις και εκείνα που κάνουν τη διαφορά και μπορείς να τα αναπτύξεις. Συνεπώς, το μοντέλο θα κατασκευάζεται διαρκώς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όταν μάλιστα η χώρα μας ξεκινά από την αρχή, χρειάζεται συμμάχους, διεθνείς συνεργασίες, πολλά νέα κεφάλαια για επενδύσεις σε εταιρείες με υψηλή προστιθέμενη αξία για τη δημιουργία των νέων θέσεων εργασίας που είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα. Και σε αυτό το πεδίο η άπειρη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να αντέξει τους βομβαρδισμούς και να διαμορφώσει νέους συσχετισμούς στην Ε.Ε., εκκινώντας από το 27 εναντίον ενός, για να βλέπουμε σήμερα τον Σόιμπλε παντελώς απομονωμένο.
ΓΙΑ να καταλάβει κανείς το μέγεθος του προβλήματος: Αν η κυβέρνηση κατόρθωνε να δημιουργεί 100 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας τον χρόνο, θα χρειάζονταν περίπου δέκα έτη για να πέσει η ανεργία σε μονοψήφιο νούμερο. Έχουν καμιά ιδέα όλοι αυτοί οι ultra αριστεροί, για το πώς δημιουργούνται αυτές οι θέσεις και πώς αυτές θα συνεισφέρουν στο εθνικό εισόδημα; Δραπέτευσαν από την πολιτική πραγματικότητα μη έχοντας την ικανότητα να διοικήσουν και να δημιουργήσουν αποτέλεσμα. Με πύρινους λόγους, κάνουν με τα κρεμμυδάκια τον καπιταλισμό δημιουργώντας μια αυτάρεσκη πολιτική ηδονή, όταν ο καπιταλισμός στην τελική αναμέτρηση του 1990 μας πήρε και τα σώβρακα.
Ο ΚΟΣΜΟΣ χρειάζεται μια νέα αριστερή πρωτοπορία για το ταξίδι προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Όσοι φοβούνται, μπορούν να μείνουν στην ασφάλεια του ενυδρείου τους και να περιμένουν τη λαϊκή επανάσταση. Υπάρχουν στην κοινωνία δυνάμεις που έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να αγωνιστούν τώρα για μια καλύτερη Ελλάδα. Θα τις βρει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις δυνάμεις;
