Πέρασε ένας χρόνος από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι θετικό για τις δυνάμεις της Αριστεράς, για τρίτη φορά μέσα στο 2015, κάτι που ασφαλώς δεν είχε συμβεί στην Ελλάδα αλλά δεν συμβαίνει συχνά και στην Ευρώπη. Η χώρα έχει κυβέρνηση με ανανεωμένη εντολή εδώ και έναν χρόνο.
Η κυβέρνηση αυτή αγωνίζεται για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντι στον ελληνικό λαό αλλά και στις δεσμεύσεις της απέναντι στους δανειστές. Το έργο της είναι δύσκολο γιατί αφενός τα συμφέροντα λαού και δανειστών συγκρούονται και αφετέρου το εγχώριο κατεστημένο επιχειρεί να υπονομεύσει κάθε προσπάθειά της. Αυτές τις ημέρες βλέπουμε μια πρωτοφανή επίθεση κατά της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα μέτωπα.
Η επίθεση αυτή τείνει να χρησιμοποιήσει όλα τα υπάρχοντα μέσα για να επιτύχει το στόχο της, που δεν είναι άλλος από την περιβόητη αριστερή παρένθεση. Δηλαδή, την παλινόρθωση του παλαιού καθεστώτος με όλα του τα αντιλαϊκά, αντιδημοκρατικά και αντικοινωνικά χαρακτηριστικά. Η παραμονή της κυβέρνησης Τσίπρα στην εξουσία φαίνεται πλέον καθαρά ότι ενοχλεί πολύ περισσότερους από όσους φανταζόμασταν. Ο λόγος είναι συγκεκριμένος: η κυβέρνηση αυτή, που από κάποιους εθεωρείτο υπόθεση μηνών, τολμά και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες μεγάλης εμβέλειας στην Ευρώπη (σύνοδος των 7 στην Αθήνα). Ο πρωθυπουργός της, που δεν ανήκει στα μεγάλα παραδοσιακά τζάκια, επιχειρεί ένα επίσης ιστορικό άνοιγμα προς την πλευρά των δυνάμεων της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, που πλέον αμφισβητούν τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα πολιτικής των ηγεσιών τους. Προσεγγίζει αυτούς που απορρίπτουν τη λιτότητα και τον νεοφιλελευθερισμό που επικρατεί στην Ευρώπη ως αντίληψη και πρακτική. Τέλος, η κυβέρνηση αυτή τολμά να παρέμβει στα δύσκολα και καυτά ζητήματα όπως η αδειοδότηση των καναλιών, τα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ και τα κόμματα, όπου δηλαδή μυρίζει διαπλοκή.
Ας μην αυταπατώνται οι πρωταγωνιστές του κατεστημένου. Η κυβέρνηση αυτή κάθε μέρα που περνάει, αντί να αποδυναμώνεται, ενισχύεται. Όσο αυτοί την πολεμούν με ασύμμετρα μέσα, τόσο αυτή ενισχύει τους δεσμούς της με την κοινωνία.
Ταυτόχρονα, με βάση την προσυνεδριακή συζήτηση που έχει ξεκινήσει, τίθεται το ζήτημα του κόμματος και μάλιστα με ιδιαίτερα επιτακτικό τρόπο. Οι σύνεδροι θα αναζητήσουν λύση στο κεντρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, δηλαδή τη σχέση κόμματος και κυβέρνησης. Είναι ένα ζήτημα κορυφαίο χωρίς προηγούμενη εμπειρία, αλλά με σοβαρές συνέπειες τόσο στην εσωκομματική ζωή όσο και στη δημόσια εικόνα μας.
Το πρόβλημα αυτό εμφανίζεται πολλές φορές με τη μορφή είτε λαθεμένων χειρισμών είτε κακής επικοινωνιακής πολιτικής, που δημιουργεί σύγχυση στην κοινωνία και σε αυτούς που μας στήριξαν. Δεν λείπουν όμως και οι περιπτώσεις που αυτό οφείλεται στις όχι βέλτιστες επιλογές προσώπων. Το κυριότερο προφανώς όλων είναι η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος και των οργανώσεων και η δυνατότητα που δίνεται στα μέλη να έχουν ουσιαστικό ρόλο και λόγο τόσο για το κόμμα όσο και για την κυβέρνηση.
Το θέμα της δημοκρατίας παίρνει σήμερα νέες διαστάσεις καθώς αλλάζουν πολλά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα κόμματα: ο τρόπος λειτουργίας τους, η βάση πάνω στην οποία συγκροτούνται, ο τρόπος πληροφόρησης κ.λπ. Άρα χρειαζόμαστε μια σοβαρή και ενδελεχή μελέτη του κομματικού φαινομένου της εποχής μας, με όλες τις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει η ελληνική πολιτική ζωή. Οι περισσότεροι από εμάς βίωσαν την κομματική ζωή μέσα από μια οργάνωση, της γειτονιάς τους ή του δήμου τους. Εκεί υπήρχαν τα κύτταρα της πολιτικής που παρήγαγαν όλα τα κόμματα. Αυτό, στην Αθήνα τουλάχιστον, τείνει να εκλείψει, και οι τελευταίοι εναπομείναντες κομματικοί θύλακες να προέρχονται από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό από μόνο του συνιστά μια σημαντική κοινωνικοπολιτική μεταβολή που μας ενδιαφέρει άμεσα η εξέλιξή της.
* Ο Μιχάλης Μίγκος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθήνας
