«Σαν βγεις στον πηγαιμό για το... Μαξίμου, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος. Γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις...». Όταν ο Καβάφης έβρισκε την... Ιθάκη του, δεν είχε ακουστά τον Κυριάκο, δεν είχε γεννηθεί καν ο πατέρας του. Όμως, αυτό το αριστούργημα του Αλεξανδρινού ποιητή -με την αναγκαία για την περίσταση παράφραση- ταιριάζει στον Κυριάκο. Γιατί ο... αθεόφοβος, αν και δεν πρόλαβε να κλείσει χρόνο στον... πηγαιμό, θέλει να δει εδώ και τώρα την Ιθάκη του. Και χωρίς ο δρόμος του να είναι γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις, παρά τα τρία του πτυχία.
Έτσι είναι. Φάνηκε και προχθές στη συζήτηση στη Βουλή, στην οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε και πάλι να βιάζεται. Και να σκοντάφτει. Έτσι κι αλλιώς, η έμπνευσή του να προκαλέσει τον Αλέξη Τσίπρα σε «μονομαχία» για τη διαπλοκή και τη διαφθορά, ήταν εξ αρχής ατυχής και καταδικασμένη. Και έτσι εξελίχθηκε. Γιατί στο σπίτι του... κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Και για σκάνδαλα. Όταν σε βαραίνει η σκιά του Χριστοφοράκου, δεν μιλάς για σκάνδαλο Siemens. Και όταν το κόμμα σου χρωστάει και της Μιχαλούς δεν μιλάς για θαλασσοδάνεια. Ήταν όμως και πολλαπλά διαφωτιστική. Όχι τόσο, ούτε μόνο σε ό,τι αφορά τις αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα και τη διαπλοκή αλλά και σε ό,τι αφορά τις πολιτικές στοχεύσεις και το ήθος και το ύφος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Και εδώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεπέρασε τον εαυτό του.
Η μετάλλαξη του Κυριάκου
Έδωσε την εντύπωση ενός πολιτικού, που χάνει -αν δεν έχασε πλήρως- το μέτρο. Ο Κυρ. Μητσοτάκης, εκτός από αρχηγός της Ν.Δ., είναι και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός. Ως τέτοιος όφειλε και οφείλει να συμπεριφέρεται και να πράττει με τη μέγιστη δυνατή ευθύνη και περίσκεψη, αυτή που αρμόζει στον ρόλο και στην αποστολή του.
Αντ' αυτών, είδαμε να επαναλαμβάνεται η εικόνα ενός πολιτικού που γι’ αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή τον βγάζει. Ο νέος και φέρελπις αρχηγός της Ν.Δ., το αγαπημένο παιδί των "Financial Times", το πουλέν του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, ο αντι-Τσίπρας του εγχώριου κατεστημένου κατάφερε κάτι που έμοιαζε τουλάχιστον δύσκολο: Αυτοαποδομήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Η εικόνα του νεωτεριστή πολιτικού «πάλιωσε» μέσα σε εννέα μήνες ο μεταρρυθμιστικός του οίστρος εξανεμίστηκε ταχύτατα και ο πολυδιαφημισμένος προγραμματικός του λόγος αντικαταστάθηκε από έναν λόγο παράδοξα επιθετικό, ακραία καταγγελτικό και κυρίως θεατρικό.
Τα... πτυχία, ο Ρουσώ και ο Μοντεσκιέ
Την ώρα που ο Αλ. Τσίπρας μιλούσε με διευθύνσεις και ονόματα, για τον Βγενόπουλο, τον Ψυχάρη, τον Κοντομηνά, τον Μπόμπολα και τον Καλογρίτσα, ο Κυρ. Μητσοτάκης ή σιωπούσε ή έμενε μόνο στον τελευταίο. Και την ώρα που ο πρωθυπουργός έβαζε στο τραπέζι της συζήτησης τη Siemens, τα "γαλαζοπράσινα" δανεικά κι αγύριστα, ο αρχηγός της Ν.Δ. κατέφευγε σε κορώνες της σειράς, σε προκλήσεις του στιλ «έλα αν τολμάς», «μη μου μιλάς στον ενικό εμένα», «είσαι χυδαίος, ψεύτης και ανίκανος» και άλλα τέτοια... κοκορακίστικα. Και όλα αυτά για να εισπράξει το... έτοιμο χειροκρότημα της "γαλάζιας" εξέδρας.
Μ' αυτά και μ' αυτά έδινε την εικόνα αρχηγού που έρχεται από το παρελθόν για να αποφύγει το μέλλον. Που μπέρδεψε τον Ρουσώ με τον Μοντεσκιέ την ώρα που κοκορευόταν για τα πτυχία του από το Χάρβαρντ, σε αντίθεση με το ένα και μοναδικό πτυχίο του Τσίπρα από το πτωχό και ταπεινό ΕΜΠ. Που, αν και Μητσοτάκης, γίνεται ολοένα και περισσότερο... Άδωνις.
Δεν γνωρίζω πολλούς στη Ν.Δ. που να χαίρονται και να πανηγυρίζουν γι’ αυτή τη μετάλλαξη. Η ηχηρή - ταυτόχρονη απουσία των τριών πρώην προέδρων Καραμανλή, Σαμαρά και Μεϊμαράκη από την προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή μόνο τυχαία δεν φαίνεται να είναι. Μπορεί να διαβαστεί και ως μήνυμα για τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται ο σημερινός αρχηγός της συντηρητικής παράταξης. Δικαίωμά του, θα μου πείτε. Όμως στην πολιτική τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Ο Κυρ. Μητσοτάκης θέλει να εδραιώσει τη θέση του στο εσωτερικό της Ν.Δ., να ικανοποιήσει κάποιους αλλά και να αντιμετωπίσει άλλους από τους βαρόνους και κόμητες του κόμματός του και να επανέλθει στην εξουσία. Θεμιτά όλα αυτά.
Άλλοι βιάζονται, αυτός τρέχει
Αυτό που δεν είναι θεμιτό είναι να επιχειρεί να παρασύρει και ολόκληρη την πολιτική ζωή του τόπου σε μια άνευ όρων και ορίων σύγκρουση. Μια σύγκρουση που κανέναν δεν συμφέρει και κανέναν δεν εξυπηρετεί. Ούτε την οικονομία, που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, ούτε την κοινωνία, που υποφέρει, ούτε τη διεθνή θέση της χώρας, που απειλείται. Δεν εξυπηρετεί, σε τελική ανάλυση, ούτε το ίδιο το κόμμα του, το οποίο διολισθαίνει διαρκώς σε έναν ακραίο αντιπολιτευτικό λαϊκισμό. Κι αυτό συμβαίνει από τη στιγμή που ο ίδιος επέλεξε να γίνει... ακόλουθος στους δρόμους που σχεδιάζουν και υπαγορεύουν άλλοι. Και το κάνει βιαστικά, επίμονα και μεθοδικά. Το δυστύχημα για τη Ν.Δ. και τον αρχηγό της είναι ότι δεν θα έπρεπε να βιάζεται. Άλλοι βιάζονται κι αυτός τρέχει. Βιάζονται και αγχώνονται αυτοί που έχουν υιοθετήσει τη στρατηγική της αριστερής παρένθεσης και βλέπουν να μην τους βγαίνει. Αυτοί που δεν αντέχουν αυτή την «επικίνδυνη κυβέρνηση» και πολύ θα ήθελαν να επιστρέψουν στην εποχή όπου υπεράνω όλων ήταν τα καλά και συμφέροντα. Θέλουν μάλιστα να ξεμπερδέψουν εδώ και τώρα. Γιατί ξέρουν. Αύριο θα είναι πολύ αργά.
