Όπως στην Ιατρική υπάρχουν κανόνες για τη διαχείριση των προβλήματα της Υγείας, έτσι και στην πολιτική ισχύουν κανόνες που αφορούν την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων.
Όπως ο γιατρός πρέπει να είναι βαθύς γνώστης των βιολογικών μηχανισμών για να μπορεί να θεραπεύει, έτσι και ο πολιτικός, πριν αποφασίσει να εξασκήσει το πολιτικό λειτούργημα, πρέπει να γίνει βαθύς γνώστης των κοινωνικών μηχανισμών και προβλημάτων.
Οι περισσότεροι σύγχρονοι πολιτικοί θεωρούν ότι με το πρόσχημα της Δημοκρατίας (τουλάχιστον της τυπικής), με την υποστήριξη των ΜΜΕ (προσκείμενων στις απόψεις τους), τη σύμπραξη της Αστυνομίας και την εφαρμογή της κατασταλτικής βίας (δακρυγόνα, κλομπ, κ.τ.λ.) μπορούν εύκολα να ελέγξουν τη μεγάλη λαϊκή αντίδραση που συχνά και για πολλούς λόγους εμφανίζεται στις σύγχρονες κοινωνίες.
Τα κοινωνικά προβλήματα, όμως, όπως και τα ιατρικά, υποβόσκουν για χρόνια, ώσπου κάποιος προβλέψιμος ή απρόβλεπτος παράγων κάποια ιστορική στιγμή τα πυροδοτεί. Έτσι εκδηλώθηκε στη Γαλλία, πριν από μερικές δεκαετίες, η μεγάλη φοιτητική, και όχι μόνο, εξέγερση τον Μάη του '68, αλλά και η εμφάνιση τρομοκρατικών ομάδων σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Τα μεγάλα κοινωνικα προβλήματα που εμφανίζονται, τα οποία εντείνονται όλο και περισσότερο στις μερες μας, παρουσιάζουν τα γνωστά συμπτώματα που εκδηλώνονται με μαζικές διαμαρτυρίες, απεργίες, θρησκευτικό φονταμενταλισμό (ΙSIS), τρομοκρατία, εγκληματικότητα, μαζικές δολοφονίες κ.τ.λ.
Όμως, όπως συμβαίνει πολλές φορές και στην Ιατρική, αντί να δουλέψουμε για να επιτύχουμε τη θεραπεία, δηλαδή την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, επικεντρωνόμαστε στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της λαϊκής αγανάκτησης και αντίδρασης με την ανάπτυξη κατασταλτικών μεθόδων. Αντί να επικεντρωθούμε στην επίλυση των προβλημάτων της ανεργίας και του μεταναστευτικού, στην αύξηση του επιπέδου της γνώσης των ανθρώπων, στη βελτίωση των συνθηκών ζωής, στην μείωση των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων, στο κυνήγι της απληστίας, του ρατσισμού κ.τ.λ., ασχολούμαστε με την ανάπτυξη κάθε μορφής καταστολέων της λαϊκής αντίδρασης.
Τα τελευταία χρόνια, πολλές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο επιδίδονται με ακάματο ζήλο στην ανάπτυξη μεθόδων καταστολής της φυσιολογικής αντίδρασης της κοινωνίας στην άθλια συμπεριφορά της ελίτ των ισχυρών του 1%. Κατασταλτικές αντιτρομοκρατικές αστυνομικές δυνάμεις, μυστικές υπηρεσίες, πληροφοριοδότες, τρομονόμοι, κατάλυση των ανθρώπινων δικαιωμάτων βρίσκονται πλέον στην ημερήσια διάταξη. Όμως, όλα αυτά τα κατασταλτικά μέτρα σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να οδηγήσουν στη θεραπεία των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων των λαών. Αντίθετα, θα τα οξύνουν και θα τα περιπλέκουν.
Όπως τα παυσίπονα και τα αντιφλεγμονώδη καταστέλλουν τα συμπτώματα, αλλά δεν θεραπεύουν την αρρώστια, έτσι και στο κοινωνικό γίγνεσθαι η προσωρινή καταστολή των συμπτωμάτων μιας υποκείμενης νοσηρής κατάστασης αναστέλλει ίσως για λίγο τα συμπτώματα, δεν θεραπεύει όμως την αιτία των προβλημάτων που ταλανίζουν τους λαούς στην εποχή μας.
Η λύση λοιπόν δεν είναι η καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων. Είναι η καταπολέμηση των αιτιών που τις προκαλούν. Μόνο χτυπώντας τις αιτίες, και όχι τα συμπτώματα, θα γίνει εφικτή η θεραπεία της κοινωνίας που υποφέρει.
