Για να κερδίσει η Αριστερά ψηφοφόρους και η κυβέρνηση της Αριστεράς σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια της, θα πρέπει, όπως μου λένε αναγνώστες μου στις πρώτες συζητήσεις μετά το Συνέδριο, να φροντίσει το δημόσιο σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης να μη διαβρωθεί από την ιδιωτική εμπορευματοποίησή του. Πρόκειται για τον τομέα ευημερίας του λαού που κινδυνεύει με φθορά από τις ανέλεγκτες και απειθάρχητες παρεμβάσεις του ιδιωτικού τομέα και της δικτατορίας των ανεξέλεγκτων αγορών. Κερδοσκοπικά εισχωρούν οι επιτήδειοι στον τομέα της Παιδείας, της Υγείας, της φροντίδας της τρίτης ηλικίας και γενικά του συστήματος κοινωνικής αλληλεγγύης, αρπάζοντας και συσσωρεύοντας κέρδη και υπεραξίες, πτωχεύοντας τον δημόσιο κορβανά. Είναι μύθος ότι οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων υπηρεσιών της ευημερίας του λαού υπηρετούν τον πολίτη, τον υποβιβάζουν σε άβουλο και ανίσχυρο καταναλωτή.
Οι αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί που πάντα υπηρετούν το κοινωνικοοικονομικό σύστημα της παντοδυναμίας της ισχύς και του πλούτου, δεν θα πάψουν ποτέ να πιπιλίζουν το παραμύθι του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης ως τον μοναδικό, τάχα, μοχλό ανάπτυξης και της σωστής συνεχούς ανακαμψιακής πορείας. Είναι τότε που συμβαίνει, όπως λένε και ισχυρίζονται, που οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και οι αγορές παράγουν και προσφέρουν ό,τι ακριβώς οι καταναλωτές και ο λαός όλος θέλει και επιθυμεί. Αλλά σε ποιους τα λένε αυτά και ποιους κοροϊδεύουν; Εμείς ξέρουμε ότι στην καπιταλιστική οικονομία και στη δικτατορία των αγορών η ζήτηση υπάρχει γι’ αυτούς που έχουν λεφτά να αγοράζουν τα προσφερόμενα στην αγορά υλικά προϊόντα και υπηρεσίες. Τι ζήτηση να έχουν οι χαμηλόμισθοι, που με το ζόρι μπορούν να προμηθεύονται τα βασικά τους τρόφιμα και δεν τους περισσεύουν χρήματα για ενοίκιο και άλλες ανάγκες. Γενικά οι μισθοσυντήρητοι και οι συνταξιούχοι συνεχώς βλέπουν να τους πετσοκόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις, οπότε για ποια ζήτηση μιλάμε από τους άνεργους και όσους δεν έχουν καθόλου εισόδημα; Και να είσαστε σίγουροι πως υπάρχουν και τέτοιοι συμπολίτες μας.
Η ανέλεγκτη οικονομική ολιγαρχία και οι διαπλεκόμενοι επίορκοι και κομπάρσοι της διαφθοράς που συμβάλλουν στη φτωχοποίηση του λαού είναι αυτοί που ακόμα έχουν την εξουσία στη χώρα μας και μας πουλάνε την καραμέλα ότι τάχα η παραγωγή, οι πρώτες ύλες και οι παρεχόμενες υπηρεσίες κατευθύνονται από τις ανάγκες και τη ζήτηση, όταν ξέρουν πως ο λαός στερείται ρευστού και ότι στον λαό, που δημιουργεί με την εργασία του τον πλούτο της χώρας, επιστρέφονται ψίχουλα από το κοινωνικό περίσσευμα που επινοεί και παράγει. Όλα αυτά είναι γνωστά, ιδιαίτερα σ’ εμάς τους λάτρεις και τους συντρόφους των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας και της ευρηματικής ελεγχόμενης επιχειρηματικότητας. Είμαστε άντρες και γυναίκες κομματικά ενταγμένοι, αλλά και ανένταχτοι στον ενδοαριστερό παραταξιακό χώρο και όχι μόνο, ωστόσο όλοι μας λίγο ή πολύ δουλεύουμε πολιτικά αφυπνίζοντας τις συνειδήσεις των συμπολιτών μας, παραμένοντας αφιερωμένοι στα θελήματα και στα συμφέροντα των λαϊκών αναγκών.
Είμαστε κι εμείς γέννημα και θρέμμα της παλλαϊκής κοινωνικής συμμαχίας σε μέρες που η λαϊκή ετυμηγορία έχει δώσει τη νομοθετική και εκτελεστική δυνατότητα για πρώτη φορά σε κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ζητάμε, λοιπόν, από τη σημερινή κυβέρνηση της κοινωνικής ευθύνης και της δημοκρατικής ανασυγκρότησης της χώρας να μην παραδώσει τη δημόσια Παιδεία, την Υγεία, τον πολιτισμό, τη φροντίδα της τρίτης ηλικίας, αλλά και των συστημάτων της κοινωνικής αλληλεγγύης στη γενικότερη εμπορευματοποίηση της ευημερίας των εργαζομένων και του λαού όλου.
Η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά στον 21ο αιώνα, σε μια χώρα που καταδυναστεύτηκε από δικτατορίες, από διεφθαρμένες ξενόδουλες αντιλαϊκές κυβερνήσεις και μοναρχοφασιστικές συμμαχίες ξένων στρατιωτικοπολιτικών συμφερόντων, οφείλει να επιλέγει φιλολαϊκές λύσεις και προσεγγίσεις που συνεχώς θα αλλάζουν τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων της δημιουργίας, της εργασίας και του μόχθου, μιλώντας στον λαό τη γλώσσα του, υπερβαίνοντας συνεχώς τις δυσκολίες των διεκδικήσεών μας, χωρίς ακαταλαβίστικες θεωρίες και φλυαρίες παραπλανητικές. Μιλώντας για την καταπολέμηση της εμπορευματοποίησης της ευημερίας του εργαζόμενου λαού και των παιδιών του, θα πρέπει να εξηγούμε στους ψηφοφόρους που μας εμπιστεύονται την ευλογία του δημόσιου τομέα, όπως, για παράδειγμα, στην Υγεία και την Παιδεία. Οι ιδιωτικοποιήσεις και η εμπορευματοποίηση του δημόσιου τομέα έχουν στόχο τη ληστρική και ανέλεγκτη εκμετάλλευσή του στερώντας κέρδη και πόρους από την ευημερία των πολιτών.
Ο μύθος της στυγνής καπιταλιστικής ανάπτυξης και η κοινωνική σύγχυση του άγριου και απάνθρωπου συγκεντρωτισμού κάθε υπεραξίας και χρηματοπιστωτικής εκμετάλλευσης κομματιάζει το άτομο στην καταναγκαστική δραστηριότητα και αλλοτρίωση. Η ηθική της Αριστεράς είναι στην πράξη η πολιτική της ανθρώπινης κοινωνικότητας και των συγκρούσεών της με τα πόδια σταθερά στο έδαφος και στην εγγύτερη παρέμβαση επιρροής του ατόμου που είναι η γειτονιά και ο δήμος του.
Οι διοικητικές αρμοδιότητες γι’ αυτό που η κεντρική εξουσία απεμπόλησε προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι μόνο ένα σκέλος της εξουσίας της. Το δεύτερο σκέλος είναι το οικονομικό, καθώς ακόμα δεν έχει δοθεί στους δήμους να διαχειρίζονται αυτοί το μεγαλύτερο μέρος της εισπρακτικής πρακτικής των φόρων, διευθύνοντας ο κάθε δήμος χωριστά το ύψος του για τον συνταγματικό τομέα εκτελεστικής δικαιοδοσίας του. Αυτό δεν συγκρούεται με τη συνταγματική επιταγή του ελέγχου των φόρων και της δημοσιονομικής πολιτικής του κράτους από τη νομοθετική εξουσία του Εθνικού Κοινοβουλίου. Έτσι, όμως, με την αύξηση των εσόδων της, η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης της, αποκλείοντας την εμπορευματοποίηση της ευημερίας των δημοτών, που ο ιδιωτικός τομέας της κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης τον καθιστά, από πολίτη των κοινωνικών ιδρυμάτων, καταναλωτή της ανέλεγκτης αυθαιρεσίας των αγορών.
Τάσος Εγγλέζος, συγγραφέας και ζει στη Σουηδία
