Μια σύνεδρος βρέθηκε στον χώρο του εστιατορίου και θέλησε να ζητήσει από όσους ήταν εκεί και είχαν αρχίσει να συμπληρώνουν το μακρύ ψηφοδέλτιο να την ακούσουν και, αν το κρίνουν σκόπιμο, να την ψηφίσουν για την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. “Καλημέρα σας, είμαι αγρότισσα από τον Νομό Πέλλας. Ίσως να είμαι και η μοναδική αγρότισσα σύνεδρος. Αν το κρίνετε σκόπιμο, θα ήθελα να με ψηφίσετε και μένα για την Κεντρική Επιτροπή. Να υπάρχει και μια αγρότισσα”. Δεν ξέρω πόσοι συγκινήθηκαν από τη συντρόφισσα αγρότισσα, αλλά από ό,τι είδα στον κατάλογο των μελών που εξελέγησαν στη νέα Κ.Ε. η νεαρή αγρότισσά μας, από τη βόρεια Ελλάδα, δεν τα κατάφερε. Και δεν τα κατάφερε, διότι δεν ήταν επώνυμη, άρα αναγνωρίσιμη και δεν ανήκε σε καμία συνιστώσα, ώστε να τη δώσουν με τα σημειώματα που κυκλοφορούσαν για σταύρωση.
ΜΕ ΛΙΓΑ λόγια, το κόμμα συνεχίζει να λειτουργεί με τις συνιστώσες-μηχανισμούς, περιορίζοντας τη δύναμη του λόγου και τις πιθανότητες του εκλέγεσθαι σε όσους δεν επιθυμούν να είναι ενταγμένοι και υποχρεωμένοι σε αυτές τις οργανωμένες ομάδες. Το κόμμα των μελών που λέγαμε από το πρώτο συνέδριο αργεί πολύ ακόμα. Για την ώρα παραμένει ουτοπία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ενιαίο κόμμα, έχει εκχωρήσει τη διαδικασία αξιολόγησης και εκλογής στα όργανα και στις επιτροπές αποκλειστικά στις συνιστώσες. Κανείς δεν έχει σκεφτεί ακόμα ότι σε ένα συνέδριο 3.000 εκλεγμένων μελών οι υποψηφιότητες πρέπει να ανακοινώνονται στο σώμα συνοδευόμενες από ένα βιογραφικό. Και επειδή αυτό για έναν κατάλογο 450 υποψηφίων για την Κ.Ε. δεν είναι εύκολο να γίνει προφορικά, πρέπει να γίνεται γραπτά. Κατάθεση υποψηφιοτήτων την πρώτη μέρα και τη μέρα της ψηφοφορίας όλοι οι έχοντες δικαίωμα ψήφου να έχουν μπροστά τους ένα έντυπο με το σύντομο βιογραφικό όλων των υποψηφίων.
ΓΙΑ να γίνει αντιληπτό τι εννοώ, ρίξτε μια ματιά στους 150 που εξελέγησαν για την Κ.Ε. και αναζητήστε την ταξική προέλευση και την επαγγελματική ιδιότητα. Πώς είναι δυνατόν αυτό να είναι πρωτοποριακό κόμμα του κόσμου της εργασίας και της δημιουργικής προκοπής, το οποίο είναι ιστορικά υποχρεωμένο να συνθέσει και να παρουσιάσει το νέο υπόδειγμα της Αριστεράς του 21ου αιώνα, που λέει και ο Γιάννης Δραγασάκης, όταν στο ανώτερο σώμα δεν υπάρχουν επαρκείς εκπροσωπήσεις των πρωτοπόρων δυνάμεων της κοινωνίας; Φοβάμαι ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέσει όλες τις αισθήσεις σε συναγερμό, κινδυνεύει να μετεξελιχθεί σε ένα νέου τύπου ΠΑΣΟΚ (της δεύτερης τετραετίας) με δεσπόζουσα δύναμη την κρατικοκομματική νομενκλατούρα.
ΟΜΩΣ, για να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τη δημοκρατική υπέρβαση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να λειτουργεί σαν ενιαίο κόμμα και κυρίως να αξιολογεί με ενιαίο τρόπο πρόσωπα και καταστάσεις. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και δεν βλέπω τον τρόπο να συμβεί σύντομα. Κι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση επί μακρόν, δύσκολα πρόθυμοι πολίτες θα χτυπήσουν τις πόρτες των οργανώσεων για να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και όσοι το κάνουν και τολμήσουν να μπουν δύσκολα θα δεχτούν να λειτουργούν υπό το καθεστώς της παρέας των συνιστωσών που ακόμα τσακώνονται για ιδεολογικοπολιτικά θέματα τα οποία ελάχιστα αφορούν τον χώρο ευθύνης τους. Δεν ακούν και δεν νιώθουν όσο πρέπει την κοινωνία, του πόνους και τους πόθους της. Έτσι, η μόνη κοινή παραδοχή που υπάρχει είναι ο πρόεδρος του κόμματος, μόνο που είναι και πρωθυπουργός και είναι αδύνατον να εκπληρώνει μόνος του, χωρίς ομαδική λειτουργία, τα καθήκοντά του.
ΓΕΝΙΚΑ, το δεύτερο συνέδριο ήταν σχετικά καλύτερο από το πρώτο από άποψη κλίματος, καθώς ο κυβερνητικός απολογισμός ήταν γενικά θετικός κατά κοινή παραδοχή. Όμως και αυτή τη φορά ήταν τέτοια η εσωστρέφεια, που ελάχιστοι από τους ομιλητές ασχολήθηκαν με τα προβλήματα βουνά που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία. Με γενική πολιτική επί παντός επιστητού περνάει ωραία η ώρα σου όταν είσαι στην αντιπολίτευση και μάλιστα στην ισόβια. Όταν είσαι κυβέρνηση σε σκάφος που ταξιδεύει με 10 μποφόρ, όλο το πλήρωμα είναι στο κατάστρωμα και δίνει συντονισμένο την οργανωμένη μάχη για να καταφέρει να φέρει το σκάφος ασφαλές στο λιμάνι. Διότι αν ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει, το σκάφος θα πάει στον πάτο.
