Πέρυσι με τα κενά στα σχολεία, οι μαθητές γυρνούσαν σπίτι από τις 11 το πρωί. Με πρόφαση τα capital controls δημιουργούνταν μια επιβράδυνση στην τροφοδοσία των πρατηρίων καυσίμων, ενώ διακινούνταν μια πολύ μεγαλύτερη φήμη για τις «τραγικές ελλείψεις και τις ουρές στα νησιά». Τα νοσοκομεία επίσης σε κατάρρευση, «δεν έχουν γάζες, ενώ υπάρχει μια νοσοκόμα για ολόκληρο τον όροφο». Το προσφυγικό, κατακλυσμιαίο, «με μηχανισμούς που στήνονται κυριολεκτικά στο πόδι».
Ρεπορτάζ τρόμου που έδειχναν μια χώρα σε κατάρρευση από μια ένοχη Αριστερά, που μάλιστα «δεν ήταν πια Αριστερά» μετά τη συμφωνία του καλοκαιριού. Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου παρ' όλ' αυτά κερδήθηκαν, το πράγμα κάπως ηρέμησε. Με το ασύντακτο ιδεολογικά κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, η νέα ηγεσία απλώς έλυσε την αδυναμία επιθετικά. Τίποτα το συγκεκριμένο, μόνο «να φύγουν». Την άνοιξη, στις παρυφές της αξιολόγησης, κόλαση. «Καταστροφική η κυβέρνηση». Έγινε η αξιολόγηση (με τα σκληρά μέτρα ως προαπαιτούμενα), ξεφούσκωσε η αντιπολιτευτική ένταση για λίγο. Το καλοκαίρι έγινε η ψόφια απόπειρα αντικυβερνητικού «κινήματος κατσαρόλας». Πρωτόγονο μίσος και βωμολοχίες. Δεν βγήκε. Τώρα τα ίδια. Αλλά αφού δεν υπήρξαν κενά στα σχολεία, ας ανεβάσουμε «στα αστέρια» το θέμα για έναν αγροτικό γιατρό που δεν τοποθετήθηκε. Βρίσκουμε αγροτικούς γιατρούς, τότε ανεβάζουμε «στα αστέρια» ένα επίδομα που περιστάλθηκε. Αυτά τοπικά. Το ίδιο, επαυξημένο και στην πολιτική μεγακλίμακα. Τηλεοπτικές άδειες, κουμπαράς για συντάξεις, μια δήλωση υπουργού μονταρισμένη (την επόμενη μέρα ξεχνιέται ακαριαία και αντικαθίσταται από άλλη, επίσης μονταρισμένη). Ανά δίμηνο συμβαίνει μια κούφια, αλλά απολύτως επιθετική έξαρση. Φυσικά, όλη η ρητορική του 2014 και πίσω, ότι «οι κινητοποιήσεις κάνουν κακό στη χώρα», τώρα έχει αναστραφεί. Κάθε συκοφαντική επίθεση στο κυβερνητικό και εθνικό προφίλ, βοηθάει στο «να φύγουν».
Αυτά όλα, κυρίως η βουλιμία προς την (χαμένη) εξουσία, η οποία αποτελεί τον κύριο αντιπολιτευτικό λόγο των περισσοτέρων τμημάτων του αντικυβερνητικού μετώπου, δεν εξαφανίζουν τα πολιτικά μας προβλήματα. Τα δικά μας προβλήματα. Τις αμφιβολίες, τις ενοχές, τα ερωτήματα, τις ματαιώσεις. Αλλά η ευτέλεια και ο συχνά λούμπεν χαρακτήρας του λόγου (που μάλιστα αποκαλύπτει και την ποταπότητα του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής «αστικής τάξης») πρέπει να μας κάνουν πιο ψύχραιμους. Δεν δικαιώνεται μια πολιτική επιλογή (αυτή του περσινού καλοκαιριού), ούτε γιατί είναι αδύναμος αυτός που την καταγγέλλει, ούτε γιατί είναι αισχρός αυτός που θα ήθελε να την καρπωθεί επαυξάνοντάς την. Η δύσκολη πολιτική επιλογή πρέπει να εκλογικευτεί και στην προβολή της στο μέλλον. Να μπει στα σωστά «κυβικά». Αλλά και να επαληθεύονται οι παράμετροι που την στοιχειοθετούν. Εναλλακτικές λύσεις (υπήρχαν;), διάδοχα προβλήματα (που πιθανόν πρέπει να προληφθούν), χρόνος για τη χώρα (που σίγουρα κερδίζεται), κοινωνική ισορροπία (που πρέπει να κερδίζεται κάθε μέρα).
Οι όροι λοιπόν της πολιτικής σύγκρουσης είναι άνισοι. Για την αντιπολίτευση η επιλογή είναι η πλειοδοσία στις προτάσεις των δανειστών, που μεταμφιέζεται όμως σε αντιλογία. Όχι αντίρρηση, όχι αντιπρόταση, αλλά αντιλογία. Συχνά βωμολοχία. Συχνά μαλθακός και ακατέργαστος τσαμπουκάς. Αλλά εν τέλει, πλειοδοσία (δεν «πιστεύετε» στο πρόγραμμα - άρα φύγετε για να έρθουμε εμείς που το πιστεύουμε).
Η επιλογή είναι η μεταμφίεση. Σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική (πάντα δικών τους παιδιών), φανατική κατάφαση στους πιο απλοϊκούς ιδεολογισμούς (επιχειρηματικότητα - η γνωστή ελληνική, η κρατικοδίαιτη), και αποκαθηλωτική λύσσα. Έτσι η χώρα αργά-αργά ξαναγυρνάει στα γνωστά. Πολιτική πόζα και διεκδίκηση της κρατικής εξουσίας ως της μοναδικής πηγής ισχύος, ως της μοναδικής πλουτοπαραγωγικής πηγής για τον τόπο μας. Και μάλιστα από κόμματα του πιο κρατικοδίαιτου αντικρατισμού.
