Την προηγούμενη Δευτέρα, με αφορμή τη δημοσκόπηση της "Αυγής" της Κυριακής, η καλά ενημερωμένη δημοσιογράφος Κατερίνα Ακριβοπούλου δημοσίευσε ένα κείμενο στο οποίο αναζητούσε γάτες Ιμαλαΐων και πέμπτες φάλαγγες στην Ομόνοια. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να περάσει και απαρατήρητο εάν η γνωστή δημοσιογράφος δεν ήταν η ίδια που γυρνούσε τις εκδηλώσεις του κόμματος μιλώντας για τη διαπλοκή και τη σχέση πολιτικών κομμάτων, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και τραπεζών.
Είναι πραγματικά πρωτοφανές πώς μια δημοσιογράφος που ανήκει στο «φιλο-ΣΥΡΙΖΑ μπλοκ» αποφασίζει να διαδραματίσει ρόλο μεσάζοντα σε μια πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την "Αυγή", με χαρακτηρισμούς που σε καμία περίπτωση δεν αρμόζουν στο ήθος της Αριστεράς που όλοι -έστω και στα λόγια- επικαλούνται.
Στη νέα κατάσταση φαίνεται να μην υπάρχει ανοχή από ένα κομμάτι της κυβέρνησης απέναντι στην ίδια την πραγματικότητα, την ίδια στιγμή που λογικές και πρακτικές που ταιριάζουν σε άλλους χώρους προσπαθούν να βρουν έδαφος μέσα στο κόμμα μας.
Για το συνέδριο που καθυστέρησε έναν χρόνο
O ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας του παρελθόντος, αποτελεί ένα κόμμα της Αριστεράς και των κοινωνικών αγώνων, ένα κόμμα των μελών. Υπό αυτό το πρίσμα, στελέχη τα οποία είχαν στα χέρια τους την υπόθεση της διαπραγμάτευσης το περσινό καλοκαίρι οφείλουν σε αυτό το συνέδριο να εξηγήσουν ποια ήταν τα λάθη και οι αστοχίες που μας έφτασαν εδώ. Να μας εξηγήσουν πώς το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης σκουριάζει σε κομματικά γραφεία. Πώς, ακόμα και την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα, πολλοί δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν την κομματική γραμμή ευθυγραμμιζόμενοι πολλές φορές με τις Βρυξέλλες.
Οι λάθος εκτιμήσεις και οι παραλείψεις μας πρέπει να τεθούν ως τέτοιες, να γίνουν συλλογικό κτήμα του κόμματος και να αποτελέσουν οδοδείκτη για το τι δεν πρέπει να επαναλάβουμε στη δύσκολη πορεία που έχει μπροστά της η κυβέρνηση.
Να μη φοβηθούμε την αλήθεια
Μια ιδιαιτερότητα της μνημονιακής εποχής είναι ότι η κουλτούρα της επιλογής του «μικρότερου κακού» έσπασε. Αυτή η αδυναμία των κυρίαρχων να παρουσιάσουν ένα πειστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση είναι εν τέλει και αυτή που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της κυβέρνησης.
Είναι αδιανόητο, λοιπόν, πώς εκπρόσωποι του κόμματος και της κυβέρνησής μας βρίσκονται στους τηλεοπτικούς δέκτες να ανταγωνίζονται με μια καταρρακωμένη Ν.Δ. για το ποιος είναι αυτός που έφερε το καλύτερο Μνημόνιο.
Είναι πραγματικά προσβλητικό για την πορεία του χώρου βουλευτές και στελέχη μας να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις με δημοσιογράφους του ΣΚΑΪ, άλλοι να πανηγυρίζουν για το κλείσιμο της αξιολόγησης και άλλοι να βάζουν το τελευταίο ως κεντρική αιχμή του χώρου, την κρίσιμη περίοδο που το σχέδιο του ΔΝΤ ήταν η οικονομική ασφυξία για δεύτερη φορά. Είναι απορίας άξιο πώς, ενώ οι «θεσμοί» απαιτούν και διατάζουν ασυλία για τα μέλη του ΤΑΙΠΕΔ, πώς, ενώ οι «ουρές» του κλεισίματος της πρώτης αξιολόγησης πήγαν να ξεπεράσουν τον αριθμό των προαπαιτούμενων, κάποια στελέχη του χώρου μιλούν για ακόμα μία νίκη.
Βρισκόμαστε στην επικράτεια της ήττας και αυτό που κάνουμε είναι διαχείριση χτυπημάτων. Αυτό ο λαός το ξέρει και γι' αυτό μας ψήφισε. Για να χτυπήσουμε τη διαπλοκή, για να προκαλέσουμε ασυνέχεια στην αναπαραγωγή του κράτους. Σίγουρα όμως ο λαός δεν μας ψήφισε για να γεμίζουμε τα πάνελ «τρας» εκπομπών που ευτελίζουν την πολιτική ως τέτοια και αβαντάρουν την αποπολιτικοποίηση και τον εκφασισμό με πολύ πιο αποδοτικό τρόπο και από τον ίδιο τον Κασιδιάρη.
Για ένα νέο κόμμα
Η αντίφαση ανάμεσα σε κυβέρνηση και κόμμα φαίνεται ένα άλυτο μυστήριο, την ίδια στιγμή που η αδυναμία εκπόνησης ενός ηγεμονικού σχεδίου γεννά νέες στρεβλώσεις πάνω στις χρόνιες αδυναμίες που αντιμετωπίζουμε. Από τη μια πλευρά αυτοί που μόλις σε έναν χρόνο κατάφεραν να γίνουν «βασιλικότεροι και του Γιούνκερ» και από την άλλη μια μερίδα κόσμου που, μέσα σε αυτό τον κατακλυσμό αρνητικών ειδήσεων, οδηγείται στην απογοήτευση και την απομάκρυνση από τη συλλογική ζωή του κόμματος.
Το κόμμα χρειάζεται ένα νέο σχέδιο κοινωνικής παρέμβασης, που δεν θα μιλάει για τους φτωχούς, αλλά θα τους εμπλέκει. Η αντίφαση του «πώς γίνεται αυτός που μας τα παίρνει να μας τα δίνει» είναι ένα ερώτημα που πρέπει να επιλύσουμε, αλλιώς αργά ή γρήγορα θα γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι μικροί κυβερνητικοί εκπρόσωποι. Ένα παλιό ερώτημα επιλύθηκε από τις ανάγκες που γεννάει η ίδια η ταξική σύγκρουση. Είμαστε και με το καθήκον, και με την έμπνευση, με το ένα να συμπληρώνει το άλλο.
Τέλος, το κόμμα, αν θέλει να ξανασταθεί στα πόδια του, χρειάζεται να αποκαταστήσει την πολιτική του διάσταση, η οποία καθημερινά ξεφτίζει μπροστά στις ανάγκες της κυβερνησιμότητας. Το κόμμα δεν χρειάζεται να «ελέγχει» απλά την κυβέρνηση, αλλά να ορίζει το πλαίσιο πάνω στο οποίο αυτή θα κινείται.
ΥΓ.: Οι εικόνες με τα ΜΑΤ να χτυπούν νέους/νέες στη διάρκεια πλειστηριασμού στη Θεσσαλονίκη δεν διαφέρει σε τίποτα με την εποχή που εμείς βιώναμε τη βία του Σαμαρά. Η εικόνα του Ματατζή να χτυπάει έναν μεσήλικα θύμισε σε πολλούς συντρόφους εικόνες βγαλμένες από τα παλιά. Όσο θυμόμαστε υπάρχουμε. Άρα, να μην ξεχάσουμε.
