Τελικά, όπως προέκυψε και από το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα θα συνεχίσει να λειτουργεί με τη λογική των συνιστωσών. Μόνο που οι συνιστώσες δεν είναι μόνον ομάδες μελών που έχουν ταυτόσημες ιδέες, που εξελίσσονται. Ακόμα και σήμερα παραμένουν μηχανισμοί που καθορίζουν τις συνθέσεις των οργάνων. Και τις καθορίζουν χωρίς ενιαία από κοινού αξιολόγηση, νοθεύοντας κάθε αντικειμενικότητα, αφού δεν έχουν -ως τάσεις- συγκεκριμένη και αυστηρά καθορισμένη εσωτερική λειτουργία. Με λίγα λόγια, το κόμμα χάνει τη δυνατότητα να αξιολογεί με ενιαίο τρόπο τα μέλη και τα στελέχη του, καθώς οι συνιστώσες έχουν αποσπάσει αυτό το δικαίωμα στην πράξη. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών, που λέγανε στο 1ο συνέδριο και που ξαναθυμήθηκε ο πρόεδρος του κόμματος στο 2ο, παραμένει σύνθημα κενό περιεχομένου.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να πει κανείς ότι το μοντέλο των κομμουνιστικών κομμάτων δεν μπορεί να υπάρξει στη σύγχρονη εποχή. Πως δεν μπορούν να καταπιέζονται και να κρύβονται ή ακόμα χειρότερα να περιθωριοποιούνται και να διώκονται για τις ιδέες τους τα μέλη εκείνα που αμφισβητούν τη γραμμή και τις ενέργειες της πλειοψηφίας. Πράγματι, έτσι είναι. Η δημοκρατία πρέπει να είναι άπλετη αλλά και σεβαστή. Μόνο που στην εσωτερική τους λειτουργία οι συνιστώσες παραβιάζουν αυτό το οποίο υπερασπίζονται. Δηλαδή τη δημοκρατία και την αξιοκρατία και σε τελική ανάλυση την αποτελεσματικότητα ενός άπειρου σε κυβερνητικές ευθύνες κόμματος, σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη και κρίσιμη για τα εθνικά συμφέροντα.
ΑΠΟ ποιον έχουν εκλεγεί οι ηγέτες των συνιστωσών που καθορίζουν ποιος θα εκλεγεί στην Κεντρική Επιτροπή και ποιος στην Πολιτική Γραμματεία; Έστησαν ποτέ εσωτερική κάλπη για να αξιολογήσουν τα ίδια τα μέλη των συνιστωσών τους υποψήφιους που πρέπει να προταθούν για προτίμηση στο συνέδριο; Έλαβαν ποτέ υπόψιν τους τα πεπραγμένα και την αποτελεσματικότητα των στελεχών που εξακολουθούν να προωθούν; Με λίγα λόγια, η αξιολόγηση που κάνουν οι ηγέτες των συνιστωσών ακυρώνει, λόγω ελλείμματος δημοκρατίας, το δικαίωμα και την υποχρέωση του κόμματος να επιλέγει τους καλύτερους.
ΜΠΟΡΕΙ να φτάνει σε ανώτερες θέσεις του κόμματος κάποιος που έχει κάνει λευκή απεργία στις κρίσιμες δεύτερες εκλογές του 2015, γιατί δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα μείνει ή αν θα φύγει; Τελικά έμεινε, καθώς προτίμησε την ασφάλεια του επαγγελματικού στελέχους, αφού η συνιστώσα του δεν αξιολόγησε ως σοβαρό λόγο τη στάση του και τον συμπεριέλαβε στις προτιμήσεις της. Τα παραδείγματα που προκαλούν είναι πολλά. Και ήταν πρόκληση και μάλιστα μεγάλη τουλάχιστον μία από τις επιλογές του κόμματος στο τιμητικό προεδρείο του συνεδρίου. Ας μην επεκταθώ γιατί δεν έχω καμία διάθεση να μείνω σε πρόσωπα χάνοντας το δάσος, παρ’ ότι στο συνέδριο οι αυτοκριτικές τοποθετήσεις και αξιολογικές κρίσεις, που ασφαλώς προσωποποιούνται, δεν ήταν πολλές και όσες υπήρξαν σίγουρα δεν ελήφθησαν υπόψιν. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Το θέμα είναι η δημοκρατία και η αξιοκρατία και πώς ενισχύονται. Πώς όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κάποτε ισότιμα.
ΚΑΙ ΑΦΟΥ το θέμα είναι η δημοκρατία και η αξιοκρατία, απαιτείται από όλους απάντηση για το πώς μπορεί αυτή να θωρακιστεί στην κομματική πρακτική. Αν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει ότι ο μόνος τρόπος λειτουργίας που τους ταιριάζει είναι αυτός, το κόμμα θα μείνει περιχαρακωμένο. Μάλιστα ανερχόμενο στέλεχος, σε δηλώσεις του για το αποτέλεσμα των προσώπων που συγκροτούν τη νέα Κ.Ε., είπε: “Το συνέδριο έδειξε την εμπιστοσύνη του στα στελέχη από την καρδιά της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ του 4%”. Και μετά περιμένουν κάποιοι να ανοιχτεί το κόμμα στην κοινωνία και νέα μέλη να πυκνώσουν τις γραμμές του. Και όσοι ήλπιζαν ότι με την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας θα άνοιγε ο δρόμος για να εξομαλυνθεί η εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, έμαθαν από το 2ο συνέδριο ότι αυτό δεν είναι εφικτό στο ορατό πολιτικό μέλλον. Διότι είναι τέτοια η φύση των πραγμάτων που οι εξουσίες μέσα στις συνιστώσες είναι πειρασμοί, οι οποίοι, αν μένουν χωρίς αντιμετώπιση, δημιουργούν, ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων, τη βουλιμία για ακόμη περισσότερη κομματική εξουσία, με πλάγια μέσα.
